Dit wordt wss echt een klein beetje lang verhaal maar okeee.
het begon dus allemaal al voor mijn geboorte.
Mijn moeder kreeg met haar ex 3 kinderen, de oudste werd rond zijn 8ste al uit huis geplaatst, omdat ze niet voor hem konden zorgen.
De andere twee bleven bij mijn moeder, hoever ik weet hebben deze beide mentale problemen. De jongste van de twee heeft namelijk het denkvermogen van een 6 jarige. Ik weet niet precies wat de middelste heeft, maar zij is ook niet de helderste van hun (ze woont nu begeleid).
De reden dat mijn moeder niet voor hun kon zorgen komt door dat ze een mentale achterstand heeft en fysische problemen. Ze ontkent echter dat ze verstandelijk gehandicapt is, ze vertelde namelijk in een interview ergens in 2012 dat ze ooit een IQ test gedaan heeft en hier ‘goed genoeg’ uit kwam. Ik weet zeker wat voor soort test ze gedaan heeft, maar mij werd altijd verteld dat ze op het niveau van een 10-12 jarig meisje zit.
Dit zie je ook heel erg aan haar gedrag nu thuis, ze gedraagt zich namelijk altijd kinderachtig, ze moet altijd het laatste woord hebben, je kunt geen fatsoenlijke gesprek hebben/problemen kwijt bij haar, wanneer je het niet met haar eens bent wordt ze direct boos en ga zo maar veder.
Ergens rond de 2000 scheidde mijn moeder haar ex, omdat ze mishandeld werd door hem volgens haar. (Ik weet niet in hoever dit klopt, maar ik heb verhalen gehoord dat hij depressief was door haar en het leven niet zag zitten, maar ter verdediging van mijn moeder moet ik ook zeggen dat ze ook geslagen werd volgens verhalen en blauwe plekken had)
Ik weet dus niet in hoever de accusaties waar zijn, omdat mijn moeder ook weleens loog over dit soort dingen.
Na de scheiding kreeg mijn moeder de zorg over de twee kinderen ze had geen baan, omdat ze arbeidsongeschikt is en leefde op een uitkering (ze is ook nooit naar de middelbare geweest, maar naar de huishoudschool vlgm)
Op haar uitkering kon ze moeilijk zorgen voor haar kinderen en het huis was achterstallig en de kinderen moesten ook dus dan verwaarloosd zijn, want de jeugdzorg deelde mee dat de kinderen niet meer bij haar mochten wonen als zij de situatie niet verbeterde…
Rond deze periode ontmoette zij mijn vader, mijn vader zorgde voor ‘genoeg’ stabiliteit waardoor ze haar kinderen mocht houden.
Hier begint bijna mijn leven, mijn ouders kregen al bijna direct hun eerste kind nadat ze elkaar ontmoet hadden een paar jaar later volgde het tweede kind en weer 4 jaar later volgde ik.
Ik weet niet veel uit de eerste 6 jaar tussen mijn ouder omdat ik dus nog niet geboren was, maar al snel stond ons gezin onder jeugdzorg.
mijn moeder beweerde namelijke allemaal dingen die mijn vader zou hebben gedaan tegen mijn kleuterjuffen. (Zoals fysiek geweld enz)
Ook zag ons huis er erg onverzorgd uit volgens mensen het middelste kind van het tweede huwelijk had autisme en adhd enz volgens mij, waardoor mijn ouders extra hulp nodig hadden voor hem. Ze stuurde begeleiding naar ons huis om mijn ouders dingen te leren, maar dit lukte hun niet, omdat ze de geleerde dingen niet konden toepassen.
Uiteindelijk ging de middelste naar een pleeggezin, omdat deze hem beter konden helpen.
De oudste(Mijn zus) en ik bleven thuis wonen. Dit was echt vreselijk, we hadden wel eens gesprekken met een mevrouw van de gemeente die van alles beloofde enz en die ons zou helpen maar dit lukte niet zonder meewerking van onze ouders dus dit schoot niks op.
Onze ouders mishandelde ons niet persé fysiek ofzo, maar wel mentaal. Toen ik jong was hoorde ik mijn moeder al roddelen met mijn vader over ons, dat we teveel aten of dit niet goed was of dat. Ook altijd wanneer we dingen moesten opruimen schreeuwde mijn moeder dat als we het niet opruimde voordat papa thuis was dat hij erg boos zou zijn.
Op zich viel het wel mee hoe vies ons huis was hoever ik weet toen ik jonger was, maar hoe ouder mijn ouders werden hoe viezer het huis werd want mijn moeder haar beperkingen werden steeds erger.
Je kon ook minder goed met haar praten, want haar geestelijke beperking zorgde ervoor dat je nooit over je problemen met haar kon praten, ze praat over een stuk door wat ze gaat doen of wat ze allemaal op een dag heeft gedaan maar daar houdt het wel bij op.
ze kan zich ook moeilijk verplaatsen in andermans problemen met mijn vader praat je ook moeilijk maar je kan het over iets ingewikkeldere dingen bespreken met hem.
Deze dingen gaan dan vooral dingen die hem interesseren, maar het probleem bij mijn vader is dat hij snel boos wordt en dingen gaat schreeuwen, ook kan hij niet over kritiek op dingen, want dan zoek je maar een beter gezin als je het zo slecht hebt, of je bent verwend.
Mijn ouders zijn dus de beste combinatie die je ooit kon voorstellen, mijn vader raakt snel geïrriteerd door mijn moeder en ze schreeuwen en krijgen ruzie, mijn vader gaat naar bed om te slapen en mijn moeder gaat naar boven om door te gaan tot in de nacht op schooldagen.
ik ben uiteindelijk rond mijn 14 1x in de maand een weekend bij een gastgezin geweest voor rust enz van mijn ouders, maar dit hielp ook niet echt, omdat ik het gevoel had dat ze mij hier niet echt wouden enz en dat ze mij ondankbaar vonden, want de moeder in dit gastgezin zei tegen mij dat ik wel wat meer thuis mijn moeder kon helpen.
Ook al was de ervaren niet echt positief bij het gastgezin ben ik wel dankbaar dat ze tenminste het wouden proberen en mij toelieten in hun huis want ik heb daar zeker ook leuke dingen mee gemaakt.
De afgelopen jaren waren het ergste, dit omdat mijn zus al volwassen is en ik dus alleen thuis ben op de meeste momenten.
Het huis waar ik woon ziet er erg vies uit en meurt naar urine, omdat mijn moeder haar vieze kleding overal laat liggen in het huis en naast de wc-bril plast/mijn vader die hetzelfde doet en het niet opruimt.
De huishoudelijke hulp ruimt het meeste puin 2x per week op , maar na een middag is alles alweer vies.
Ook groeit er schimmel op het plafond op sommige plekken, doordat er lekkage is in de douche en allemaal onafgemaakte projecten, omdat mijn vader met dingen begint en dan niet afmaakt.
(behang op bij de trap als voorbeeld, het lis nog steeds half kaal
)
ook willen mijn ouders nooit spullen weggooien en wordt het op de zolder neergegooid (hier slaap ik) Dus liggen achter de luiken allemaal spullen en als ze iets nodig hebben moet ik het maar zoeken voor hun, omdat ik anders ondankbaar ben en nooit hun wil helpen terwijl ik gratis woon bij hun.
Ik praat amper nog met mijn ouders en ben de laatste tijd vooral op mijn kamer/aan het werk, omdat ik het liefste uit huis ga wanneer ik 18 ben maar dit gaat nooit lukken want ik moet alles nu al bijna zelf betalen behalve het eten thuis/hier wonen.
Ik word gewoon zo hopeloos van mijn situatie, want ik kan niet echt bij familie terecht en mijn situatie is ook niet erg genoeg om uit huis geplaatst te worden want anders had 1 van mijn mentoren het vast wel gemeld bij iemand. Maar ik zie ‘t soms gwn zo niet zitten want ik moet nog 2 jaar school sowieso van de middelbare nog afmaken en daarna vervolg studie, maar ik kan mij sowieso nooit concentreren daarvoor want mijn ouders worden hoe ouder ze worden steeds erger qua afwijkingen die ze hebben.
Wanneer ik wil leren voor toetsen moet mijn moeder de hele tijd mijn hulp en gaat dan huilen wanneer ik haar niet help en mijn vader gaat dan zeiken over mij tegen mijn moeder, omdat ik haar dan even niet wil helpen, terwijl hij haar ook gewoon kan helpen. Mijn moeder blijft altijd door huilen totdat iemand iets doet voor haar/krijgt wat ze wil
Ik kan mijn vrienden ook niet thuis uitnodigen, omdat het huis er gewoon zo verwaarloosd uit ziet en ik moet dus altijd bij hun afspreken/ergens buiten. (En natuurkijk het gedrag van mijn ouders, want ik wil niet in het openbaar gezien worden het liefst met hun hoe gemeen het ook kan klinken)
maarja dit dus ik weet echt niet wat ik moet doen en heb soms het gevoel dat ik echt beter gwn niet geboren kon worden want dit is gwn te kt voor mijn hoofd en ik moet te vaak janken alleen.
Tips worden geapprecieerd 
(SORRY VOOR ALLE GRAMMATICALE FOUTEN)
