Dag allemaal,
Mijn moeder is nu een tijd gestopt met werken vanwege een burn-out. Ze brengt daarom regelmatig een bezoek aan een psycholoog. Echter heb ik het gevoel dat dit absoluut geen verbetering aanbrengt aan haar mentale welzijn, maar heb ik het gevoel dat het alleen maar bergafwaarts gaat. Ook heeft ze een nieuwe vriend gekregen die midden in een depressie zit en die symptomen vertoont van sensitief narcisme. Ik heb het gevoel dat mijn moeder en haar nieuwe vriend elkaars psychologische problemen jammergenoeg alleen maar versterken.
Maar hier wou ik het eigenlijk niet over hebben. Ik wou het over de band tussen mij en mijn moeder hebben, die enorm aan het verslechteren is (wat ik overigens niet heel erg vind). Thuis kan mijn moeder haar emotionele instabiliteit enorm op mij afreageren. We hebben constant ruzie met elkaar en mijn schoolwerk lijdt hier ook erg onder. Het probleem bij haar is, is dat ze niet naar haar eigen gedrag kan kijken en alles zo om kan draaien waardoor ze doet alsof het allemaal mijn schuld is. Het lastige hiervan is dat zij het écht niet doorheeft dat zij de persoon is die fout zit. Zo is ze er bijvoorbeeld vaak overtuigd van geweest dat ik en mijn zusje haar zouden willen manipuleren of een ‘groepje’ zijn die tegen haar is. Ze vergt ook enorm veel aandacht, omdat ze vaak zit te huilen op de bank (spijt, onzekerheid, eenzaamheid?) en dan verwacht dat ik medelijden met haar heb en haar de benodigde liefde ga geven door middel van knuffels. Als ik aangeef dat ik geen behoefte heb aan een knuffel, kan ze nogal boos uitvallen. Zo zijn er nog enorm veel andere dingen. Ik voel mijzelf vaak geen kind van haar, omdat zij zich vaak puberaal kan gedragen, maar natuurlijk zegt ze dit altijd tegen mij, waarschijnlijk vanwege het feit dat ze het dan van zich af kan schuiven. Als ik aangeef dat ik het niet fijn vind hoe ze met mij omgaat en dat ik hier emotioneel kapot van ga, zegt ze dat ik me maar meer af moet sluiten van haar, maar als ik mijzelf meer probeer af te sluiten, wordt ze boos op mij omdat ik te gesloten doe en me ‘puberaal’ gedraag. Ze spreekt zichzelf dus erg vaak tegen en weet niet wat ze wilt.
Mijn vader (die ergens anders woont, omdat mijn ouders gescheiden zijn) vermoedt dat mijn moeder de psychische stoornis borderline heeft omdat zij aan veel symptomen voldoet en het dus erg logisch zou zijn.
Ik weet echt niet wat ik moet doen, ik heb onder andere al een contactpersoon op school ingeschakeld omdat ik het allemaal echt niet meer kan verdragen thuis. Jammergenoeg is er geen mogelijkheid om uit huis te gaan, of bij mijn vader te gaan wonen. Dit komt doordat mijn moeder er geen reden tot ziet om dit te laten gebeuren, omdat zij niet snapt dat ze iets verkeerd doet. Erg lastig allemaal dus, je probeert een persoon een spiegel voor te houden, maar die persoon ziet zijn eigen spiegelbeeld eigenlijk niet.
Heeft iemand tips, of iets soortgelijks meegemaakt? Let me know.
Liefs, Puck.
