Ik ben opgegroeid in een streng christelijk huishouden met een grootte familie.(Ik ben zelf niet christelijk). Doordat ik gepest werd op school kreeg ik last van deppresie en anorexia toen ik 7 was. (Wat doorging voor jaren en waar ik nogsteeds last van heb) Het niet eten ging zo ver dat ik bijna overleden was. De band met mijn moeder tegenwoordig best wel goed, maar het doet me pijn dat ze negeerd was ze vroeger tegen mij heeft gedaan. Toen ik dus last had van mentale problemen praatte mijn moeder helemaal niet meer tegen mij. Letterlijk, ze zijn geen woord. Ik weet nog dat ik op mijn bed zat en dat ik aan het huilen was en aan haar vroeg waarom ze niks meer tegen me zij. Het enige wat ze me gaf was een bijbel, ze zei dat dit een straf van god was en dat ze niks meer met me te maken wou hebben totdat de '’straf'’ klaar was. Het enige andere wat ze tegen me had gezecht was toen ik bijna dood was gegaan omdat ik voor dagen niks meer gegeten had. Ze zei dat ik perdirect moest stoppen met aanstellen en MOEST eten of anders zou ze me forceren. Op dat moment dacht ik ook oprecht dat ik me aanstelde. Ook negeerde ze totaal dat ik zwaar gepest werd. Elke ochtend stond ik smekent bij de auto te huilen om te terug naar huis te nemen. Ik snap nogsteeds niet hoe ze dat tegen een kind kon doen. Ik kan nogsteeds niet accepteren dat ze me vroeger mentaal heeft verwaarloost, omdat ik nu wel een goede band met haar heb. Is het slecht dat ik nogsteeds boos op haar ben? En is het slecht dat ik wil dat ze toegeeft wat ze heeft gedaan?