Hallo allemaal, 

Hieronder best een lang stuk tekst over wat er bij mij de afgelopen jaren thuis speelt. Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik wil wel hulp zoeken, maar daar ben ik ook bang voor (leg ik uit in de ‘brief’). Het is een lang stuk tekst, lees eerst alles alvorens antwoord te geven, alsjeblieft.

START BRIEF:

Aan wie dit ook leest of hoort,

Mijn naam is [geanonimiseerd], ik ben 16 jaar, ik word in April 17, en ik woon in [geanonimiseerd] op de [geanonimiseerd]. Ik word al jarenlang door mijn moeder emotioneel kapotgemaakt. Sinds ik van de basisschool naar de middelbare school ben gegaan is haar gedrag tegenover mij mettertijd steeds erger geworden, het ging snel bergafwaarts met mijn mentale gezondheid. Gisteren (7 maart 2021) heb ik een dieptepunt bereikt. Ik ben compleet wanhopig en weet niet meer wat ik moet doen, ik wil hier niet meer wonen, ik wil weg, ik wil nooit meer terug naar mijn moeder. Als ik nog een seconde langer daar moet blijven, pleeg ik zelfmoord, dan spring ik maar voor een trein. Dood zijn is beter dan daar wonen. Ik kan het niét meer aan. Misschien denk je dat ik overdrijf, maar dat is echt niet zo. Ik loop al jaren alles wat ze met mij doet te tolereren en dat is ten koste gegaan van mijn gezondheid. Wederom, niet fysiek, wel mentaal. Ik doe al jaren alsof ik die vrolijke, slimme, hardwerkende leerling/jongen ben waar alles prima mee is. Dat is niet zo en dat is het nooit geweest. Ik ben misschien wel ‘slim’ en ‘hardwerkend’, ik kan wel goed leren, maar voor mij is school een ontsnapping van mijn thuissituatie. Ik vind school zo leuk, omdat ik dan even niet thuis ben. Even geen problemen. Even een normaal leven. School, mijn hond, mijn vrienden en mijn vriendje (verrassing, ik val op jongens) zijn de enige redenen waarom ik er nog geen einde aan gemaakt heb. Ook kan ik niet praten met mijn moeder. Ik vertrouw haar niet en kan zelfs zeggen dat ik niet meer van haar hou. Ze maakt dagelijks inbreuken op mijn privacy. Ik heb veel opgekropte woede en verdriet die ik er nooit uit heb kunnen laten. Ik durf er niet over te praten. Dan maar schrijven, hè?

Waarom heb je dan geen hulp gezocht? Dat durf(de) ik niet. Ik ben bang. Sterker nog, ik durf het nog steeds niet. Ik bel/vertel het niet eens zelf, dat doet iemand (of deze brief) voor me. Als ik bijvoorbeeld Veilig Thuis bel, dan sturen ze misschien zo’n onderzoeker van hun of van de RVDK (kinderbescherming). Op zich vind ik dat niet erg, maar zodra die onderzoeker weg ik, zal ik door mijn moeder (verbaal?) afgemaakt worden. Dat kan ik echt niet meer aan, ik wil het niet meer, ik wil weg. Ik wil bij iemand anders wonen, het maakt me weinig uit bij wie en waar. Als het maar niet is bij mijn moeder of opa en oma (moeders kant). Bij mijn vader? Prima. Bij mijn vriendje? Prima. Bij een vriend(in)? Prima. Bij een pleeggezin? Pri – ma! Kan ik niet weg? Dan loop ik maar weg! Lost geen problemen op, zeggen ze altijd, maar nou en?! Ik wil gewoon weg hier! Als ik hier nog langer moet blijven ben ik bang dat ik in een depressie raak en/of suïcidale gedachten ga krijgen.

Maar goed! Ik heb nog steeds niet verteld waarom het nou allemaal zo erg ik daar bij mij thuis. Ik begin bij het begin en eindig bij gisteren. Onthoud dat ik heb geprobeerd niet te overdrijven, daar doe ik niet aan. Alles wat ik hierna vertel heb ik meegemaakt. Het zijn voor mij traumatische herinneringen die in een een koud, donker hoekje van mijn brein heb gestopt en er nu weer uit haal op dit te schrijven.

Groep 8, op een basisschool. Alles is oké. Havo/vwo schooladvies, super.

Brugklas, op een middelbare school. Voor het grootste deel is alles nog oké. Althans, aan het begin van het jaar. Ik ben altijd al vaak ziek geweest, maar mijn moeder werd plotseling, uit het niets steeds gemener (kon geen beter woord vinden :/) tegen mij. Ze werd opeens steeds geïrriteerder als ik ziek was, en begon vaker uit het niets te preken of te schreeuwen. Het ene moment is ze “trots” op mij, het andere moment ben ik een nietsdoende mislukking die alles fout en verkeerd doet. Ik durfde het niet eens meer te zeggen, dat ik me niet lekker voelde (ziek was). Cijfer onder de 6? Of zelfs… een onvoldoende?!! Had ik maar beter moeten leren, ook al weet ze dat ik altijd zo veel leer en zó mijn best doe. Ik werd bevorderd naar vwo 2 als enige uit de klas, toen was alles weer ‘super’, toen was ze weren even ‘lief’…

Vwo 2, op een middelbare school. Grotendeels hetzelfde als de brugklas, alleen werd het erger. Zo halverwege het jaar kreeg ik spontaan erg last van mijn rug waardoor ik eigenlijk als sinds de helft van de tweede weinig tot geen gym heb gehad. Als ik wel meedeed en last kreeg van mijn rug, is alles helemaal mijn schuld. Alles is altijd mijn schuld. Zij is perfect en de rest (incl. ik) is gestoord. Ze wordt boos, schreeuwt weer tegen me. Ik doe alsof het me niet zoveel doet, gewoon knikken en ja zeggen. Ik had er zo makkelijk tegenin kunnen gaan. Maar dat zou alles alleen maar erger maken. Schreeuwen en schelden zonder te schelden, daar komt het op neer. Werd ik maar geslagen, want die woorden doen veel meer pijn dan een klap.

Algemeen (ook heden): Dat je eigen moeder zegt dat je niks kan, dat je raar/gek/vreemd bent, dat je geen empathie hebt, dat je betere/meer vrienden moet zoeken (ik heb een paar goede vrienden, ik hoef er geen 100!). Maar ik heb het nu over andere dingen, op naar vwo 3.

Vwo 3, op een middelbare school. Eigenlijk hetzelfde als vwo 2, maar nog erger. Volgens mij begonnen in dit jaar al haar problemen, die ze natuurlijk heel graag aan mij vertelt en waardoor ze kan doen alsof ze niks kan. Alles draait altijd om haar en om haar en om haar. Ik vertelde steeds minder aan haar. Heb ik al verteld dat ze dagelijks een inbreuk op mijn privacy maakt? Zomaar mijn kamer binnenstormen om te kijken wat ik doe, over mijn schouder meekijken wat ik op mijn iPad/computer doe. Het wordt straks nog erger!

Vwo 4, op een middelbare school. Weer erger dan het voorgaande jaar. Haar problemen worden erger en boe-hoe ze ó zo zielig. Ik doe, uiteraard, “helemaal niks”, doe nooit iets goeds. Steeds meer preken en schreeuwen en schelden zonder te schelden. Ik ga er nooit tegenin. Knikken en ja zeggen. En toen kwam corona. Het leek alsof ik wel dagelijks al haar problemen moest aanhoren, en dan op het einde nog even de verplichte “hoe gaat het met jou”, ook al kan het haar niets schelen. Het draait enkel en alleen om haar. Iedereen is egoïstisch, behalve zij. Niemand heeft empathie, behalve zij. Iedereen moet in therapie, behalve zij. Niemand heeft gevoelens, behalve zij. Alles draait om haar.

Algemeen (ook heden): Ze begint steeds meer “horrorverhalen” over mijn vader te vertellen, ze haat mijn vader en heeft gisteren zelfs gezegd dat ze wil dat hij doodgaat! Gisteren ben ik voor het eerst sinds ZEVEN MAANDEN weer een dag naar mijn vader gegaan. Ik mag van haar haar nooit meer bij hem slapen (logeren in het weekend). Maar ik dwaal weer af, hierover zo meer.

Vwo 5 en heden, op een middelbare school. Ik weet niet eens meer wat ik wil zeggen. Het is nog nooit zo erg geweest als nu. Schreeuwen, boos zijn en huilen. Dat wekelijks, als niet dagelijks. Om de zoveel tijd is er weer een explosie. Knikken en ja zeggen, en zeggen dat je het niet weet. Ik mag nooit meer bij mijn vader blijven in het weekend, alleen enkele dagen. Dit is een van de redenen dat ik er klaar mee ben. Gisteren had ik een super leuke dag met mijn vader, ik kwam thuis en toen werd ik verbaal afgemaakt. Na een grondige ondervraging van wat we gedaan hebben ging ik naar

mijn kamer om even een geschiedenis opdracht af te maken, waarna ze plotseling mijn kamer binnenstormde en begon te schreeuwen over alles wat slecht is aan mijn vader en wat hij blijkbaar heeft gedaan. Natuurlijk ging het meeste wederom, om haar. “Oh wat vind ik het leuk om (zegt iets sarcastisch)”. Ze is boos omdat ik het leuk heb gehad bij mijn vader! Dat zij mijn vader niet mag is haar probleem, maar ik hou WEL van mijn vader, onvoorwaardelijk. En toen brak ik. Ik maakte de opdracht af, ging nadenken over alles en ik moest voor het eerst sinds jaren echt huilen uit pure wanhoop. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld. Al het geschreeuw en schelden zonder echt te schelden heeft zijn tol geëist. Ik kan het niet meer volhouden.

Dan kun je nu wel zeggen dat ik erover moet praten, maar dat maakt alles alleen maar erger. Praten helpt niet, niet met haar. Haar mening is altijd de juiste en ze duldt geen tegenspraak. Ook pakte ze een keer mijn telefoon en ging ze, waar ik bij zat, hondsbrutaal, mijn appjes met mijn vader bekijken! Ik heb nu alle apps op slot gezet en mijn vertrouwen in haar is 0,0. Ze vond het raar dat ik daarom (het bekijken van de appjes) boos werd en ze vindt het nu raar dat ik haar nooit meer iets vertel.

Ik kan wel praten, maar niet met haar. Ik probeer gewoon te leven en alles te tolereren. En ik doe alsof ik van haar hou.

Er is vast nog meer wat ik vergeten ben te vertellen, maar hier komt het op neer: jarenlang geschreeuw en preken uit het niets (met, uiteraard, impliciet gescheld), al haar problemen op mij schuiven, alles is mijn schuld, ik ben een nietsnut en raar omdat ik op mezelf ben, ze schendt mijn privacy dagelijks en vindt het raar dat ik dat niet leuk vind. En dan is ze opeens weer vrolijk en is het alsof er nooit iets aan de hand is geweest. Ik denk serieus dat ze mentale problemen heeft, toch weigert ze naar een psycholoog te gaan. Ze heeft natuurlijk geen hulp nodig, want ze is ó zó perfect. Alle dokters die haar niet kunnen helpen (omdat er volgens mij ook niet zoveel aan de hand is, het meeste zit in haar hoofd), zijn achterlijk en dom. Ze zit al ruim een jaar binnen, want “ze kan niet naar buiten”. Volg ik een van haar commando’s niet binnen 2 seconden op? Dan gaat ze direct haar stem verheffen. Mag ik niet even pauzeren wat ik aan het doen ben en dan pas het water van de hond bijvullen? Blijkbaar niet. Daarnaast is ze ook een fan van emotionele chantage en manipulatie. “En als je dan naar je vader gaat en ziek wordt en mij dan aansteekt? Vind je het niet erg als je moeder doodgaat?” 1. Gaat weer over haar, en 2. Emotionele chantage. Ze zoekt redenen om boos te worden en tegen me te schreeuwen. Op dit moment word ik ook geïsoleerd van anderen, want ja, ik mag niks. Corona, hè? Dan kan ik haar aansteken.

Ik ben het helemaal zat en ik wil hier weg. Kan dat niet, dan loop ik maar weg. Details heb ik achterwege gelaten, die vergeet ik toch meestal. Maar in grote lijnen komt het neer op wat ik zojuist allemaal heb verteld.

Help me.

Alsjeblieft.

Haal me hier weg. 

Mama, onthoud goed: dit is jouw schuld.

Maar ook deels de mijne omdat ik zo lang heb gezwegen.

Jij bent naar mijn mening niet in staat om voor mij te zorgen.

Dit is geen leven, dit is overleven.

Update 9 maart: ze is al de hele week geïrriteerd en koud tegen me, allemaal door zondag. Naar alle waarschijnlijkheid duurt dit nog een week of twee…
EIND BRIEF

Wat moet ik doen? Ik weet het helemaal niet meer. Als je alles ook daadwerkelijk hebt gelezen: nee, praten met haar gaat niet werken. Weglopen (naar de politie)? Toch maar proberen iets te melden bij Veilig Thuis of ergens anders? Ik weet het allemaal niet meer.