Skip to main content

Hoii,

 

Ik ben een meisje van 14 en ik wordt helemaal gestoord van mijn ouders. Vooral van mijn moeder. Het is alsof zij mijn hele leven bepaald. Elke dag zegt ze wat ik moet doen en de hele dag door wil ze dat ik dit doe en dan dat en dan dit weer. Ik heb gewoon nooit tijd om zelf wat te doen. Maar als ik dan eens zelf plannen heb gemaakt komt ze weer met van alles en nog wat. Ik bedoel, Hallo! Het is toch mijn leven. Ik wordt zo gefrustreerd van haar. Ook sta ik niet op overgaan en ze is verder helemaal niet boos om mijn cijfers enzo. Ze zegt altijd dat ik mijn best heb gedaan en als ik blijf zitten is dat maar zo. Wat ze wel doet is de hele dag over school praten. Serieus altijd op de meest random momenten. Dan kom ik ‘s ochtends de badkamer in, is het eerste wat ze zegt: “Heb je je wiskunde cijfer al?” of: “Gaan je vriendinnen eigenlijk ook over?” Doe even normaal ofzo ik ben net wakker. Ze zegt niet eens goedemorgen. En dat gaat dan de hele dag door. Ik wordt zo gefrustreerd van haar.

Mijn vader valt nog wel mee. Hij zegt er gewoon niks van en dat is echt irritant.

Ik heb gewoon het gevoel alsof ik geen ruimte meer heb. Als ik alleen thuis ben voelt dat zo fijn. Eindelijk rust. Ik wordt gek van de drukte en al dat gezeik en geschreeuw om me heen. Ziek wordt ik ervan.

Is er iemand die dit herkent? Of heb je tips? Ik weet gewoon echt niet hoe ik dit duidelijk kan maken aan mijn ouders.

 

Groetjes x

Hoi, 

Ik snap dat je dit vervelend vindt, maar ik denk dat je moeder dit alleen maar doet omdat ze van je houdt.

Ik ben ook een meisje van 14 en dus snap ik je best. Tot vier maanden geleden had ik hier ook wel eens last van, maar niet zo erg als jij, want ik stond gewoon op over gaan. Maar nu bijna drie maanden geleden is mijn moeder overleden en geloof me, als dat gebeurd ga je alles in perspectief zien. Opeens lijken die irritante klusjes toch wel mee te vallen en mis je het moment dat je moeder er was om te vragen wat je wiskunde cijfer was. Ik geloof best dat het heel irritant en moeilijk is soms, maar geloof me, het is de ruzie niet waard. Je moeder doet dit alleen omdat ze van je houdt en omdat ze om je geeft en wil dat je iets maakt van je leven. 

Zonder het te weten kwets je haar misschien wel heel erg met de houding die je nu hebt. Het beste wat je nu kan doen is het op een vriendelijke, volwassen manier aangeven. Slaan, schreeuwen of met deuren slaan gaat niet helpen. Onthoudt dat je moeder om je geeft en laat duidelijk horen en zien in het gesprek dat je ook om haar geeft! Begin zo nodig met: ‘Ik hou van je, maar kun je me iets meer met rust laten?’ of zeg: ‘Ik weet dat je wilt helpen, maar ik wil nu ook zelf dingen beslissen.’ 

 

Ik hoop dat je er iets aan hebt en dat je situatie snel beter wordt!

Groetjes Faith.


Reageer