ik wil uit huis

  • 21 February 2019
  • 4 reacties
  • 290 Bekeken

  • Anonymous
  • 0 reacties
Hoi, ik ben een meisje van bijna 17 jaar. Ik wil heel erg graag uit huis geplaatst worden maar ik weet niet waar ik moet beginnen ik ben heel erg bang dat mijn ouders heel erg boos op me worden. Ik word thuis niet fysiek mishandelt ofzo alleen voel me wel mentaal mishandelt. Ik word dagelijks uitgescholden, vernedert en weggestuurd. Ook hebben ze meerdere keren gezegd dat ze wenste dat ik nooit geboren was en dat ze blij zijn dat ze nog een ander kind hebben. En door de manier waar door ik ben opgevoed scheld ik ook terug tegen alles en iedereen ook mensen die me proberen te helpen omdat ik bang ben dat ze me niet zullen begrijpen. Ik weet dan nooit wat ik moet zeggen en ik ga dan altijd liegen of verdraai dingen zodat het minder erg lijkt omdat ik niet zielig gevonden wil worden. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen ik heb geen geld om alles voor mezelf te zorgen. tips aub.....

4 reacties

Hey,

wat vervelend dat je ouders zo doen! Heb je het hier al eens met iemand over gehad? Dit kan bijvoorbeeld met een vriend(in), familielid of je mentor. Je kunt voor een gesprek natuurlijk ook terecht bij de kindertelefoon.

Ik heb hier zelf geen ervaring mee, dus kan je niet echt helpen, sorry. Ik zou aanraden om contact op te nemen met de organisatie veilig thuis, zij hebben meer ervaring met dit soort situaties. Ik denk dat zij je wel verder kunnen helpen.


Sterkte!
Misschien is het een een goed idee om met verschillende organisaties contact te nemen voor hulp en informatie, veiligthuis is een optie maar ook levazorg (een organisatie voor begeleidend wonen), ik denk ook dat de KT chat meer advies heeft.

In elk geval heel veel succes!
Hoi,
Ik zit ongeveer in het zelfde schuitje! Ik kan me voorstelle hoe naar het voor je is.
Ik vind het knap dat je denkt aan een oplossing ( uit huis plaatsing) wat zijn de dingen die je tegenhouden om in actie te gaan? Probeer alles op een rijtje te zetten voor jezelf wanneer je bijv je neutraal voelt. ( dan reageer je ook minder snel naar jezelf toe vanuit je emoties en denk je scherper) probeer om ookal hoe moeilijk t klinkt zelf de eigen waardering te krijgen door bijv jezelf niet negatief te straffen met nare gedachtens. Probeer je ouders nare woorden te negeren, tis pijnlijk maar t kan ook verlossend zijn voor jezelf.

Ik hoop echt dat alles beter word uiteindelijk, en dat als je misschien uit huis wilt geplaatst worden dat je dat zal lukken, en je wat rust hebt in jezelf.

Heel veel succes en ik ben super trots op je en dat mag je ook op jezelf zijn!
Ik (17) woon zelf niet meer thuis, ik weet dus een beetje hoe het gaat. Ik ben niet letterlijk uit huis geplaatst maar een soort tussenstap genomen naar een behandelgroep, om te kijken of een bepaalde diagnose voor mij van toepassing was. Daarna ben ik 'vrijwillig' uit huis gegaan en woon nu op een woongroep. Niet ideaal, maar beter voor mijn ontwikkeling en voor de relatie tussen mij en mijn ouders.
Als je op het moment hulpverlening hebt zou ik het zeker met hun bespreken als ik jou was.
Zo niet, zou ik op school via je mentor hulp regelen.
Het is allemaal niet makkelijk, maar je komt er vast wel.
Ik zou me trouwens niet te druk maken om geld.
Ze gaan je echt niet op straat zetten, en als je als ik op een woongroep komt, zijn er zat voorzieningen.
Als je vragen aan me hebt kan je die natuurlijk altijd stellen.

Bewerking: als je 17 bent, mag hulpverlening jouw ouders niet informeren zonder jouw toestemming, tenzij het gaat om bijvoorbeeld levensbedreigende situaties. Je hoeft dus niet bang te zijn dat je ouders er ineens achter komen dat je uit huis wil.

Reageer