hee, ik wil ff mijn verhaal kwijt.
een paar maanden geleden heeft me moeder gehoord dat ze ongeneeselijke kanker heeft.
het begon allemaal een paar dagen na kerst. me moeder kreeg en pijn aanval terwijl ik met een vriendin buiten was. de moeder van die vriendin is ook bevriend met mijn moeder, dus die moeder ging checken bij mijn moeder omdat ze had gehoord dat ze zich niet goed voelde. toen heeft die moeder een ambulance gebeld omdat het echt niet goed ging met me moeder. die vriendin en ik kwamen thuis toen die ambulance net weg was. mijn vader ging naar het ziekenhuis voor mijn moeder en ik ging bij die vriendin slapen. de volgende dag hoorde we dat alvleesklier ontsteking was. toen heeft ze een week in het ziekenhuis gelegen en toen mocht ze naar huis. een maand later kreeg ze een onder zoek wat nou de oorzaak was en toen kwamen ze erachter dat het kanker was. een paar afspraken later wisten we dat ze niet meer beter werd. het ging allemaal zo snel. me moeder was der begravenis al aan het plannen, me broer deed alsof ze al dood was, me vader probeerde sterk te blijven en ik kon alleen maar mensen weg duwen. omdat ik gewoon niet weet hoe je hier mee om moet gaan. heeft iemand het zelfde mee gemaakt of heeft iemand advies hoe ik met me moeder in gesprek kan komen en haar niet weg duw?
xxx E
Bladzijde 1 / 1
Allereerst vind ik het verschrikkelijk dat dit je overkomt op jonge leeftijd. Iedereen gaat daar anders mee om, en niemand weet zich ook echt raad met zulke situaties. Ook je vader niet, die houdt zich misschien wel sterk , maar reken maar dat ook hij het voor zijn kiezen krijgt , al laat hij dat misschien niet erg merken aan jullie. En voor wat betreft het in gesprek gaan met je moeder : je zal misschien dichtslaan en niet meer weten wat je tegen haar moet zeggen, je zal misschien in huilen uitbarsten, of misschien zelfs gaan vloeken om de hele rotsituatie, maar ik geloof echt niet dat je je moeder hierdoor weg zult duwen. Probeer er voor haar te zijn, zij heeft het nog het moeilijkst van allemaal.
Ook voor haar moet het onwerkelijk zijn dat ze haar eigen begrafenis aan het regelen is, en de wetenschap dat ze straks je vader met 2 kinderen achterlaat moet onverkropbaar zijn.
Ik denk dat het belangrijk is dat jullie elkaar tot steun zijn. En bereid je erop voor dat je het straks echt zonder moeder moet doen. Probeer er dus ook te zijn voor je vader en je broer, jullie gaan elkaar nog hard nodig hebben straks. En tot die tijd , breng zoveel mogelijk tijd door met je moeder. en probeer je ook sterk te houden voor je moeder.
Ik weet niet of het te confronterend is voor jullie, maar er zijn bijvoorbeeld ook boekjes te koop waarin ouders bepaalde dingen/weetjes kunnen invullen over hun kinderen (andersom ook trouwens) . Met misschien hele lullige vragen in de trant van "hoe was jij als baby" en "wat was je fijnste herinnering met mij" , maar als je moeder die zou willen invullen zou dat boek later een enorm dierbare herinnering kunnen worden aan je moeder omdat er vragen in staan waar je anders nooit had opgekomen..
Verder weet ik helaas niet zoveel meer te melden dan je enorm veel succes te wensen in deze ongelofelijk zware tijd.
Ook voor haar moet het onwerkelijk zijn dat ze haar eigen begrafenis aan het regelen is, en de wetenschap dat ze straks je vader met 2 kinderen achterlaat moet onverkropbaar zijn.
Ik denk dat het belangrijk is dat jullie elkaar tot steun zijn. En bereid je erop voor dat je het straks echt zonder moeder moet doen. Probeer er dus ook te zijn voor je vader en je broer, jullie gaan elkaar nog hard nodig hebben straks. En tot die tijd , breng zoveel mogelijk tijd door met je moeder. en probeer je ook sterk te houden voor je moeder.
Ik weet niet of het te confronterend is voor jullie, maar er zijn bijvoorbeeld ook boekjes te koop waarin ouders bepaalde dingen/weetjes kunnen invullen over hun kinderen (andersom ook trouwens) . Met misschien hele lullige vragen in de trant van "hoe was jij als baby" en "wat was je fijnste herinnering met mij" , maar als je moeder die zou willen invullen zou dat boek later een enorm dierbare herinnering kunnen worden aan je moeder omdat er vragen in staan waar je anders nooit had opgekomen..
Verder weet ik helaas niet zoveel meer te melden dan je enorm veel succes te wensen in deze ongelofelijk zware tijd.
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
