Hallo allemaal,
Ik ben nu 15 jaar oud en heb een heleboel dingen meegemaakt waardoor ik best wel emotioneel onstabiel ben. Het gaat gelukkig de laatste tijd wat beter met mij. Nu ik me beter begin te voelen merk ik dat ik me steeds meer begin te irriteren aan mijn ouders. Even wat achtergrond informatie: mijn vader is al sinds voor mijn geboorte alcoholist en mijn ouders hebben daardoor ook vaak ruzie. Ik (en mijn zus) zitten vaak een beetje tussen mn ouders in. Mijn ouders zijn wel echt superlief en willen altijd het beste voor me. Alsnog ben ik er helemaal klaar mee om thuis te zijn. Ik heb eerder een gesprek met mijn therapeut en vader gehad over zijn alcoholprobleem. Daarna leek het even beter te gaan maar nu drinkt hij weer veel meer en hij is ook weer begonnen met roken. Als hij zo doorgaat is hij binnen nu en 10 jaar dood. Er is geen enkele manier om hem te bereiken en hem dit te laten beseffen want hij ontkent alles en is een groot blok beton wat dat betreft . Ik heb alles al uit de kast getrokken maar ik begin nu echt mijn hoop op te geven. Mijn moeder irriteert zich helemaal dood aan mijn vader door zijn verslavingen en dan komt ze met haar frustaties naar mij toe. Ik probeer dr altijd voor mijn ouders te zijn maar het kost mij zoveel energie. Ik heb dus ook erg veel ruzie met mijn ouders en laatst zei mn moeder zelfs dat ik maar een pleeggezin moest zoeken, toen werd ik heel boos en zei ze op een heel onverschillige toon dat ze het niet meende…
Zelf blow ik wel eens een keer, daar hebben mijn ouders het natuurlijk ook lastig mee. Al mijn vrienden mogen opzich gewoon blowen en met vrienden afspreken. Maar er is dus echt 0 vertrouwen tussen mij en mijn ouders waardoor het heel lastig is tussen ons. Dus mijn ouders zijn best wel streng, dit zorgt ook voor veel conflicten. En aangezien ik mijn school gewoon goed onderhoud en best gezellig en aardig blijf zie ik het probleem er niet van in. Mijn moeder heeft daar een andere mening over.
Tot een conclusie komend, er zijn erg veel conflicten bij mij thuis en ik ben er echt helemaal klaar mee. Ik heb gewoon altijd een naar onderbuik gevoel als ik thuis ben. Mijn vader is verslaafd en maakt het gezin, en vooral zichzelf, helemaal kapot. Ik heb ook gewoon weinig energie en denk dat het beter is als ik een tijdje weg zou zijn. Maar ik heb geen idee hoe ik dat moet gaan regelen en hoe ik het daar met mijn ouders over moet hebben want ik denk niet dat ze dat goed gaan vinden... ik zit een beetje vast?
Sorry voor het lange verhaal maar ik ben echt een beetje hopeloos
