Ik voel me heel raar. Ik heb zelf last van een eetstoornis en heb door de drukte bij mijn vader thuis ervoor gekozen om een tijdje bij mijn moeder te blijven wonen. Ook heb ik die keuze gemaakt omdat het thuis bij mijn vader een chaos was met behoorlijk wat ruzie tussen mijn stiefmoeder en vader. Nou is het zo dat ik mijn vader steeds meer aan het kwijtraken ben. Hij wordt steeds meer een ander persoon sinds hij mijn stiefmoeder kent en ze bij ons is komen wonen met haar kinderen. Ik herken mijn vader gewoon niet meer en vind het dan ook niet erg om hem niet/weinig te zien. Het doet me pijn om elke keer te zien dat hij niet meer voelt als mijn vader. Nou hebben ze vandaag het nieuws verteld dat ze gaan trouwen….. Lijkt mij niet zo goed om te doen na een jaar een relatie en zeker niet met zo vaak ruzie. Ik denk dat mijn vader echt blind is geworden van de liefde. Voor mijn gevoel doet mijn stiefmoeder het ook meer om mijn vader te gebruiken. Om onder andere gebruik te maken van zijn geld. Mijn spaargeld is namelijk ook opgemaakt door mijn vader, omdat mijn stiefmoeder graag nieuwe dingen wilde in het huis.  Mijn stiefmoeder heeft gewoon een perfect plaatje in haar hoofd die ze met een vriend/man wilt hebben. en mijn vader is het perfecte slachtoffer omdat hij niet alleen kan/wil zijn. Ik voel me aan de ene kant blij voor mn vader dat hij gaat trouwen want hij klonk oprecht blij, maar het voelt zo verkeerd. En nou heeft mijn vader zelfs gevraagd of ik zijn getuigen wil zijn. Ik weet echt niet wat ik moet doen. Deze hele situatie voelt zo fout….. ik voel me zo intens verdrietig.