hi, het is oke als je huilt. Huilen is een goede manier om je gevoelens te uiten. Ik snap dat je het moeilijk vind, dat je ouders je broertje meer aandacht geven. Dat je het moeilijk vindt om over je gevoelens te praten is niet raar. Dat heb ik ook. Ik kan ook niet goed praten over mijn gevoelens. Maar ik schrijf op wat ik denk, voel en waar ik mee zit. Misschien kan dat ook proberen. En weetje, misschien is het wel makkelijker om te praten met mensen die je niet kent. Je kan gewoon vertellen over je gevoelens en over wat je hierboven hebt geschreven. En zet niet te hoge eisen voor jezelf. Het is goed dat je alles goed probeert te doen, maar uit eigen ervaring weet ik dat dat uiteindelijk te veel stress gaat opleveren. En dat kan nog wel eens niet zo best aflopen. Zorg goed voor jezelf :)
Hey,
Ik zit een beetje met hetzelfde probleem. Ik ben ook 14 en heb een oudere broer van 16 met een angstoornis. Hij heeft nog meer problemen zoals een depressie, wordt gepest, agressief gedrag , anorexia en leerpoblemen door de medicijnen, Hij krijgt ook meer aandacht. Ik kan me erg vinden in wat jij hebt gezegd en hoe je het hebt verwoord. Het heeft me nu al geholpen om een verhaaltje van iemand te lezen die hetzelfde probleem heeft. Verder ken ik namelijk niemand in dezelfde situatie. Met vrienden hierover praten doe ik eigenlijk nooit, omdat niemand begrijpt wat ik voel. Veel mensen zien het probleem niet. Maar de kleine dingen zijn het moeilijkste. Maar ook wil ik me ouders niet tot last zijn met mijn problemen, want ze hebben het al zo moeilijk. Het voelt alsof ik bij niemand terecht kan en ik bijna geen aandacht krijg. Dat klinkt heel verwend, omdat het voor veel mensen zo normaal is dat ze het niet eens merken. Ik zie me ouders ook kapot gaan aan de angstoornis van me broer. We kunnen niets meer. Als ik kinderen zie die opgehaald worden door hun ouders bij school, uit eten kunnen met hun gezin en tijd kunnen spenderen met hun familie zonder stress en verdriet, maakt het me soms verdrietig. Ik ben jaloers, hoe kut dat ook klinkt. Jaloers op een beetje aandacht die ik niet kan krijgen van me ouders. Soms voelt het alsof ik me altijd moet aanpassen en ik weet dat het gewoon moet. Maar toch is en blijft het moeilijk. Ik zit nu in de puberteit en in ruzies zeg ik vaak dingen waar ik later spijt van krijg, heb jij dit ook? Mijn broer heeft al problemen sinds zijn geboorte dus ik ben er aan gewend, maar normaal wordt het nooit. Schrijven helpt oprecht heel erg. Ik typ liever, omdat je het dan makkelijker kunt uitwissen en kunt aanpassen. Het zet je gedachten op een rijtje en zo wordt je rustiger. Ik ken je niet en weet niet veel over je situatie, maar toch voel ik de pijn die jij ook voelt terwijl ik dit schrijf. Je bent sterk, wat mensen ook zeggen, bijna niemand zal je begrijpen. Ja het is moeilijk, ja het is kut, maar je bent al zo ver gekomen. Ik ben zo trots op mensen in deze situatie, want het is bijna traumatisch, zover dat het ook je dagelijks leven beïnvloed. Alles moet (in dit geval) om je broer gaan en soms is dat zo verschrikkelijk.
Ik ben trots op hoe je dit doet! bedankt dat je je verhaal wilde delen, het heeft me geholpen en ik hoop dat ik nu ook jou help.
Groet en veel sterkte, ook met je broer <33
