Hey iedereen. Ik zit zelf momenteel met een lastige thuissituatie.
M’n ouders willen totaal niet naar me luisteren, maakt niet uit of er goede dingen uit mijn mond komen of slechte dingen - alles wat ik zeg is in hun ogen verkeerd. Ze willen dat ik alles voor hun doe, als een soort onderdaan en als ik één ding weiger dan worden ze heel boos en jagen ze mij een ongelofelijk schuldgevoel na. Vervolgens vergelijken me ze zo vaak met vrienden die het ‘beter doen’ dan ik en dan vragen ze zich af waarom ik niet net zoals hun ben. Ze geven me dan nooit, maar dan nooit de kans om iets te doen. Wil ik iets doen, dan klagen ze constant dat zij het beter kunnen. Zeg ik er wat tegen, dan verdraaien ze mijn woorden.
Ik krijg constant een gevoel dat ik alles perfect moet doen en never fouten mag maken - het is net alsof je in een keer je rijbewijs moet halen zonder ooit lessen te hebben gehad.
Nu gaat dit al jaren zo en heb ik al ~4x een traject doorlopen bij de psycholoog, maar eerlijk gezegd vind ik niet dat ze hebben geholpen. Ze hebben me wel laten inzien dat dit niet volledig mijn schuld is, dus dat weer wel. Ik vind het echt heel erg lastig om hier mee om te gaan, want ik voel me gewoon niet thuis in m’n eigen huis en helemaal niet fijn. Ik zat er zelf over na te denken om mss vanaf nu alles te filmen omdat ik door m’n eigen ouders niet serieus word genomen of iets van maatschappelijk hulp inschakelen. Ik vind het gewoon bizar dat je in je eigen huis dit zou moeten doen.
Hebben jullie tips hoe je hiermee kan omgaan?
dat je ouders helemaal niet naar je luisteren is niet goed! ouders moeten ook luisteren naar hun eigen kind, en niet alleen aan zichzelf denken, en zeggen dat je vriendinnen beter zijn, hebben ze soms ook tegen mij gezegd.. heb ik heel erg het gevoel.. ik weet zelf ook geen tips want ik zit nu ook in deze situatie, ik heb nu straf en mag pas volgende week mijn telefoon terug.. niet fijn! ik wou even zeggen dat je niet de enige bent!
