Het valt me de laatste tijd op dat mijn moeder meer tijd besteed in mijn kamer dan in haar eigen. Ze zoekt de hele tijd wanhopig door mijn spullen, op zoek naar van alles en nog wat. Soms is het haar mascara, soms een boek en andere keren weer wat totaal anders. Daar ben ik intussen wel aan gewend, maar ik vind het bloedirritant dat ze me niet gewoon kan vertrouwen. Ik kan je op alles zweren dat ik nooit dingen van haar heb gestolen en dat ik gewoon probeer om een goed mens te zijn. En toch is ze altijd boos op me.
Het ergste is wel dat ik het idee heeft dat ze me laat bespioneren door familieleden en vrienden. Ondanks de tracking app op mijn telefoon krijgt ze altijd van mensen te horen hoe laat ik waar ben geweest. Zo krijg ik regelmatig te horen dat familieleden mij op bepaalde tijden bij bepaalde plaatsen hebbeb “gesignaleerd”. Ook zegt ze regelmatig dingen als “Op tijd] fietste je langs oma haar huis.” Vaak is dat op weg naar werk. En ik zie elke keer als ik werk wel een familielid of vriend(in) van mijn moeder. Soms kopen ze niks, maar vaak kopen ze maar een voorwerp, wat ik nogal verdacht vind.
Uiteindelijk heb ik maar besloten daar geen enorm punt van te maken. Ik doe tenslotte niks verkeerd. In ruil daarvoor wilde ik wel een slot op mijn slaapkamerdeur. Dat mag niet. Toen ik redeneerde dat ik al constant in de gaten gehouden word en dat ik gewoon af en toe even alleen wil zijn en ik soms ook met vriendinnen wil kunnen bellen zonder dat zij alles afluisterd, werd ze weer eens boos. Haar argument was dat zowel ik als de kamer haar eigendom zijn en dat “het eigendom de eigenaar niet gaat vertellen hoe dingen horen”.
Wat zouden jullie in deze situatie doen? Ik hoor vaak dat ik er met mensen over wil praten, maar zoals ik al eerder het uitgelegd: ik heb niemand die ik echt vertrouw afgezien van mijn vriendinnen, maar die kunnen er niets aan veranderen. De familie doet er ook gewoon gezellig aan mee, dus die hoef ik het al niet te vragen.