Vraag

Ik Word Mishandeld, Zowel Door Mijn Moeder Als Door Mezelf

  • 26 July 2021
  • 3 reacties
  • 239 Bekeken

  • Anonymous
  • 0 reacties

Ik weet eerlijk gezegd niet hoeveel informatie ik moet geven om dit verhaal duidelijk te houden. Een aantal dingen die wel belangrijk zijn is dat mijn ouders al uit elkaar zijn sinds ik zes ben. Mijn ouders hadden constant ruzie, en ook na de scheiding bleef dat nog lang doorgaan. Mijn vader zie ik amper omdat hij zo min mogelijk met mijn moeder te maken wil hebben - dus indirect ook zo min mogelijk met mij. Mijn vader is niet “in the picture” dus ik kan hem niet om hulp vragen. Hij kiest er bewust voor om zich erbuiten te houden.

Mijn moeder is altijd meer van het doen dan het denken. “Hit first, ask questions later” is zo’n beetje haar levensmotto. Als ze vindt dat ik iets verkeerd doe, krijg ik een klap in mijn gezicht.

Mijn moeder is er op dit moment helemaal slecht aan toe: ze heeft een aantal weken geleden een ongeluk gehad en haar heup is gebroken. Dat gebruikt ze nu constant als excuus om verbaal en fysiek geweld tegenover mij te gebruiken. Een voorbeeld van een paar dagen geleden: Ik had geen tijd om “even snel” naar de winkelstraat te gaan om een lijst van ongeveer 25 producten bij elkaar te zoeken. Daarnaast zei ik dat ik die producten niet zelf wil betalen omdat er maar 3 producten bij zitten waar ik gebruik van ga maken. Daardoor wordt ze kwaad en verwijt ze mij dat ik niets voor haar over heb. Ook roept ze dat ik haar haat en dat ik haar dood wens. Vervolgens staat ze op, “huilend” van de pijn. Ze roept moord en brand terwijl ze dat doet. Ter verduidelijking: ze vroeg het een kwartier voor ik moest vertrekken naar mijn werk. Op een ander moment had het misschien best gekund, maar op dat moment even niet, en daar had ze geen begrip voor. Ze dacht dat het nog prima zou kunnen als ik "maar even door zou fietsen”. En anders moest ik werk maar bellen dat ik wat later kwam omdat ik voor mijn moeder moet zorgen. Ze leek maar niet te begrijpen dat dat echt niet kan.

Door de ervaringen van de afgelopen weken heb ik de conclusie getrokken dat ze mogelijk een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft, maar daar doe ik geen definitieve uitspraak over. Als ik kritisch naar mijn jeugd kijk zie ik steeds duidelijker de gedragskenmerken van een narcist in haar terug. Het is alleen vijf keer zo erg sinds ze die blessure heeft. Een van de grootste kenmerken die ik veel terugzie naast het gebrek aan empathie is dat een narcist vaak een “perfect kind" en een “zondebok” heeft. Zoals de terminologie al impliceert kan het perfecte kind niets fout doen maar krijgt de zondebok altijd de schuld. Ik ben enig kind, dus ik heb geen broer(tje) of zus(je) waartegen ik moet concurreren, maar wel een nicht die net een jaartje ouder is dan ik. Ze is prachtig, heeft (volgens mijn moeder) alleen maar goede cijfers en is (volgens mijn moeder) veel aardiger dan ik ben. Toen mijn nicht vertelde een aantal keer stomdronken thuis te zijn gekomen van feestjes toen ze 14 was antwoordde mijn moeder dat zij dat ook vaak genoeg had gedaan en dat genieten bij het leven hoort. Toen ik een aantal weken geleden vroeg of ik ook een keer een beetje wijn mocht proeven werd ik meteen uitgemaakt voor “zo’n alcoholisch tienermeisje”.

Ik heb persoonlijk het idee dat fysiek geweld minder voor komt dan verbaal geweld bij narcistische ouders, maar ik zou het ook mis kunnen hebben. Fysiek geweld is bij mij thuis echter net zo “gewoon” als verbaal geweld. Het is heel normaal voor mijn moeder om met haar vuisten op de tafel te beuken als iets niet gaat zoals ze wil of als ze vindt dat iemand haar iets probeert te ontnemen. Ze vindt het ook heel normaal om mij een “corrigerende tik” te geven. Dan bedoel ik niet een zacht tikje tegen de billen, maar een harde klap in het gezicht met open hand. Soms zo hard dat mijn oren beginnen te piepen en er naderhand een afdruk op mijn gezicht te zien is. Ik ben zelfs een keer naar school gegaan met een afdruk om mijn nek. Het was toen winter en ik heb het weten te bedekken met een coltrui. Ze heeft ook wel eens blauwe plekken veroorzaakt.

Pas als ik dreig met weglopen of de kinderbescherming kwam er verandering in. Dan is ze opeens lief en bombardeert ze me met “liefde”. Tijdens zo’n periode zegt ze wel tien keer per dag hoe veel ze van me houdt en dat ze niet zonder me kan. Vaak gaat dat wel een paar dagen goed, maar dan roept ze opeens weer dat ze mij haat, vaak met een beschuldigende vinger naar mij.

Ik weet dat het gedrag van mijn moeder niet gezond of normaal is, maar toch weet ik elke keer weer een reden te vinden waarom ik het “verdien”. Dat is de kracht van de narcist. Hij/Zij laat jou geloven dat wat zij zeggen waar is en dat het allemaal aan jou ligt. Dat ik me realiseer dat ik niet degene ben die fout zit is een goed teken, vind ik. Ik let dus toch een beetje op mijn eigen gezondheid.

Het volgende gaat misschien wat tegenstrijdig klinken - ik weet ook niet helemaal hoe mijn hersenen werken - maar ik begin tegen mijn wil in gedrag van mijn moeder over te nemen. Als ik vind dat ik iets verkeerd doe scheld ik mezelf uit, in gedachten of hardop. Dan noem ik mezelf “een domme koe” of “een gemene trut”. Als ik echt kwaad op mezelf ben geef ik mezelf een klap in mijn gezicht. Ik heb mezelf op heel veel manieren beschadigd. Ik heb ooit met een haarborstel een grote blauwe plek op mijn eigen been geslagen. Ik heb een keer net zo lang op mijn eigen achterhoofd getimmerd met mijn vuisten dat ik knallende koppijn kreeg. Elke keer word ik weer boos op mezelf en geef ik mezelf weer klappen of verbied ik mezelf om dingen te doen waar ik gelukkig van word, zoals het luisteren naar muziek of kijken van een film. Alles om mezelf maar een ellendige dag te bezorgen. Het is niet dat ik er blij van word als ik (mentale) pijn te verduren krijg, maar het stelt me wel tevreden omdat ik vind dat ik het verdien. Zo nu en dan ben ik een keer tevreden met mezelf en koop ik een kleine beloning voor mezelf. Daarna word ik weer kwaad op mezelf en verbied ik mezelf om die spullen daadwerkelijk te gebruiken. De laatste tijd gaat het wat beter met me en heb ik mezelf niet meer verwond. Wel verbied ik mezelf nog veel en geef ik mezelf af en toe een mep, maar het is minder erg dan eerst.

Aan mijn moeder heb ik nooit verteld hoe gemeen ik tegen mezelf ben. Je zou denken dat ze het wel zou merken, maar geloof me, dat doet ze niet. Sterker nog: ze verwijt me vaak dat ik mezelf te veel verwen en dat het me goed zou doen om wat strenger te zijn voor mezelf.

Ik zal eerlijk zijn: het schrijven van deze topic was emotioneler dan ik verwacht had. Ik heb heel kritisch (in de spiegel) moeten kijken.  Het is heel confronterend om toe te moeten geven dat je jezelf zo slecht behandelt. Ja, ik weet dat het slecht is, maar ik weet niet hoe ik uit die neerwaartse spiraal moet geraken.

Voordat ik begon aan het schrijven van deze topic - ik ben er intussen al bijna een uur aan bezig - heb ik een aantal andere topics gelezen. In veel daarvan wordt aangeraden om met iemand te praten. Dat helpt voor mij niet. Iedereen me wie ik kan/durf te praten gelooft dat mijn moeder een lieve vrouw is die geen vlieg kwaad zou doen. Ze is wat een artikel op het internet een “stiekem gemene moeder” zou noemen. Naar de buitenwereld is ze namelijk een superlief mens. Ze is openhartig, grappig en heel creatief, maar ook gemeen, agressief en extreem achterdochtig.

Ik wil trouwens ook zeggen dat ik nooit zelfmoordgedachtes heb gehad, of althans niet veel. Ik heb het ooit in een vlaag van wanhoop gehad, maar daarna nooit weer.


3 reacties

Heyy

 

Wow dat is wel een heftig verhaal zeg.. Ik wil je ten eerste vertellen dat ik het echt super knap van je vindt dat je dit zo goed hebt verwoordt! Het was wel emotioneel voor je, maar ik vind het echt knap van je! Misschien heeft je ook wel een beetje opgelucht op je ei kwijt te kunnen? Als je meer kwijt wilt ben je hier ook van harte welkom:smile:

 

Wat je moeder doet is, zoals je zelf volgens mij wel doorhebt, niet helemaal oke.. Ze mag je niet slaan en pijn doen en ze maakt je mentaal zo te lezen ook kapot.. Dat valt allebei onder kindermishandeling en dat is verboden. Of je moeder nou narcistisch is of niet.. Dit is natuurlijk niet goed.

 

Als je de behoefte hebt om anoniem met iemand te praten kan je iedere dag tussen 11:00 en 21:00 met de kindertelefoon bellen en/of chatten. Misschien hebben de mensen daar nog een aantal tips en adviezen voor je. Je kan ook als je je onveilig voelt thuis contact opnemen met veiligthuis. En je kan natuurlijk ook contact opnemen met de kinderbescherming!

Telefoonnummer kindertelefoon > 0800-0432

Telefoonnummer veiligthuis > 0800-2000

 

Je geeft aan dat praten bij jou niet helpt omdat niemand je geloofd. Iedereen ziet je moeder als een lief persoon, maar thuis is ze misschien alles behalve dat. Ondanks dat wil ik je toch dat advies geven en je vertellen dat het mij een goed idee lijkt dat je met iemand gaat praten. Je kan altijd met iemand in je omgeving praten en je kan ze ook altijd dit topic laten lezen, maar als je dat liever niet hebt omdat je het gevoel hebt dat niemand je geloofd kan je ook iemand kiezen die buiten je familie staat, maar er wel voor je is en jou echt gelooft. Je kan praten met je mentor, de huisarts of een vertrouwenspersoon! Ik denk namelijk dat die mensen jou echt wel geloven en die mensen zijn er ook echt voor je. Ze kunnen je helpen en steunen om te kijken hoe deze situatie verbeterd kan worden. Je zou ook een brief kunnen schrijven naar iemand die jij vertrouwd of naar een van de bovenstaande personen. En je kan zoals ik hierboven ook al aangeef met de kindertelefoon bellen of chatten en misschien hebben de mensen daar ook nog wat advies voor je!

 

Verder geef je ook aan dat je jezelf pijn doet omdat je vind dat je dat verdiend. Het is gelukkig wel minder geworden, maar nog niet weg.. Als je merkt dat dit gevoel weer erger wordt kan je proberen om iets te vinden wat je kan ipv jezelf pijn te doen. Een alternatief. In het topic wat hieronder staat gelinkt staan heel veel alternatieven tegen zelfbeschadiging. Misschien staat daar iets tussen wat je kan doen als je jezelf pijn wilt doen. Misschien lukt het niet in 1x om te stoppen met jezelf pijn doen, maar als je steeds meer bezig kan zijn met een alternatief maak je goede stappen!

 

Afleiding zoeken is ook een oplossing om je misschien wat beter te voelen. Je verbiedt jezelf nu om leuke dingen te doen omdat je vind dat je het niet verdient, maar als je je zo slecht voelt kan je proberen om juist muziek te gaan luisteren of om juist tv te gaan kijken zodat je hopelijk eventjes afdwaalt van de realiteit en je misschien eventjes gelukkig voelt. Dat is misschien erg lastig, maar je kan kijken of het je misschien een keer lukt.. Je kan ook proberen om iedere dag 2 of 3 leuke, positieve en mooie eigenschappen van jezelf op te schrijven misschien geeft dat je een kleine boost zodat je je iets beter voelt.

 

Probeer inderdaad goed in je hoofd te houden dat jij niet de foute persoon bent. Wat je moeder allemaal zegt is natuurlijk niet waar.. Jij bent super mooi en jij bent het waard om hier te zijn.. Je moeder zegt dan wel rare en niet leuke dingen over je.. Maar geloof me jij bent echt helemaal goed zoals je ben en er is niemand zoals jij:blush:

 

Groetjes van mij!

Heel erg bedankt voor de tips!

Ik wil graag een kleine toelichting geven op iets wat ik in het eerste bericht zei. Ik zei dat ik niet met familie kan praten omdat zij niet geloven dat mijn moeder in privé zo gemeen is, wat ook zo is. Mijn oma (de moeder van mijn moeder) is volgens mij een beetje bang voor haar dochter en mijn tante (de zus van mijn moeder) is zo close met mijn moeder dat ze alles door een soort roze bril bekijkt. Mijn nicht vindt het volgens mij wel leuk dat ze het oogappeltje van mijn moeder is. Ze heeft er zelfs over gegrapt dat mijn moeder mij maar al te graag in zou ruilen voor haar. Met mijn vaders kant van de familie heb ik amper contact omdat mijn vader dat niet wil.

De volgende stap is dan het in vertrouwen nemen van iemand buiten de familie. Dat zou ik ook graag doen, maar ik heb heel erg moeite met het vertrouwen van mensen.

Toen ik net in de brugklas zat heb ik een mentor in vertrouwen genomen, maar hij heeft het helemaal verkeerd aangepakt. Hij beschuldigde me niet alleen van het aandikken van het verhaal, maar hij heeft ook mijn moeder gebeld om haar te waarschuwen voor mij “waanbeelden” over haar. Hij beweerde dat ik “de meest vreselijke dingen” over haar had geroepen. Ik weet eerlijk gezegd niet meer precies wat ik allemaal wel of niet had verteld, maar ik heb het wel over het verbale geweld gehad. Ik weet zeker dat ik het niet over slaan heb gehad met hem, maar hij beweerde dat ik haar uit had gemaakt voor “de vreselijkste moeder op aarde”. Mijn moeder vond het natuurlijk helemaal geweldig dat hij mij niet geloofde. Sterker nog: ze draaide het verhaal helemaal om. Volgens haar was ik verbaal agressief naar haar toe en maakte ik haar het leven zuur.

Sindsdien neem ik geen buitenstaanders meer in vertrouwen. Natuurlijk weet ik dat ik niet iedereen het zo aan zou pakken - de meeste mensen zullen er waarschijnlijk goed mee omgaan - maar ik heb het idee dat ik me niet nog eens zo’n incident kan veroorloven. Mijn moeder was na het incident heel kwaad en heeft mij een week “the silent treatment” gegeven. Ze praatte alleen tegen me om me te vertellen wat voor rotkind ik was of als ze een commando had wat ik uit moest voeren.

Heyy

 

Hmm oke dat is wel een beetje een verduidelijking van je verhaal ja.. Wat rottig dat je familie er zo naar kijkt en je niet gelooft zeg en wat een flauwe grappen van je nichtje..

 

En je mentor heeft dat toen inderdaad heel erg fout aangepakt. Je mentor hoort er voor je te zijn en hoort je te helpen.. Die hoort niet op zo'n manier te handelen en dat vind ik dan ook geen goede mentor. 

 

Ik snap wel dat dit je vertrouwen in buitenstaanders heeft beschadigd, maar gelukkig zeg je al wel dat je weet dat de meeste anderen er wel goed mee om zouden gaan. Ik wil je wel aanraden om met iemand te gaan praten zoals met je huisarts (de huisarts heeft beroepsgeheim en mag sowieso niks vertellen tegen anderen zonder jouw toestemming), maar doe dit pas als je er echt klaar voor bent.. Als je dat nu nog niet wilt moet je dat ook niet doen. Neem de tijd, luister goed naar wat jij wilt en ga pas praten met iemand als je er klaar voor denkt te zijn! Dit kan je dus allemaal doen op je eigen tempo!

 

Misschien durf je wel met de kindertelefoon te bellen of te chatten als je dat prettig lijkt? Dat is namelijk volledig anoniem en de mensen daar nemen ieder probleem serieus, ook die van jou:slight_smile:

 

Groetjes van mij!

Reageer