Ik ben sinds jongs af aan een gevoelig persoon, aangezien ik snel emotioneel kan worden en dingen snel persoonlijk neem. Dat is een karaktereigenschap die ik helaas geërfd heb van mijn moeder. Ze weten dat ik hier niks aan kan doen, en zelfs als ik eens in de zoveel tijd huil tijdens mijn huidige leeftijd (17) noemen ze me nog steeds een huilebalk omdat ze het associëren met mijn huilerige periode toen ik 6 was (door de psychiater is bevestigd dat ik deze periode zo emotioneel was omdat ik veel veranderingen meemaakte in mijn omgeving: vaak verhuizen, overlijden oma, nieuwe scholen...) terwijl ik op deze leeftijd nauwelijks tot niet huil. Dus omdat ik bang ben dat ze me nog steeds als die huilerige 6 jarige zien als ik af en toe weer eens huil zonder ik me van hun af uit angst dat ze me weer gaan bespotten. Zelfs mijn zus, die normaal gezien mij wel begrijpt, zegt dat wel eens op een bespottende toon als we ruzie hebben. En dat doet zo'n erge pijn, want ik weet dat ik daardoor nooit mijn gevoelens kwijt kan. Maar mijn vader wordt dan wel boos dat ik afstandelijk doe en me afzonder van hen. Er is dus nooit een win-win situatie, ze hebben altijd wel kritiek op mijn gevoelens of mijn gedrag.
Ook heb ik het gevoel dat het enige wat voor hun telt mijn cijfers zijn. Ik werk me letterlijk iedere dag op school dood om de hoogste cijfers te halen, omdat een goede rapport mijn stommiteiten compenseert. En omdat ze nu gewend zijn dat ik altijd de hoogste van mijn jaar ben waarderen ze me nog steeds niet.
Ze zijn ook enorm streng qua opvoeding. ik zweet me iedereen zomer dood omdat ik van mijn ouders geen kortere kleren aan mag doen. Ik mag nooit naar buiten gaan behalve als ik dat verdiend heb met bijvoorbeeld een goed rapport ("geweldig" hoe mijn cijfers mijn mogelijkheden beïnvloeden of niet soms?).
Ik ruim al-tijd onze huis van top tot teen op, maar zodra ik één dag in de zoveel tijd geen tijd heb gehad daarvoor noemt mijn moeder mij een mislukkeling die later geen man zal vinden omdat hun niet houden van luie, niets kunnende vrouwen. Het enige wat mijn ouders boeit is mijn imago tegenover anderen.
Ook kan ik mijn moedertaal niet goed spreken, enkel Nederlands. Ik word hier door de hele familie om uitgelachen en ik weet dat ze me als de domme familielid zien. Ik ben NOOIT in mijn opvoeding gestimuleerd om mijn moedertaal te spreken, en nu ik er moeite mee heb is het opeens mijn schuld?
Ik heb het gevoel alsof mijn ouders zich voor mij schamen en het doet zo'n zo'n pijn om te beseffen dat het enige wat ik voor hun ben een mislukkeling is terwijl ik zo mijn best doe.
Ik kan nooit normale gesprekken met mijn ouders voeren omdat ze een kort lontje hebben en snel boos worden, zelfs mijn zus waar ik zielsveel van houdt geeft mij snel de schuld van dingen waar ik niks aan kan doen of geen controle over heb en wordt snel boos.
Ik word gewoon moe hiervan maar weet niet hoe ik hun trots kan maken op mij zonder per se altijd 100% op mijn proefwerken te hebben.
Sorry voor de lange tekst.
Ik word depressief door mijn familie
A
A
Zit je nog steeds bij een psychiater/psycholoog want anders zou die met jouw ouders kunnen praten.
Je kan na de zomervakantie ook met je mentor erover kunnen praten en dan kan die met jouw ouders praten. Als jouw ouders van iemand anders horen dat je je zo voelt en veel te hard werkt dat begrijpen ze het misschien wel.
Je kan na de zomervakantie ook met je mentor erover kunnen praten en dan kan die met jouw ouders praten. Als jouw ouders van iemand anders horen dat je je zo voelt en veel te hard werkt dat begrijpen ze het misschien wel.
A
Hoi
Wat vervelend dat je familie zo naar doet over het huilen. Huilen kan opluchtend werken, en is helemaal niets om mee te spotten, of je voor je schamen.
Niet fijn dat je, toen je zes was, zo vaak ongelukkig en gestresst was. Ook niet fijn dat je familie dit aanhaalt bij ruzies, of als je nu moet huilen. Ze zouden je moeten troosten.
Wat knap dat je zulke hoge cijfers haalt. Echter jammer dat je familie alleen hiernaar kijkt. Ze zouden ook naar jou als persoon moeten kijken, en daar bewondering en respect voor hebben.
Je ouders zijn streng. Ken je iemand die met je ouders kan praten, en hen kan uitleggen dat het bij warm weer fijner is om kortere kleding aan te trekken, en dat naar buiten gaan je recht is, en dat je dat niet steeds moet verdienen?
Je doet heel erg je best, en doet het waarschijnlijk goed, maar je ouders tonen geen appreciatie. Dat is vervelend. Zoals @KarelDeGrote zei, kan je psycholoog, psychiater of mentor met je ouders praten. Misschien zien je ouders na zo'n gesprek in dat ze je kwaliteiten niet voldoende appreciëren.
Groetjes
x
Wat vervelend dat je familie zo naar doet over het huilen. Huilen kan opluchtend werken, en is helemaal niets om mee te spotten, of je voor je schamen.
Niet fijn dat je, toen je zes was, zo vaak ongelukkig en gestresst was. Ook niet fijn dat je familie dit aanhaalt bij ruzies, of als je nu moet huilen. Ze zouden je moeten troosten.
Wat knap dat je zulke hoge cijfers haalt. Echter jammer dat je familie alleen hiernaar kijkt. Ze zouden ook naar jou als persoon moeten kijken, en daar bewondering en respect voor hebben.
Je ouders zijn streng. Ken je iemand die met je ouders kan praten, en hen kan uitleggen dat het bij warm weer fijner is om kortere kleding aan te trekken, en dat naar buiten gaan je recht is, en dat je dat niet steeds moet verdienen?
Je doet heel erg je best, en doet het waarschijnlijk goed, maar je ouders tonen geen appreciatie. Dat is vervelend. Zoals @KarelDeGrote zei, kan je psycholoog, psychiater of mentor met je ouders praten. Misschien zien je ouders na zo'n gesprek in dat ze je kwaliteiten niet voldoende appreciëren.
Groetjes
x
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
