Anyways.
Mijn tweeling zus is altijd de favorite.
Laaten we haar eff b noemen.
B wat hen je mooie krullen.
B is aan het werk, still zijn nu.
B dit b dat.
Mijn vader begon hier al vroeg mee. Hij gaf mij ''straf'' (ik hat niks gedaan) om aleen te zijn met mijn zus.
Toen ik voelde dat mijn moeder haar ook als fovoriet hat (in mindere maten) dacht ik dat dat kwam door mijn vertrouwens problemen die ik door mijn vader hat opgelopen.
Dit op het gegeven moment in een opwelling gezegd tegen mijn moeder. Ales ontkent natuurlijk...
Nu ik na ongeveer 7+ jaar zonder mijn vader (en ik ondertussen veel verwerkt heb) nogsteeds voel dat ze favoriet is... Twijfel ik nogsteeds of het echt is.
Het voelt alsof ik er niet toe doe. Het gaat al een stuk beter en ik heb geleerd van mijzelf te houden (dankzij bts) maar af en toe zo als nu komt het sterk terug. Als mijn zus weer profijt heefd van het feit dat ze favoriet is (of zo voelt het)
Ik snap het ook wel... Ik kan best bot uit de hoek komen terwijl ik dat niet zo bedoel. Terwijl zij altijd lief is en nergens tegen in gaat.
Ik weet dat ik uiteindelijk toch niet meer afhankelijk ben van ouders maar het doet pijn.
Lang verhaal dit maar oke. Ik wist even niet wat ik er mee moest dus ben ik hier weer
♀️Bedankt
