Hoi, alvast bedankt dat je de moeite doet om dit te lezen!
Mijn verhaal:
Vanmiddag kwam ik thuis van kanoën met vrienden, leuk zou je dan toch denken? Nou, mooi niet dus. Ik kom thuis is er een hevige discussie tussen mijn ouders en mijn 12-jarige broertje. Hij heeft namelijk zijn boekenbeurt die hij al 6 maanden geleden kon voorbereiden helemaal verkl**t. Nu is zijn ps3 afgepakt en boos dat hij is. Hij gedraagt zich uberhaupt nooit als een 12-jarige ventje, maar alsof hij de baas is van alles. Hij had vandaag ook een discussie met zijn meester, want die vond hem ronduit onbeschoft. Daar waren mijn ouders het wel mee eens, vandaar onderandere die dikke discussie. Maar opzich boeien die discussie mij niet. Alleen is er wel een nadeel bij: doordat mijn ouders zo veel bezig zijn met mijn broertje houden ze geen tijd voor mij over. Ik kan mezelf dan noch wel redelijk goed vermaken, maar ik heb ook gewon aandacht nodig en dat krijg ik nu niet. Dat van hierboven is maar een klein voorbeeldje, elke dag zijn er namelijk wel van dat soort dingen. Ik begrijp best dat mijn ouders met hem bezig zijn, maar ik baal wel dat ik nu eigenlijjk geen aandacht krijg en voor mijn gevoel langzaam op de achtergrond verdwijn. Ik vind het namelijk ook wel leuk als mijn ouders vragen hoe mijn dag was en dat we dan gewoon heel eventjes praten, maar dat komt er nu gewoon niet meer van. En dat vind ik nou zwaar k*t. Ik heb het er al met mijn ouders over gehad toen mijn broertje op kamp was. Mijn ouders begrepen me goed en wille best meer aandacht in mij stoppen. De 4 dagen dat mijn broertje op kamp was waren dan voor mij ook best wel fijn. Maar nu merk ik niks meer van die gesprekken, want ze moeten wel met mijn broertje bezig zijn. Soms gaan mijn ouders dan het huis uit en gaan wandelen. Ben ik weer alleen.
Zelf kom ik na school ook steeds minder thuis, ook omdat ik me thuis niet prettig voel tijdens die ruzies tussen mijn ouders en mijn broertje. Maar wegvluchten is niet de oplossing, Ik hoor toch gewoon met een prettig gevoel thuis te kunnen zijn?
Ik heb er al met anderen over gepraat, maar die weten niet hoe ze mij verder kunnen helpen, dus misschien kan jij mij verder helpen?
Nog bedant dat je de moeite hebt genomen om dit te lezen!
-xxx- m.y
Bladzijde 1 / 1
Hee, wat een rotte situatie zeg.
Heb je er ook al eens met je ouders zelf over gepraat en ze dit alles verteld? Misschien helpt dat een beetje?
Liefs, M.
Heb je er ook al eens met je ouders zelf over gepraat en ze dit alles verteld? Misschien helpt dat een beetje?
Liefs, M.
Ik heb er al vaak genoeg met mijn ouders over gepraat en zij zelfs met mij. Ze zien er tegen op dat mijn broertje steeds verer de puberteit in gaat. Ze hebben nu al moeite om hem in de hand te houden en hij is pas aan het begin van zijn puberteit.
Maar bedankt voor je reactie!
-xxx- m.y
Maar bedankt voor je reactie!
-xxx- m.y
Owh, wat naar.
Ik hoop dat die lastige fase van je broer snel overgaat. Misschien kan je je ouders vragen of jij zelf een keertje iets mag plannen - zoals een keertje bios of bowlen, etc. - en zij dan meegaan? :)
Succes!
Ik hoop dat die lastige fase van je broer snel overgaat. Misschien kan je je ouders vragen of jij zelf een keertje iets mag plannen - zoals een keertje bios of bowlen, etc. - en zij dan meegaan? :)
Succes!
Of je kan nog een keer met je ouders erover praten.
je kan namelijk ook een keertje uitgaan met je familie
met je broertje ook. hij beleef dan ook weer plezier.
bijvoorbeeld: Mc donalds, bowlen, fietsen, winkelen
Veel succes.
ik hoop dat je aandacht krijgt!
je kan namelijk ook een keertje uitgaan met je familie
met je broertje ook. hij beleef dan ook weer plezier.
bijvoorbeeld: Mc donalds, bowlen, fietsen, winkelen
Veel succes.
ik hoop dat je aandacht krijgt!
Je kan het beste nog een keertje erover hebben met je ouders. Leuke dingen met ze gaan doen in de weekenden bijvoorbeeld. Ik heb dit ook meegemaakt, maar dan in een ander situatie. Ik snap hoe je je voelt
TEn eerste: beankt voor de racties!
Ik heb het er bijna elke dag over met mijn ouders en mimimaal 1x in de 2 dagen. We gaan doen ook wel redelijk vaak leuke dingen (zoals een weekendje weg, uiteten, naar familie, naar vrienden, enz). Maar dan is mijn broertje daar ook vervelend. Dat valt ook de mensen op waar we dan zijn.
Ik heb het er bijna elke dag over met mijn ouders en mimimaal 1x in de 2 dagen. We gaan doen ook wel redelijk vaak leuke dingen (zoals een weekendje weg, uiteten, naar familie, naar vrienden, enz). Maar dan is mijn broertje daar ook vervelend. Dat valt ook de mensen op waar we dan zijn.
Zeggen je ouders ook op die plek
van dat hij onmiddelijk moet stoppen met
dat soort ongein?
Grijpen je ouders ook wel
goed in?
(Misschien zit hij in de puberteit
en gedraag hij weleens zo)
doet hij zo altijd dan?
of doet hij weleens aardig
tegen jouw en de rest?
Ik ga maar weer eens.
ik praat morgen weer verder!
Nog veel succes met je broer!
Groetjes. nick862nick! :)
van dat hij onmiddelijk moet stoppen met
dat soort ongein?
Grijpen je ouders ook wel
goed in?
(Misschien zit hij in de puberteit
en gedraag hij weleens zo)
doet hij zo altijd dan?
of doet hij weleens aardig
tegen jouw en de rest?
Ik ga maar weer eens.
ik praat morgen weer verder!
Nog veel succes met je broer!
Groetjes. nick862nick! :)
Mijn ouders grijpen heel vaak in. Mijn broertje wordt momenteel onderzocht of hij autistisch is of zo. Hij zegt zelf dat het aan de puberteit ligt, maar niet alles kan daaraan liggen toch? Je bent dan anders en opstandiger, maar daar zit hij ver boven...
heey meisie, mischien is het een idee dat je het een keer ropet terwijl ze ruzie hebebn, dan zeg je gewoon: hou es op!~ik ben er ook nog hoor!!!!
heel veel ssterkte~~xxnickensimon!
Bedankt voor je reactie, naar hoevaak ik dat al wel niet gezegd heb...
Heeft je broertje toevallig een stoornis? Is daar onderzoek naar geweest? (ADHD en dat soort dingen). Dit gedrag heeft voor mij namelijk meer in zich dan gewoon 'een vervelend kind'. In dat geval kan je broertje beter geholpen worden waardoor je ouders hem beter in de hand kunnen houden.
Mijn verhaal is totaal anders maar komt wel op hetzelfde neer: mijn zus kwam psychisch in de problemen + mijn ouders kwamen samen in de problemen (ze liggen nu in scheiding) en dus bleef ik inderdaad over. Ik ben helaas van mening dat je slechts de anderen aan kunt pakken, om zo ruimte te maken voor jezelf. Dus in jouw geval uit laten zoeken waar het gedrag van je broertje vandaan komt en wat daaraan te doen is. Verder kun je misschien samen met je ouders een tijd afspreken waarop jullie iets samen doen. Bijvoorbeeld donderdagavond met je moeder naar een tv-programma kijken wat jullie allebei leuk vinden en zondagmiddag iets leuks gaan doen met je vader. Beiden zonder broertje. Op die manier staat het gewoon vast wanneer er jou-tijd is. Niet dat het daarbuiten niet hoeft, maar ik denk dat je je wel prettiger voelt.
Ohw, en een extra drijfveer voor je ouders: als jij nu niet de ruimte krijgt jezelf te ontplooien, zet je jezelf vanzelf op de achtergrond. Dit is op zich niet erg, maar: zodra die ruimte er wel is, zul je die flink benutten waardoor ze dezelfde ruzies weer krijgen maar dan met jou omdat jejezelf eindelijk kunt uiten. En dat willen ze toch voorkomen, lijkt me? (dit laatste heb ik van mijn psychologe geleerd, dus miss helpt het om deze 'toekomst' aan hen voor te leggen, zodat ze het nu liever goed willen doen. Meestal willen ze wel, maar ze schatten de ernst van de situatie niet zo in en 'laten het dus maar'.
Succes! xxx
Mijn verhaal is totaal anders maar komt wel op hetzelfde neer: mijn zus kwam psychisch in de problemen + mijn ouders kwamen samen in de problemen (ze liggen nu in scheiding) en dus bleef ik inderdaad over. Ik ben helaas van mening dat je slechts de anderen aan kunt pakken, om zo ruimte te maken voor jezelf. Dus in jouw geval uit laten zoeken waar het gedrag van je broertje vandaan komt en wat daaraan te doen is. Verder kun je misschien samen met je ouders een tijd afspreken waarop jullie iets samen doen. Bijvoorbeeld donderdagavond met je moeder naar een tv-programma kijken wat jullie allebei leuk vinden en zondagmiddag iets leuks gaan doen met je vader. Beiden zonder broertje. Op die manier staat het gewoon vast wanneer er jou-tijd is. Niet dat het daarbuiten niet hoeft, maar ik denk dat je je wel prettiger voelt.
Ohw, en een extra drijfveer voor je ouders: als jij nu niet de ruimte krijgt jezelf te ontplooien, zet je jezelf vanzelf op de achtergrond. Dit is op zich niet erg, maar: zodra die ruimte er wel is, zul je die flink benutten waardoor ze dezelfde ruzies weer krijgen maar dan met jou omdat jejezelf eindelijk kunt uiten. En dat willen ze toch voorkomen, lijkt me? (dit laatste heb ik van mijn psychologe geleerd, dus miss helpt het om deze 'toekomst' aan hen voor te leggen, zodat ze het nu liever goed willen doen. Meestal willen ze wel, maar ze schatten de ernst van de situatie niet zo in en 'laten het dus maar'.
Succes! xxx
Bedankt voor je verhaal, het is nog niet zeker of mijn broertje wat heeft, dat moet uit onderzoeken blijken. Maar de vaste uurtjes zonder mijn broertjw lijkt me wel wat, bedankt voor de tip!
-xxx- m. Y
-xxx- m. Y
heel veel ssterkte~~xxnickensimon!
Maar misschien is het toch beter om er niet mee te bemoeien. 😕
Hoi
Mijn broertje heeft een lichte vorm van autisme en ik zie dat er veel dingen overeenkomen met jouw broertje; het ondermijnen van gezag (mijn broertje is heel erg brutaal tegen mijn ouders en het lijkt idd ook soms alsof hij de baas in huis is) en de woedeuitbarstingen die vaak helemaal uit de hand lopen en er thuis van alles kapot gaat.
Maar weet je al iets meer over de uitslagen van de onderzoeken?
Inderdaad zijn vaste uurtjes in week waarin jij alleen met je ouders tijd kan doorbrengen een hele goeie om even tot rust te komen en waarin jij alle aandacht kan krijgen die je als dochter natuurlijk ook nodig hebt, want jouw broertjes is natuurlijk niet hun enige kind! Jij bent er ook nog!
Ik kom net zelf ook uit een periode waarin ik het liefst niet thuis kwam omdat ik dan wist dat het weer zou ontploffen en de spanningen er altijd hoog waren. Als ik thuis was, bleef ik het liefst op mijn kamer huiswerk maken en kwam ik eigenlijk alleen naar beneden voor het eten, wat vaak alles behalve gezellig was. Hier heb ik met mijn ouders over gepraat en zo begrijpen ze ook hoe ik me voel. Dus ik zou als ik jou was altijd mijn gevoelens uiten bij mijn ouders. Zo kan je zelf ook even je frustratie bij iemand kwijt en begrijpen ze de situatie ook beter.
Ook hebben wij nu sinds een halfjaar regelmatig afspraken met een gezinstherapist (alleen mijn ouders en ik, want mijn broertje weigert dit helaas). Zij weet heel veel over allerlei situaties die zich thuis kunnen afspelen en helpt ons mijn broertje beter te begrijpen. Ook geeft ze ons tips over hoe we met hem om kunnen gaan om de woedeuitbarstingen te verminderen en hoe dus de sfeer thuis vele malen beter wordt!
Ik zou dus zeker overwegen om te kijken naar een gezinstherapist of iemand anders met wie jullie hierover kunnen praten, ongeacht de uitslag van de onderzoeken.
Ik hoop dat ik je hiermee heb kunnen helpen!
Mijn broertje heeft een lichte vorm van autisme en ik zie dat er veel dingen overeenkomen met jouw broertje; het ondermijnen van gezag (mijn broertje is heel erg brutaal tegen mijn ouders en het lijkt idd ook soms alsof hij de baas in huis is) en de woedeuitbarstingen die vaak helemaal uit de hand lopen en er thuis van alles kapot gaat.
Maar weet je al iets meer over de uitslagen van de onderzoeken?
Inderdaad zijn vaste uurtjes in week waarin jij alleen met je ouders tijd kan doorbrengen een hele goeie om even tot rust te komen en waarin jij alle aandacht kan krijgen die je als dochter natuurlijk ook nodig hebt, want jouw broertjes is natuurlijk niet hun enige kind! Jij bent er ook nog!
Ik kom net zelf ook uit een periode waarin ik het liefst niet thuis kwam omdat ik dan wist dat het weer zou ontploffen en de spanningen er altijd hoog waren. Als ik thuis was, bleef ik het liefst op mijn kamer huiswerk maken en kwam ik eigenlijk alleen naar beneden voor het eten, wat vaak alles behalve gezellig was. Hier heb ik met mijn ouders over gepraat en zo begrijpen ze ook hoe ik me voel. Dus ik zou als ik jou was altijd mijn gevoelens uiten bij mijn ouders. Zo kan je zelf ook even je frustratie bij iemand kwijt en begrijpen ze de situatie ook beter.
Ook hebben wij nu sinds een halfjaar regelmatig afspraken met een gezinstherapist (alleen mijn ouders en ik, want mijn broertje weigert dit helaas). Zij weet heel veel over allerlei situaties die zich thuis kunnen afspelen en helpt ons mijn broertje beter te begrijpen. Ook geeft ze ons tips over hoe we met hem om kunnen gaan om de woedeuitbarstingen te verminderen en hoe dus de sfeer thuis vele malen beter wordt!
Ik zou dus zeker overwegen om te kijken naar een gezinstherapist of iemand anders met wie jullie hierover kunnen praten, ongeacht de uitslag van de onderzoeken.
Ik hoop dat ik je hiermee heb kunnen helpen!
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
