Oké, een beetje rare titel, maar ik wil het wel graag weten, want soms twijfel ik of dit normaal is.
Mijn vader heeft ten eerste misofonie, ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen, dus zoek maar op :).
Misofonie richt zich op bepaalde geluiden of mensen, en in mijn gezin ben ik degene waar hij zich op richt. Ik kan geen kracker of appel eten zonder dat hij er iets van zegt. Ook met mijn mond vol praten kan niet.
Ik vind dit oké, ik ben er mee opgegroeid, en sinds ik mijn spreekbeurt heb gedaan, weet ik er ook meer over. Ik probeer mij aan te passen, wat moeilijk is, want elke keer als ik iets afleer, komt er een nieuwe ergennis bij. Ik ben ook de enige waar dit elke dag zo is. Mijn moeder en zusje hebben er soms last van, maar niet heel erg.
Ook is hij vaak chagerijning, en ik krijg elke 2 dagen ruzie om de kleinste dingen. Dat komt ook deels door mij, dat geef ik toe, maar we triggeren elkaar enorm, en het gaat altijd fout.
Laatst nog, ik had een stress ochtend, het lukte allemaal niet. Hij had heel lief al mijn spullen klaargezet, maar toen ik hem wilde bedanken, ging hij allemaal vervelende grapjes maken over hoe traag ik was enzo, en toen heb ik hem genegeerd. Hij was zo boos dat hij naar buiten is gerend, waar ik was, en hij mijn fiets zo hard heeft getrapt, dat hij omviel, gelukkig niet op mij.
Daarna hadden we het goedgemaakt, maar kan hij het niet laten om toe te voegen "Je hebt geluk dat die fiets niet op jou viel.”
Ook heeft hij daarvoor mij een keer in een heftige ruzie keihard tegen de deur geduwd, waar zo'n klem opzit zodat hij dicht gaat, maar hij was niet helemaal dicht, waardoor ik naar buiten viel.
Ik hou echt wel van hem hoor, maar ik word soms gewoon een beetje gek van alles. Maar het kan ook heel gezellig zijn, helaas is er wel vaker gedoe dan gezelligheid. Maar we kunnen ook samen gamen of andere dingen die we beiden leuk vinden.
Is dit normaal? En niet gelijk denken dat hij echt super slecht is hoor, ik vertel nu alleen alle slechte verhalen.
Tjonge, dat was langer dan ik dacht!
Liefs,
