Voor de mensen die mijn vorige topics niet gelezen hebben: ik vermoed dat mijn moeder een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Dat komt omdat haar gedrag overeenkomt met dat van een narcist. Ik heb er moeite mee om mensen in vertrouwen te nemen over mijn thuissituatie.
Het nieuwe schooljaar is tot dusver erg leuk. Ik heb een leuke klas en ik vind de vakken ook wel goed gaan. Het enige probleem is dat mijn nieuwe mentor heel goed is in merken wanneer het niet goed gaat met iemand. Aan het einde van de eerste week vroeg ze me of ik een gesprekje met haar wilde hebben over hoe het met me ging. Ze zei dat ze het idee had dat me wat dwarszat, onder andere doordat mijn energielevel heel erg varieert van dag tot dag. Ik heb toen gezegd dat ik niet zo goed slaap door een tekort aan melatonine. Dat klopt, maar dat is niet de enige reden waarom ik slecht slaap. Na een aantal gesprekken begon ik me op mijn gemak te voelen bij haar en heb ik haar verteld dat mijn moeder vaak kwaad wordt om niks. Ik heb ook verteld dat het vaak op ruzie uitloopt.
Ondertussen heb ik ook een vriendin in vertrouwen genomen. Zij zegt dat ze nooit een fijn gevoel heeft bij mijn moeder en dat de aardigheid die ze vertoont net wat te gespeeld lijkt. Ze probeert wel neutraal te blijven. Ze zegt dat ze geen oordeel gaat vellen over mijn moeder omdat ze er nooit bij is als er uitbarstingen plaatsvinden.
Doordat ik bij die vriendin mijn ei kwijt kon vond ik het ook makkelijker om met mijn mentor te praten. Zij is heel lief en ze luistert goed. Ze oordeelt niet over me en doet niet alsof het “allemaal maar een fase is”, zoals mijn tante dat wel deed toen ik haar in vertrouwen nam. Maar ze heeft ook wel door dat het niet alleen om ruzie gaat.
Door een gebeurtenis van afgelopen vrijdag maakt mijn mentor zich volgens mij zorgen. Dankzij mijn bril valt het niet echt op, maar ik heb best grote wallen onder mijn ogen door het tekort aan slaap. Toen ik mijn bril een keer af deed om hem schoon te maken viel het mijn mentor op en ze besloot om na de les te vragen of het wel goed ging. Op dat moment ging het niet goed, maar ik wilde het niet toegeven. Het feit dat iemand mij belangrijk genoeg vond om naar mijn gevoelens te vragen vond ik op dat moment erg heftig. Ik barstte bijna in tranen uit.
Aan het einde van de schooldag nam ze me apart om te vragen of ik nog behoefte had aan een gesprek. Ik moest snel naar huis dus heb ik gezegd dat ik op maandag wel even kon praten.
Nu zit ik dus in de knoop met mezelf. Aan de ene kant wil ik haar heel graag vertellen hoe het eraan toe gaat in de hoop dat ze me advies kan geven over omgaan met mijn moeder, maar aan de andere kant ben ik bang voor haar reactie. Ergens weet ik wel dat ze er waarschijnlijk goed mee om zal gaan, maar de ervaring van mijn vorige mentor zit nog altijd in mijn achterhoofd. Daarnaast vind ik ook dat het een prive-situatie is en dat ik er geen anderen bij moet betrekken. En als mijn moeder er achter komt wordt het al helemaal gezeik.
Ik ga mijn mentor sowieso vertellen dat mijn moeder soms verbaal geweld naar mij gebruikt, maar ik weet niet hoe veel ik daarnaast kan/mag/moet vertellen. Wat vinden jullie verstandig?
