Ik ben opgegroeid in een streng christelijk huishouden met een grootte familie.(Ik ben zelf niet christelijk). Doordat ik gepest werd op school kreeg ik last van deppresie en anorexia toen ik 7 was. (Wat doorging voor jaren en waar ik nogsteeds last van heb) Het niet eten ging zo ver dat ik bijna overleden was. De band met mijn moeder tegenwoordig best wel goed, maar het doet me pijn dat ze negeerd was ze vroeger tegen mij heeft gedaan. Toen ik dus last had van mentale problemen praatte mijn moeder helemaal niet meer tegen mij. Letterlijk, ze zijn geen woord. Ik weet nog dat ik op mijn bed zat en dat ik aan het huilen was en aan haar vroeg waarom ze niks meer tegen me zij. Het enige wat ze me gaf was een bijbel, ze zei dat dit een straf van god was en dat ze niks meer met me te maken wou hebben totdat de '’straf'’ klaar was. Het enige andere wat ze tegen me had gezecht was toen ik bijna dood was gegaan omdat ik voor dagen niks meer gegeten had. Ze zei dat ik perdirect moest stoppen met aanstellen en MOEST eten of anders zou ze me forceren. Op dat moment dacht ik ook oprecht dat ik me aanstelde. Ook negeerde ze totaal dat ik zwaar gepest werd. Elke ochtend stond ik smekent bij de auto te huilen om te terug naar huis te nemen. Ik snap nogsteeds niet hoe ze dat tegen een kind kon doen. Ik kan nogsteeds niet accepteren dat ze me vroeger mentaal heeft verwaarloost, omdat ik nu wel een goede band met haar heb. Is het slecht dat ik nogsteeds boos op haar ben? En is het slecht dat ik wil dat ze toegeeft wat ze heeft gedaan?
Ik ben zelf niet christelijk maar dit vind ik persoonlijk dat ze wel moet toegeven wat ze heeft gedaan. Ik weet niet of je contact heb met je vader maar als dat zo is vraag aan hem wat je moeder over je zei. Of schrijf een verhaal wat je hebt meegemaakt dat kan super erg opluchten. Het is logisch dat je boos op haar bent maar probeer haar echt aan het praten te krijgen of vraag of ze het op wil schrijven
Veel sterkte
Hi :)
Het is zeker niet slecht dat je nu boos op haar bent. Je stelde je helemaal niet aan, maar sommigen mensen zijn eenmaal streng gelovig. Ze kunnen niks aandoen. Ze zijn heel streng met de regels enzovoort, maar dat gaat meestal vanzelf. Zij vinden dat god alles bepaald en alles is. Je moeder dacht dat het een straf was en ze kon niks anders doen dan je met rust laten.
Je moeder wilt alleen de verleden achter zich laten en misschien gaat ze nooit toegeven wat ze gedaan heeft. Ik zou haar gewoon accepteren hoe ze is. En het is toch heel fijn dat ze nu weer aardig en lief tegen je doet:)
Liefs Banaantje
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
