hey! ik ben een meisje, 15 jaar. ik woon thuis met alleen m’n moeder en broertje, niks ergs aan. maar ik lag voor het laatst in het ziekenhuis, een ontsteking in me lever en heb de ziekte van pfeiffer. alles gaat moeilijker in het dagelijkse leven, en me moeder is heel geirriteerd aan me geraakt door afspraken waar ze continu naartoe moet voor mij en voor me moet zorgen. vannacht belde ze met mijn vader nadat mijn broertje hem had gesproken, en ze sprak natuurlijk in het Urdu ( een pakistaanse taal ). . ze zei dat ze het niet meer aankan om telkens heen en weer te rennen voor mij en dat ze dit alles gewoon niet aankan, ook om zo voor me te zorgen. ze werdt zo boos toen ze over me sprak en ik hoorde en ZAG aan dr dat ze me, nou idontknow hoe ik het moet zeggen, maar mij gewoon niet meer wilt. ze doet al zo de laatste jaar, toont geen interesse als ik iets zo leuks vertel en krijg alleen maar meer op me donder. ik wil echt heel graag weten of ik mezelf kan opgeven ter adoptie, want ik heb echt al genoeg tegenslagen meegemaakt en ze luistert niet naar me, ik heb wel heel goed contact met m’n ooms en tantes etc. zal ik 1 van hun proberen te bereiken? ik zit er echt veelste erg mee maar toch blijf ik doorzetten en doorzetten. echt al klinkt het simpel… ik las ergens ook dat dit soort situaties ovekomen als je moeder tijdens haar zwangerschap een abortus wou plegen of je laten adopteren na de geboorte, mijn moeder wou bij mij een abortus plegen maar heeft het niet gedaan. zou ik alsjeblieft hulp hierop kunnen krijgen?

Topic aangepast door De Kindertelefoon om de anonimiteit te bewaken)