Hallo, ik ben pauw en zit op het moment niet lekker in mijn vel door de thuissituatie.
Het begon allemaal toen ik nog jong was werd constant gepest op de basisschool en daardoor heb ik problemen ontwikkeld zoals dat ik mezelf niet meer was en dat ik opgesloten was in mijn brein omdat ik altijd het gevoel had dat ik niks waard was.
Tot op een jaartje of 2 terug of meer weet niet zo precies meer. Ik maakte eindelijk een vriendin wat mij nooit is gelukt natuurlijk wel online maar dat maakt niet zo veel uit.
Mijn moeder was nooit een voorstander van online vrienden wat ik Opzich ook wel snap je weet natuurlijk niet wat er achter het scherm zit. Maar zij was wel een goede persoon en heeft mij geholpen met zichzelf te zijn. Het probleem ligt niet aan haar maar op een gegeven moment kreeg ik gezeur van me moeder dat ik “erg veranderd was” terwel ik alleen maar mezelf aan het ontwikkelen was omdat ik dat nooit heb kunnen doen.
Daarna kreeg ik nog een vriendin online waar ik zo af en toe mee afsprak want ze woont een half uur van me vandaan. Zij heeft mij ook geholpen met ontwikkelen maar dan kreeg ik weer problemen van me moeder omdat ik teveel anders was. Tuurlijk ik ben geen 8 jarig kind mee.
Zelf hebben wij af en toe ruzie omdat ik blijkbaar te agressief ben geworden terwel ik niet eens zo erg ben. Maar het echte probleem kwam omdat ik naar een festival ging en daar wat drankjes heb gedronken en beetje dronken was. Blijkbaar had ik iemand gezoend en was hij mijn vriend ineens? Ik weet hier niks van af wat er allemaal gebeurd was maar ik wist gwn dat het niet mij was.
Mijn moeder was gelijk verliefd en ging al zeggen van “het is een leuke jongen je gaat er later mee trouwen want jullie passen goed bij elkaar” En ik dacht hallo ik vind hem niet leuk want het was 1. Groepsdruk en 2. Ik heb nooit ja gezegd op een relatie.
Ik heb rustig met haar gepraat over dat ik dit niet wil en enige wat ik hoor is “je moet hem een kans geven” Ik voel me niet comfortabel bij hem en heb ook al tegen me ma gezegd dat ik het uit wil maken.
Vandaag (03-04) kwam ze ook al boos naar boven omdat ik afgesproken had met een online vriendin en zij vond dat blijkbaar niet kunnen omdat hij langs kwam terwel hij niks liet weten. Helemaal boos schreeuwde ze tegen mij dat ik mezelf niet ben en dat ik beïnvloed word door me online vrienden want alles online is “slecht” volgens haar.
Ik voel me thuis ook niet echt meer veilig want ze wil alles online afpakken waardoor ik helemaal alleen ben en niemand heb want ik heb nooit vrienden kunnen maken.
Ze bemoeit zich bij alles en pakt alles van me af waar ik mezelf en comfortabel bij voel. Sinds ik een “vriend” heb moet ik alleen maar met hem omgaan en mag ik niet bij een vriendin afspreken.
Om het kort te houden voelt dit als een verplichting en word bedreigd dat als ik het niet normaal kan doen dat alles word afgepakt incl me telefoon. Zelf ben ik 16 en kan ik nog niet weg gaan ofz.
Mijn vraag is dus wat kan ik eraan doen dat ze me met rust laat en gwn me ding kan blijven doen? En is dit normaal qua opvoeding of is dit helemaal niet goed?
