Hey, rode vogel(12) weer hier.

Ik moet dit gewoon ff ergens opschrijven.

2 weken geleden, maandag ochtend rond 6 uur kreeg mijn moeder last van haar borst.

niet eens een paar minuten later zit ze braken in de wc, en zegt dat ik mn zus wakker moet maken. oke, kan ik. 

later kreeg ik te horen dat ze een hartinfarct had.

Ik kreeg de optie om naar haar toe te gaan, of thuis te blijven.

Ik koos om thuis te blijven, want ik had gehoord dat ze wel moe was, en ik dacht dat ze er morgen beter uit zou zien, dan heb ik meer hope.

volgende dag, het is dinsdag, en ik moet naar de ortho om mijn beugel in te plaatsen.

Ik had tijdens het wachten door dat ik mijn passer voor school vergat. mijn oom was mee dus hij zei dat we gewoon een nieuwe konden kopen. oke, prima.

De ortho was klaar en toen zei mijn oom dat we toch wel terug naar huis gaan om mn passer te halen.

Toen ik thuis was kreeg ik het nieuws te horen dat mijn moeder dus een bloeding in haar hersenen had.

.

.

.

het eerste wat ik wou is haar zien, ik wist niet precies waarom, maar iedereen was er oke mee.

We kwamen bij het ziekenhuis en toen kwam ik en mn zus eerst in de kamer.

We gingen eigenlijk allebei gelijk huilen, en mn moeder werd daardoor wakker.

ze vroeg ‘’waarom huil je schat? :( ‘’ tegen me, ik zei dat er niks was, geen reden, ik wou haar tot rust stellen.

alles wat er in de kamer gebeurden is eigenlijk teveel om op te schrijven, maar mn zus vroeg tegen mn moeder of al dit praten vermoeiend was, ze zei ja, dus we besloten om weg te gaan.

Woensdag ochtend, 5 uur.

Ik werdt wakker gemaakt door mijn tante’s, ik hoorde gehuil van beneden, ik had gelijk een naar gevoel.

Het was duidelijk dat het lastig was voor mijn tante om het echt te zeggen, maar ik begreep het al.

ik huilde voor een lange tijd.

Waarom zo snel? waarom haar? waarom mijn moeder? wat moet ik doen? wat moet ik zeggen? ik weet het niet, ik ben bang, ik kan dit niet, ik ben hier niet goed voor.

Miljoenen gedachtes gingen door me heen, maar 1 ding wist ik zeker.

Ik moet haar zien.

De auto rit was still, niemand zei een woord, misschien hoorden het zo.

Het was still voor een ziekenhuis. een doctor kwam naar ons toe en leidde de weg.

De deur naar haar ‘’nieuwe’’ kamer ging open, en daar zag ik haar.

Maar dit was niet mama, nee.

Ze had geen kleur meer, geen lach, geen woorden die ze zei om je op te vrolijken.

ik kon niet stoppen met huilen.

mijn ogen waren rood en geirriteerd, en ik was al dagen lang moe.

toen ik haar aanraakten, was ze koud. ik was bang.

Uiteindelijk, rond 6-7 uur, moest ze naar het mortuarium.

Ik wou niet vaarwel zeggen, ik wou niet dat ze weg ging, ik wou dat ze blijft, bij mij, mijn zus, mijn familie.

ik zag haar door twee werkers weg genomen worden, angst en tranen in mijn ogen zag ik de lift deur sleuten, 2 werkers, 1 bed.

verdoofd, is het enige woord dat het beschrijft hoe ik me de laatste paar dagen voel.

De uitvaart was oke, maar ik wou eigenlijk dat het niet hoeften, dat ze gewoon weer thuis was.

‘’in liefte herenigd met (naam van mijn vader)’’

Hopelijk zijn ze blij, welk na-leven er ook wel mag zijn.

ik mis je, mama.