Mijn broer is geestlijk gehandicapt en had vroeger alle aandacht nodig, daardoor ben ik wel verwaarloosd. Ik kreeg wel te eten enzo, maar ik zat vaak alleen op mijn kamer en alles draaide om mijn broer. Daardoor heb ik niet zo'n een sterke band met mijn ouders en vooral niet met mijn vader. Mijn vrienden zeggen ook dat het niet lijkt alsof hij mijn vader is, want zo gedraagt hij zich ook niet. Ik ben zelf ook trans (weet nog niet precies welk gender, maar ik heb tegen mijn ouders gezegd dat ik hij genoemd wilde worden), maar mijn vader vertelde het een deel van zijn (oude) vrienden niet, omdat “het te lang duurde om uit te leggen en er andere grotere dingen waren gebeurd”. En in een groepchat van zijn toneelvrienden stuurde hij altijd “Finn (deadname)”, zodat voor hun de overgang makkelijker was, maar ik had meerdere keren gezegd dat ik het niet fijn vond en een vriend van me (non-binair) en ik hadden er een hele discussie over met hem en nog steeds luisterde hij niet. Hij maakte ook soms grappen die een beetje over de grens gingen (zoals “het is ook heel moeilijk om met autisten te werken” toen ik en een vriend het hadden over dat ze autistische acteurs moesten gebruiken voor autistische rollen. Ik ben autistisch btw). Daardoor vond ik het niet echt fijn om bij hem te zijn. Uiteindelijk heeft mijn therapeut met hem gepraat en hij zei dat hij beter zijn best wilde doen en dat hij mij niet kwijt wilde enzo, maar ik weet nog steeds niet of ik wel een betere band met hem wil hebben en ik wil in ieder geval dat het dan van zijn kant komt, maar ik heb nu elke twee weken gesprekken met een van mijn ouders en twee therapeuten om een dichtere band te krijgen. Met mijn moeder vind ik het prima, maar ik houd niet van die gesprekken vanwege een therapeut en met mijn vader haat ik het al helemaal. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, want ik wil liever geen vader, kind band, maar mijn vader wel en hij is ook geen slecht persoon.