Een paar dagen terug had ik ruzie met m'n moeder, ik had iets nie opgeruimd en zei was daar pist om. Toen ze me had geroepen begon ik het gewoon netjes opteruimen. Toen ik bezig was met opruimen kwam ze bij me zitten ik had daar geen zin in en negeerde haar n beetje en antwoorde steeds kort af me ja en nee op haar vragen in de hoop dat ze weg zou gaan (de vragen en dingen die ze zei gingen over t opruimen en dat ik het al veel eerder had kunnen doen) in mijn tas had ik alle troep gestopt zodat ik het als ik klaar was met de zooi op m'n bed de tas gelijk leeg zou kunnen gooien. M'n moeder begon opeens die tas uit te ruimen dus een beetje geïrriteerd zeg ik dat ze da nie moet doen. Pas na de 3e keer zeggen hoorde ze me pas. Ik zocht iets dat op m'n bed lag toen, terwijl ze de tas weer neerzette werd ze n beetje boos achtig en begon ze op mij te zeiken dat ik op moest schieten, ik wilde sws al da ze weg zou gaan maar dat deed ze niet ze vond het belangrijk om te kijken naar alles wat ik deed. Ik werd boos omdat ze op me aan het zeiken was en begon m'n stem te verheffen dat ik iets aan het zoeken was. Zij verhief op dat moment ook haar stem en begon uiteindelijk te schreeuwen, ik schreeuwde terug en was best geïrriteerd. Zo hebben we best boos naar elkaar gedaan tot ik in haar ogen te ver ging.
Ze sloeg me en mikte op m'n gezicht. Ik ben blij dat ik snel genoeg was om haar hand te kunnen blokkeren met m'n arm. Ze begon een heel gesprek over respect hebben enzo ik was heel boos en begon n beetje te mompelen dat als zij geen respect heeft voor mij, waarom zou ik dan moeite moeten doen om respect te tonen voor haar? Ik weet zelf ook wel dat dit natuurlijk niet zo is maar ik was gwn echt boos en ook wel bang eigenlijk.
Ik zat helemaal ik t hoekje van m'n bed en m'n moeder hoorde wat ik zei en werd zo boos dat ze me aanviel ze kwam met haar hand heel hard tegen me aan net boven m'n oor en ze trok hard aan m'n haar zodat ik nie weg kon en ook nie kon blokken. Ze wilde heel hard slaan volgens mij. Gelukkig greep m'n vader in en heb ik alleen maar een blauwe plek boven m'n oor.
Nadat m'n vader had ingegrepen heeft ze nog boos geschreeuwd naar mij en ik was aardig mak en eigenlijk ook wel gwn bang. Ze zei dit:"wat er is gebeurd hoef je ook tegen niemand te vertellen t blijft gwn hier tussen ons" ik was bang en ben maar gwn er mee akkoord gegaan. Daarna liepen m'n ouders m'n kamer uit en zijn ze de hond gaan uitlaten, ik heb een uur lang lopen hieperventieleren en lopen janken. Ik was er helemaal kapot van en ik voelde me heel bang/machteloos ongeveer n uur later waren m'n ouders terug van het wandelen met de hond en ze deden alsof er niets gebeurd was.
Ik hoop dat ik het zo een beetje duidelijk heb kunnen beeldvormen, ik zit hier heel erg mee en ben ook een soort angst voor m'n eigen moeder aan het opbouwen da's nie goed natuurlijk..
Heeft iemand tips om zo iets te kunnen verwerken zonder er met mensen over te mogen praten?
