O M A
Ja, oma, ze leeft niet meer.
Ik zou zo graag willen dat ik haar nog 1 keer kon zien, nog 1 keer met haar zou kunnen praten, maar het kan niet meer.
Het is voorbij.
Een lege stoel...
Een lege stoel, op mijn verjaardag, een lege stoel op visite.
Die lege stoel die in het leven voor altijd leeg zal blijven.
Maar voor altijd in mijn hart.
Ik zal blijven denken aan mijn lieve oma, die altijd die stoel opvulde.
Met liefde.
Maar nu...
Met een traan.
Opa die heeft voor opvulling gezorgd van die lege stoel.
Op mijn verjaardag komt nu iemand op die lege stoel te zitten.
Die lege stoel...
Zijn nieuwe vrouw.
Komt op die lege stoel.
Ik probeer het niet zo te zien...
Echt.
Maar het lukt niet.
Ik kan het niet, daar zat oma altijd.
Ja, zat.
Waarom opa.
Ik gun je alle geluk.
Echt waar.
Ik probeer te geloven dat je weer gaat trouwen.
En ik probeer het te accepteren.
Maar oma zit zo diep in mijn hart.
2 jaar geleden kwam die lege stoel.
In mijn hart zal die nooit opgevuld worden met een ander.
Maar met liefde.
Liefde voor mijn oma.
Iemand misschien tips om alles een beetje meer te kunnen accepteren?