De Kindertelefoon.nl

Hee

Ik ben een meisje van 15, zit in 3 vwo en heb al sinds mijn 8e ruzies met mijn ouders. Maar echt echte ruzies. Ze worden boos op alles wat ik doe. Toen ik nog klein was gooiden ze mijn poppen weg als ik niet meteen deed wat ze me vroegen. Of ze trekten aan mijn oor. Ik weet ook dat ik blauwe plekken overhield als ze me wel is heel hard vast pakten bij me arm. Nu doen ze het niet meer vaak fysiek maar met opmerkingen waardoor ik me echt kut voel. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik heb gehuild. Als ze me zien eten is het: 'Jij kunt echt niks anders dan eten he' Als ze me op mijn laptop zien is het: "Domme zak, als ik jou was zou ik ook niks doen voor school want ja waarom wel he , met jou brein kun je toch niks bereiken' Ik ben nooit met vriendinnen omdat mijn ouders elke keer als ik thuis kom beginnen te zeiken dat het enige dat ik kan buiten tijd doorbrengen is. Ik vroeg mama ook of ze maandverband en tampons kon kopen. Haar reactie was; "koop het lekker zelf ben niet jou ezel ofwat dan ook' . Ik krijg om het halfjaar nieuwe kleren en dat is dan vaak 1 shirtje. Schoenen moet ik 2 jaar meedoen voor ik nieuwe mag en die mogen dan niet duurder zijn dan 20 euro. We zijn niet eens arm ofzo, mijn ouders vinden dat ik me moet focusen op school, helpen in huis en thats it. Als ik is vraag of ik dat broekje ofz mag kopen zeggen ze: "je kledingkast zit vol". Paar vriendinnen merken dat soort dingen op en zeggen dan: "Ey dat shirtje had je in de 1e ook weet je nog" Het is niet dat ze me lopen kutten ofz maarja. Ik wil ook gwn makeup dragen omdat ik opmaken enz echt leuk vind. Maar mijn ouders zeggen dan weer: "Heb je weer je gezicht vol geplamuurt? Nu eraf en anders blijf je met die kop maar in je kamer zitten kun je gezellig naar je smoel kijken" En toen droeg ik alleen mascara, highlighter en blush. Pff ik word gek. Ik heb ook al 2 maanden het gevoel dat mijn leven nep is, dat ik ooit wakker word en alles verder gaat vanaf toen het nog leuk was thuis. Het is echt een raar gevoel maar dat heb ik letterlijk. Het is altijd ik doe alles fout en mijn ouders doen alles goed. Ookal hebben zij iets gedaan dan geven ze toch weer commentaar op wat dan ook. Voor andere mensen zijn wij een 'perfect' gezinnetje. Als ze tegen me staan te schreeuwen en er word aangebeld veranderen ze in de liefste ouders van de wereld. Als er mensen bij ons zijn doen ze alsnog niet normaal want dan nemen ze me mee naar me kamer en beginnen ze me kei hard vast te pakken en een hele preek te lulle. Ik zie hoe andere ouders zich gedragen en dat gaat er niet zo aan toe als bij ons. Waarom ben ik geboren als hun kind vraag ik me af, Waarom ben ik hier uberhaupt. Ik wil gwn weg uit dit kut gedoe.