Ik ben een week geleden erachter gekomen dat me oma Kanker heeft. Me zus vertelde het me in de avond. Ze dacht dat ik sliep maar ik hoorde haar huilen en vroeg wat er aan de hand was. Ze vertelde me dat me oma zeer ziek is en het te maken heeft met haar alvleesklier. Ik wist al gauw wat er aan de hand was omdat me oma ook diabetes patiënt is. En ook omdat me oma vaak naar de ziekenhuis moest om scans te maken. Ik bleef door vragen en ze vertelde me dat me oma kanker heeft. Ik was in shock! Ik mocht het van haar aan niemand vertellen ook niet aan me ouders. Omdat zij het niet aan me wilden vertellen. Nou ben ik een week lang aan het wachten tot me ouders het eindelijk zouden vertellen, maar dat moment kwam er nooit… me vader vroeg me gister plotseling waarom ik niet langs oma ga. Ik dacht wait jullie weten dat ik het weet? Ik zei nou ik heb over een week toetsweek en moet er hard voor leren. Toen beantwoorde hij met ja maar oma gaat maandag al de chemokuur doen en dan is het moeilijk om haar te kunnen zien met deze corona maatregelen. Ik was weer in shock… me gezin wist dus al dat ik het wist?!! Mijn zus!!! Mijn zus heeft me voorschut gezet! Wat denken me ouders en me oma nu nou niet? Ze denken vast dat ik een slechte kleindochter ben en het mij niet boeit dat me oma kanker heeft!!! Ik hoef me zus niet meer te spreken ze gaat toch binnenkort trouwen. Nou beantwoorde ik ‘ik ga morgen wel ik heb maar een halfuur voor de avondklok’ NOU DENKT HIJ NOG ERGER OVER ME! Het is al zondag en ben net wakker en me zus en moeder zijn naar me oma gegaan om ‘op te ruimen’ dat is wat ze me verteld hebben. maar eigenlijk dus om afscheid te nemen.. nou was ik net in de douch gekropen om me even wakker te maken en vroeg me vader ‘je zou toch vandaag naar oma gaan? Je zus en mama zijn al gegaan’ ik zei ja papa ik ga zo…. Me vader is nu aan het werken en ik lig in me bed woedend te huilen en nadenken. Moet ik gaan of niet? Maar ze hebben me totaal voor de gek gehouden?! Moet ik nog gaan?!