Hai,
ik weet niet zo goed hoe ik dit moet beginnen, want ik heb er nog nooit echt over gehad met iemand, maar here I go.
Ik ben 17 en ik woon thuis bij mijn ouders die samen een bedrijf runnen. Toen ik klein was had ik het nooit echt door hoe vaak mijn ouders ruzie maakte, maar hoe ouder ik werd hoe vaker het gebeurde en hoe erger het werd. Soms gaat het hele tijden goed, maar soms ook niet en dan is het ook echt niet gezellig in huis.
Mijn ouders verzekeren me elke keer dat het wel goed komt, maar ik zou eigenlijk liever hebben dat ze zouden scheiden. Dit klinkt heel stom, maar de manier waarop ze ruzie maken is echt niet uit te staan. Het enige wat mijn vader kan doen als hij boos is, is schelden, schreeuwen en mij of mijn moeder klein maken (ligt eraan met wie hij ruzie maakt en waarover).
Hij slaat niet. Hij zou niet durven, mijn moeder kennende zouden we 3 minuten later buitenstaan en dat weet hij. Maar het dreigen dat hij doet is echt niet normaal.
Ik vertel dat mijn ouders een bedrijf runnen, omdat het door de corona heel erg slecht loopt en mijn beide ouders er duidelijk gestrest over zijn, maar er niet over willen praten. Waardoor de ruzies veel feller geworden zijn. Met meestal het gevolg van dien dat een van de 2 niet thuis slaapt. Vaak maken ze het dan weer goed, maar dan is het meer mijn moeder die zegt dat ze fout zat terwijl mijn vader degene was die erover begon te schreeuwen (soms zit me moeder dan ook echt fout, meestal niet, maar het gaat om de manier waarop hij erop reageert).
Ondanks dit hou ik echt wel van ze, want ze laten me wel zien dat ze van me houden, maar ik kan nergens met ze over praten, want het eindigt altijd in ruzie. Wat het ook is. Want als ik iets fout zeg dan is alles wat ik zeg niet oké of me moeder wordt afgeleid door bijvoorbeeld een belangrijk bericht en dan wordt mijn vader razend omdat ik “iets heel belangrijks aan het vertellen ben” meestal is dat niet zo en is haar bericht belangrijker, maar het is net alsof hij dingen zoekt om boos op te worden. Maar als hij het doet dan moet ik stil zijn omdat hij met iets belangrijks bezig is en dat we van het geld dat hij verdient op vakantie kunnen gaan.
Daarnaast altijd als ik hem iets probeer te vragen of vertellen gaat hij duizend en een vragen erover stellen en als ik dan niet een goed genoeg (volgens hem) antwoord geef of niet snel genoeg dan mag het niet of dan klopt mijn verhaal niet.
Dit zo achter elkaar klinkt alsof alles mijn vaders schuld is, maar geloof me mijn moeder kan er ook wat van, maar daar heb ik gewoon geen goede voorbeelden van, dat zijn gewoon kleine dingen om me naar beneden te brengen (niet expres), zoals opmerkingen over mijn gewicht en wat ik eet. Maar ook uitspraken als “dat je vrienden hebt als je zo doet”, dis een verhaal in mijn hoofd dat veels te ingewikkeld wordt, maar geloof me ik had niet iets fout gedaan.
Toch houdt ik nog steeds heel veel van ze, maar wat ik met ze moet… geen idee
