De Kindertelefoon.nl

Hoi,

ik zit met iets en weet niet of ik het serieus moet nemen. (Het is lang, sorry...)

ik ben een meisje van 16 en ik vind dat ik niet bepaald goed wordt aangepakt thuis. Al van sinds ik klein was had ik dagelijks ruzie met mijn moeder en soms met mijn vader. Dat is meestal geen discussie waar we normaal praten. Als ik ruzie heb is het meestal schreeuwen tegen elkaar (maar ook echt schreeuwen), soms zelfs dat ik de dag erna er hees van geworden ben. Ik heb een zus die jonger is dan mij en die heeft vrijwel bijna nooit ruzie met mijn ouders, het was meestal ik die bijvoorbeeld vroeger in de hoek moest staan voor een half uur en bijna nooit mijn zus.



De ruzies gaan vaak over domme dingen, of dingen waar mijn ouders hun aan ergeren. Maar soms ook wel erge dingen. Je kunt wel zegen dat ik rustig moet reageren maar als iemand begint met schreeuwen, maakt niet uit wie er begint, breekt de “hell” los. Het is misschien een automatisme van me, maar ik begin steeds luider en luider te schreeuwen en mijn moeder doet hetzelfde, gewoon om een argument te winnen die ik toch nooit kan winnen.

Het ligt altijd aan mij en ik moet steeds hetzelfde liedje aanhoren:’ zoek het problem eens bij jezelf en niet bij iemand anders.’



Bij die ruzies worden er soms slagen uitgedeeld, niet van mijn kant maar van mijn ouders hun kant. Het gaat dan meestal bij mijn moeder over een slag in het gezicht geven, me heel pijnlijk pakken bij mijn arm, mijn gezicht vastgrijpen aan mijn wangen en dan iets dreigends zeggen, achter op mijn hoofd een tik geven en soms ergere dingen.

Ik durf niet zo tekeer te gaan tegen men vader want fysiek zou ik hem niet aankunnen en ik ben even groot als mijn moeder dus bij haar in mijn hoofd denk ik dat wel en daarom begin ik zo los te gaan op haar.

Mijn moeder scheld me soms uit voor trut, bitch en zegt soms kwetsende dingen en heb het gevoel dat ze soms achter mijn rug dingen zegt over me.

in een klein ruzie met een beetje schreeuwen hoor ik haar soms slechte dingen over me zeggen.



Het is zelfs een aantal keer (wat wel al even geleden is) zo ver gekomen dat mijn ouders zo kwaad waren op me dat ze me soort van vastpakten bij mijn arm en me sleurden naar de keuken om me daar heel erg aan te pakken. Ik rende naar boven en dan begon mijn moeder helemaal te schreeuwen om te zeggen dat ik naar onder moest komen, maar dat durfde ik natuurlijk niet. Mijn moeder dreigde dan spullen af te pakken van me maar die uitspraken lieten me koud. Als ze echt furieus was kwam ze dan met zware stappen naar boven lopen met zo een grote woede en loopt mijn vader haar meestal achterna en ik spurtte dan naar de zolder maar daar kon ik niet terug naar beneden gaan om weer weg te rennen. Mijn vader probeert me dan te pakken en dat lukte natuurlijk en struikelde per ongeluk. Hij trapte soort van op me en sloeg me een paar keer. Ik ben al van in het begin in tranen en schreeuwde: ‘stop, stop het is genoeg geweest.’ Ik zie aan men moeder dat ze medelijden heeft en ze gaan dan weg nadat ze me hebben gezegd waar het op stond. En zo eindigt de avond dan meestal en huil ik mezelf in slaap...



Mijn moeder vertrouwt me ook niet en ze vraagt daarom ook meestal bijna alle dingen aan mijn zusje. Mijn zusje haalt ook betere resultaten dan mij op school.

Ze weet in principe ook niet veel over me, omdat ik niet echt me openstel voor haar.



Maar er zijn ook goede dingen aan mijn ouders. Ik wil niet zeggen dat mijn ouders (vooral mijn moeder) echt verschillelijk zijn want ik lach ook heel vaak met hun. Mijn moeder shopt graag met me. Mijn ouders hebben een goede job en krijg daarom soms wel wat meer. We gaan vaak op vakantie, dat wel altijd heel leuk is. Heb soms wel goede gesprekken met ze.

Maar als het aan mijn moeder ligt gaat het altijd over school. ‘s Avonds komt ze dan thuis en het eerste wat ze tegen mij zegt is: ‘wat is die slechte toets die ik gezien heb’ of ze vraagt meestal of ik nog toetsen binnengekregen heb, niet echt fijn dus...



Ik heb het redelijk zwaar met school en ik heb het afgelopen jaar een heel moeilijk jaar achter de rug gehad (kwetsend jaar) en dat heeft wel zijn sporen nagelaten...



Sorry dat dit zo lang is maar ik wilde dit toch kwijt. Zou ik me zorgen moeten maken? Want ik voel me mentaal niet stabiel de laatste tijd...



Groetjes.