mijn thuissituatie

Hey!  Maar dat is niet erg toch, dat je wat aandacht wilt?  Je hoeft jezelf ook niet weg te cijferen ofzo hoor. Als je nou de hele dag aan het zeuren bent dan is dat wat anders. Maar als jij gewoon je problemen onder de aandacht wilt brengen of wilt bespreken met je geliefden is dat gewoon prima hoor. Ik hoop ook dat je afspraak met de huisarts een positief resultaat geeft !! Wees niet bang om voor jezelf op te komen, jij mag er zijn en  jouw zaken zijn ook belangrijk !

Liefs Tover xxx

Heeey

Als ik je berichtje lees zie ik dat je in een moeilijke thuissituatie zit. Hierdoor voel je je slecht, en weet da’s helemaal oké he!  Je ouders hebben het beide heel druk en moeilijk, maar dit betekent niet dat ze hun kinderen niet willen kunnen of moeten helpen. Tijd kan je normaal maken en zeker voor je kind.

Als je je binnen je gezin genegeerd voelt is het mss goed om er met iemand anders over te praten bv leerkracht, vrienden, familielid, leerlingenbegeleiding, trainer, leiding op jeugdbeweging…Weet dat er zoveel mensen klaarstaan om naar je te luisteren ookal voelt dit misschien nu niet zo.

Ik vind het wel al heel heel heel goed dat je een afspraak hebt bij de huisarts voor je eetproblemen, ik hoop echt dat je zo goed geholpen gaat worden. Als je broer tegen je zegt dat je aandacht zoekt, aub geloof hem dan niet! Het is compleet normaal dat je het moeilijk hebt en dat je erover wil praten is echt supergoed, weet dat je alleen zo beter kan worden.

Als je vermoed dat je moeder zichzelf pijn doet kan dit best schokkend en moeilijk voor je zijn denk ik! Wel super dat je zei dat ze best naar de dokter gaat en jammer dat ze hiervoor boos werd. 

Schrijf dagelijks je gevoelens en gedachten op. Dit kan je helpen om je emoties te verwerken en patronen te herkennen. Probeer tekenen, schilderen, muziek maken, of andere creatieve activiteiten om je emoties te uiten. Oefen diepe ademhaling, meditatie of yoga om stress en angst te verminderen. Doe regelmatig aan lichaamsbeweging, zoals wandelen, fietsen of sporten. Dit kan je stemming verbeteren en stress verlichten. Probeer open en eerlijk met je ouders te praten over hoe je je voelt, maar kies een rustig moment wanneer ze minder gestrest zijn. Als praten moeilijk is, overweeg dan om je gevoelens in een brief te schrijven aan je ouders. Dit kan hen helpen om je beter te begrijpen zonder een directe confrontatie. 

Vraag een vertrouwde volwassene, zoals een familielid, therapeut of schoolmentor, om je te helpen communiceren met je ouders. Houd een consistente dagelijkse routine aan om je dagen voorspelbaar te maken en stress te verminderen. Neem regelmatig pauzes gedurende de dag om te ontspannen en jezelf te resetten. Leer hoe je duidelijke grenzen kunt stellen met je familie om jezelf te beschermen tegen overbelasting. Sluit je aan bij groepen voor jongeren die vergelijkbare ervaringen hebben. Dit kan je een gevoel van gemeenschap en steun geven. Zoek hulp bij je school, zoals een counselor of mentor, die je kan begeleiden en ondersteunen. Zorg ervoor dat je gezonde snacks bij de hand hebt, zodat je iets kunt eten als je de maaltijden overslaat. Probeer vooruit te plannen wat je gaat eten en houd je aan een regelmatig eetpatroon. Overweeg om met een diëtist te praten die je kan helpen om een gebalanceerd dieet te volgen dat past bij jouw behoeften. 

Werk aan het ontwikkelen van een positieve innerlijke dialoog. Herinner jezelf eraan dat je gevoelens geldig zijn en dat je aandacht verdient. Begrijp dat het oké is om hulp te vragen en dat je niet alles alleen hoeft te doen. Zoek naar ondersteuningsbronnen voor je moeder, zoals therapiegroepen of hulplijnen voor mensen die mantelzorger zijn of zelf gezondheidsproblemen hebben. Vraag een professional, zoals een therapeut of counselor, om te helpen bemiddelen in gesprekken tussen jou en je moeder.

Heel heel heel veel succes!!

xx

Hey,

Het is allemaal opeens heel veel.

Mijn vader heeft deze ochtend, toen mijn moeder mijn jongste broer en zusjes naar school bracht, een zelfmoordpoging gedaan. Hij wilde naar beneden springen, maar iemand zag hem en die heeft de politie en andere hulpdiensten gewaarschuwd en mijn vader tegengehouden. Ik was toen ook onderweg naar school, maar ik werd het tweede uur gebeld (via de school, want wij mogen geen telefoon op school) en moest naar huis gaan. 

Ik weet niet hoe ik kan uitleggen hoe het voelt, maar het is gewoon verschrikkelijk. Het voelt alsof ik achtergelaten ben, maar ik wil onthouden dat dat niet zijn bedoeling was. En ik denk van mezelf dat ik iets fout gedaan heb. Ik krijg een schuldgevoel, ook al weet ik eigenlijk wel dat ik er niets aan kan doen. 

Ik moet blij zijn dat hij het niet gedaan heeft, maar toch … Hij wilde het en het voelt vreselijk en ik ben machteloos.

Mijn vader was eerst in het politiekantoor, tot mijn moeder hem ophaalde en dan ging hij meteen naar de psycholoog, daarna psychiater en toen is beslist dat hij in een soort psychiatrisch ziekenhuis wordt opgenomen. Hij is nu al niet meer thuis. 

Later vertelde mijn broer dat mijn vader opgenomen zou worden. Ik ging naar mijn moeder en ik had vergeten te kloppen. Ik weet nu wel zeker dat ze aan zelfbeschadiging doet. Ik heb haar betrapt. 

Ik heb alles gedaan om te zorgen voor mijn jongste zusje, een mislukte poging tot afleiding. 

Natuurlijk had mijn moeder mijn afspraak met de huisarts vergeten. Ik durfde er niet echt iets over te zeggen. Uiteindelijk zag ze het zelf wel, maar we zouden in elk geval te laat zijn. Mijn broers en zussen moesten dan ook allemaal mee (met de fiets, wij hebben geen auto). We waren dus wel wat te laat en na ons was er nog een afspraak. We hadden dus niet veel tijd en de huisarts heeft mij gewoon doorgestuurd naar een diëtist en een psycholoog. Ik heb gevraagd over drinkvoeding, maar hij zei dat ik daar in elk geval niet meteen mee kon beginnen en dat ik het eerst met de diëtist moet bespreken.

Nu gaat mijn moeder natuurlijk wel veel meer kijken naar hoeveel ik eet en het voelt alsof al mijn vrijheid nu weg is. Alle controle die ik had, is mij afgenomen en dat helpt niet echt met mijn gevoelens. En het geeft weer een beetje het gevoel alsof ik helemaal niet begrepen wordt.  

Natuurlijk wil ik wel beter worden, er gewoon van af zijn, maar ook een beetje niet (en daar voel ik mij schuldig over). Een beetje niet, want ik wil niet dat het mij afgenomen wordt. Ik wil het niet, ik kan het niet.

Het is misschien gewoon niet het juiste moment.

De sfeer thuis is natuurlijk niet echt gezellig.

Liefs, Salaam

As-salamu alaykum Lieve @Salaam ,

Dit is voor jou als steun, Surah Ash-Sharh

Hebben Wij niet jouw borst verruim?

En Wij hebben jouw last van je weggenomen,

Die jouw rug belastte.

En Wij hebben jouw roem verhoogd.

Voorwaar, zo komt met de moeilijkeid de verlichting.

Voorwaar, met de moeilijkheid komt de verlichting.

Wanneer jij dan een taak volbracht hebt, streef dan (verder).

En richt jouw verlangen tot jouw Heer.

Het is een grote test, eentje die veel geduld vraagt. Ik kan me niet voorstellen hoe je je voelt, maar weet dat Allah swt altijd met jou is😊. Een betere vriend kan je niet wensen. Maak veel dua voor jezelf, voor je ouders en voor je broers en zussen🤲. Ik sta je bij en zal ook dua maken. Moge Allah jou lasten verlichten, Ameen. Moge Allah jouw familie zegenen met gunsten, Ameen. Moge Allah jou en jouw familie sterker en één maken, Ameen.

Weet dat diamanten gevormd worden onder de grootste druk. 

Heel veel liefs,

Salam

Hey @Salaam 

Hoe gaat het nu met je? Wat is de situatie? Laat je nog wat van je horen😊

Liefs,

Andere Salam :)

Hoi, 

Ja, @Salam hier is even een update: 

Het is thuis weer redelijk normaal, alleen is mijn vader niet thuis. We kunnen hem om de twee dagen anderhalf uur bezoeken, in elk geval mijn moeder, meestal kunnen we niet allemaal mee, omdat hij daar te veel stress door zou kunnen krijgen. 

Ik merk wel dat, nu ik geen school meer heb, ik wat structuur mis. De dagen zijn chaotisch, en ik kan me vooral minder mezelf motiveren om dingen te doen. 

Ik was vorige week een tijdje bij mijn tante. Ik heb daar ook blijven slapen enz. Verder help ik vooral met het huishouden en de tuin en de velden van de buren enzoverder. Ik woon op het platteland, weet je, er is op dit moment echt wel wat te doen. 

Met mij gaat het wel oké, maar niet geweldig. Ik voel zelf dat ik minder geniet van het werk buiten dan eerst. Ik heb er veel minder zin in, maar komt wel goed hoor! Ik ga binnenkort op een soort ‘gemeentelijke kamp’ / dagopvang. Daar heb ik echt geen zin in, maar misschien is het juist goed. Dan heeft mijn moeder wat meer rust ;)

Liefs, Salaam