*Inhale*
Mijn moeder kwam naar me toe en begon over dat ik beter buitenshuis kon wonen, voor mijn en haar mentale gezondheid. Waarmee ik het op zich eens ben, want alleen al het bijzijn van haar vind ik met de dag stressvoller worden.
Zij is heel erg bezig met lot en waarzeggerij, en ze gelooft er heilig in. Ze zegt: “Pas nu heb ik door dat het moment dat jij bent geboren, onze cijfers niet overeenkomen en daarom niet goed met elkaar om kunnen gaan.”
Pas nu, pas nu, pas nu.
Elke keer dat zij een nieuw iemand vindt om te volgen spreekt ze tegen mij alsof ze een nieuwe wereld heeft ontdekt en verlichting gevonden heeft naar de ultieme waarheid der dingen. Deze cyclus heb ik vanaf mijn geboorte al vier keer geobserveerd. Het wordt steeds extremer. Elke keer laat zij haar oude geloof los en is het nieuwe geloof alles dat er is, en de universele waarheid der dingen, haar redding.
Eerst begon het met Chinese geneeskunde, dat vind ik nog goed, en interessant om erin mee te gaan.
En met de spirituele kant heb ik altijd te maken gehad, want mijn moeders familie is Chinees en heeft ook spirituele familietradities. Ik ben ermee opgegroeid, en ik vind het ook wel interessant.
Ik heb de idealen van Boeddhisme en Taoïsme voorbij zien komen, net als christendom van mijn vaders kant, en snap de significantie van het geloof en het comfort die het soms biedt, hoewel ik geen loyale gelover ben. Ik zie geloof meer als verschillende ideeën van moraliteit die allemaal wel een kern van waarheid hebben dan het moeten volgen van een hogere geest door middel van een lijst vreemde regels en rituelen.
Later werd het erger, ze ging steeds meer in op de obscure religies van een of andere internetmeester die dingen zegt, die zij dan zonder argwaan aanneemt. En… Ah uwe here redde mij van het sterfelijk bestaan, uw woorden zijn waarheid, uw verhalen geschieden, in de ruimte zo ook op aarde. En ik ben maar een nietig mens die u volgt, maar door u te volgen leidt u me tot de echte waarheid!
De maat was vol toen ze een meester via internet vond die beweerde dat de aarde een gevangenis is die door aliens is ontworpen om alle zielen erin op te sluiten en dwangarbeid te laten doen, en dat ‘wij Chinezen’ ook ooit aliens waren die o zo veel piëteit hadden, maar door een koude rationele soort alien een slachtoffer zijn geworden aan onze goedheid. En dat er ook robots zijn op onze planeet, namelijk: de Westerse witte mensen. Een motief in dat verhaal was dat de voorvaders van Chinezen niks fout hebben gedaan en altijd maar de slachtoffer waren geweest.
En die internetgast beweerde intermissies via ruimte te kunnen horen en wist wat we in ons leven moesten doen om gevangenis aarde te ontsnappen. (Maar wat je moet nadat je ontsnapt bent, geen idee 
, alleen gebaseerd op ideeën in ons hoofd geplant die als ‘goed’ worden beschouwd, zoals: lang leven.)
Geen greintje nadenken voor jezelf, geen enkel scepticisme. En dat is ook merkbaar in haar gesprekken, hier haar blinde geloof in haar nieuwe fengshui master:
“Want het is nu eenmaal zo dat onze energie niet overeenstemmen, en dat het lot mij op dit punt deze master heeft toegewezen zodat ik er nu over kan leren. En het zou vast ook wel lot zijn dat jij op dat tijdstip geboren bent zodat wij later conflicten met elkaar hebben.”
“En het staat in jouw nummers geschreven dat jij nu eenmaal een ondankbare blinde wolf bent, en dat je te koppig bent, te argwanend bent, en daarom scheelt in het vertrouwen in jezelf en anderen, en dat jij je nooit ergens thuis zal voelen.”
“O, en laten we de cactussen wegdoen, want die dragen bij aan de prikkelende atmosfeer thuis, en het is slecht voor je ogen, 
ik ga nog een hartaanval krijgen als ze nog maar een seconde langer hier zijn.”
Alles is energie, en alles is lot, en zij is hulpeloos tegenover het lot, en zit zichzelf maar zielig te vinden om haar treurig lot, en dat zij nu rituelen gaat doen om mijn lot te verlichten, want zij wil graag haar dochters het beste nalaten en hun leven succesvol zien.
En de mensen die doodgegaan zijn aan corona, hadden dat ook in hun geboortecijfers geschreven, want haar meester heeft een keer alle geboortedata berekend van mensen die doodgegaan zijn aan corona, en die hadden meestal een bepaald cijfer dat stelt dat ze doodgaan ofzo, zo ook gevangenen hebben het in hun cijfers staan.
En als ik op mijn 18e ergens anders ga wonen, zijn opties bij mijn oom of tante. Zij wilde de geboortedata van hun weten om onze compatibiliteit te berekenen. Ze heeft ook via de telefoon tegen mijn zus verteld dat als ze ooit een partner wil, dat ze absoluut goed op de compatibiliteit van de partner moet letten (op basis van geboortecijfers) tenzij ze wil eindigen als haar.
Ik kan bijna geen interactie aangaan met haar zonder dat het over haar treurige lot gaat, en dat zij al die jaren haar best heeft gedaan om me groot te brengen alleen om beloond te worden met dit. En dat zij nooit de luxe heeft gehad om t…,…,…]. En dat ik dankbaar moet zijn aan haar dat ik het zo goed heb, en dat moet tonen. – nou, dat lukt zeker niet als ze zo doorgaat.
Ik ben en een verwend kreng dat niet tot dankbaarheid in staat is. - Moet ik me schuldig voelen om iedere cent die ik uitgeef, iedere hap voedsel die ik eet, alle kleren die ik draag… die ik niet eens zelf gekocht heb, maar gekregen van kenissen, en ik durf nog steeds geen eigen stijl te ontwikkelen, want mijn geld kan beter bespaard worden voor andere dingen.
…En dat ze elk gesprek met mij het benauwd krijgt, - want ik maak sceptische opmerkingen over haar geloof, niet om haar te ontkrachten, ik hoop gewoon dat ze nog eens nadenkt over wat echt is en wat niet, over dat geloof niet de volle en enige waarheid is, en dat anderen misschien een andere kijk hebben en ze dat moet accepteren, en dat zij slechts andermans waarheid aan het papegaaien is, en volgt wat groots en transcendent klinkt, … volgens mij dan. 
Diegene die me altijd zo graag van mijn vader beschermde heeft uiteindelijk de meeste schade aangericht. Diegene die mijn vader altijd onvolwassen vond, lijkt nu een hypocriet.
***
De gesprekken die ze met mijn vader heeft, worden ook steeds debieler: ze wilde volhouden dat een zwangerschap tien maanden duurde. Mijn vader zei dat het negen maanden was, en zij wilde maar niet toegeven. Ze kwam met het argument dat een zwangerschap tien menstruatiecycli lang is, en dat is dus tien maanden voor een vrouw, en omdat hij een man is en niet weet hoe het is, moet hij maar accepteren dat voor een vrouw zwangerschap tien maanden is. Mijn vader gaf aan dat ze haar standpunt begreep, maar dat een menstruatiecyclus en een maand andere dingen zijn, waar ik het mee eens ben, en het daarom niet accepteerde.
“Een maand is een maand, los van menstruaties, en tien maanden of negen maanden is best een groot verschil.”
Vervolgens beschuldigde mijn moeder hem om zijn gebrek aan kennis, omdat hij wel begreep waar ze vandaan kwam, maar het niet accepteerde. Toen voegde ik erbij dat het ook noodzakelijk was jargon aan te passen aan het publiek waar je tegen spreekt. En ze liep boos weg.
Of… het eerste dat ze vroeg nadat ze hoorde dat er een brand was gesticht in het huis van mijn oom en dat hij in het ziekenhuis lag: “Was het een zwarte of een witte man?” 
Ze gelooft er heilig in dat terroristen altijd getinte buitenlanders zijn, en ’s nachts verkrachters als mobs door de straten lopen met een ‘lv 99’-tag boven hun hoofd, en dat iedereen China haat.
En tegenwoordig gaat mijn vader ook maar gewoon mee met wat voor Fengshui gebeuren mijn moeder nu weer wil doen, en dat ze de hele inrichting van ons huis om wil gooien, want er valt niet te argumenteren met haar; de vijgenboom moet weg, de vuurdoorn…
***
Mijn vader was iemand die argumenteerde tegen een kind met weinig compassie, en mijn moeder kwam altijd van de emotionele kant, en heeft tegenwoordig bijna geen rationale. Zelf toen ik kind was – en ik misschien het meeste baat had bij iemand emotioneel betrokken, pakte het slecht uit.
Elk argument dat ik met mijn vader had, nam zij voor me over en begon te schreeuwen tegen hem. Dat wilde ik niet. Ik kon wel heel stil aan haar broek trekken en zeggen dat het onnodig is, alleen om haar ook op mij te laten afreageren met woede, want het was: “voor mij goed, en om mij te beschermen”.
Ik weet nog heel goed het argument met een boek over “stappenplan kinderopvoeding
”, waar ze mijn vader's ideeën van kinderopvoeding een manier om een monster op te voeden noemde. Hoewel de woorden monster destijds het enige was dat me bijbleef, en ik nu pas de puzzel in elkaar pas.
De beste optie was stilletjes wegvagen in het donkere kelderhok tussen de troep waar ze me niet kan vinden. Jezelf wegstoppen van het geluid en van een moeder die vervolgens over de kinderachtigheid van mijn vader wil roddelen, om mij aan haar kant te winnen. Dat kwam de volgende dag wel, of beter nooit. De ruzie werd vergeten, op naar de volgende, goedgemaakt werd het niet.
Een keer heb ik aangegeven: “nu even niet”. Daarna werd ze boos en zei: “als jij niet aan mijn kant staat, dan zal ik maar alleen zijn, het was toch altijd al ik tegen de wereld.” Daarna is zij me actief gaan vermijden in alle ochtenden, en nu ook meer overdag, of ben ik het die haar vermijd? In ieder geval spreken we zelden.
“Leeftijd is geen garantie voor wijsheid, evenmin als verwantschap garantie is voor onvoorwaardelijke liefde” waren woorden uit een boek die me raakten. (Uit: Wat je van bloed weet, Philip Huff.) Volgens maatschappelijke verwachtingen hou je van je ouders, en je ouders verwachten ook dan je hun zal liefhebben.
Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik ze gewoon… kinderachtig vind. Mijn moeder nog meer dan mijn vader, hoewel mijn moeder het tegendeel beweert. – De een erkent zijn emoties niet, de ander laat de emoties haar verstand overnemen. Ik voel een ondergemiddelde affectie voor hen beide, en ben daar heel lang op vastgelopen, want je zou veel moeten houden van je ouders. Ik haat ze niet, maar van ze houden is ook een leugen, en die heb ik meerdere keren uitgesproken in de vorm van:
“Mijn ouders zijn wel chill.” Ze hebben me nooit echt afgestraft of gedwongen, nooit op mijn bezigheden gelet, en die vrijheid die ik kreeg, alleen om het nu tegen me te gebruiken dat ik ongedisciplineerd ben en ik me daarom schuldig moet voelen (Alleen moeder). “Ik hou van je” is zeldzaam, bij mijn moeder vaak in de vorm “Wil je eten?”, en nooit bij mijn vader. Nooit zullen ze vragen naar mijn emoties, maar ik word ook zeer ongemakkelijk wanneer ze “Hoe voel je je?/Gaat het goed met je?” zouden vragen, dus dat is goed. …/? Ze hebben me blij geholpen 17 jaar lang de tandarts te vermijden, door het niet eens te stellen, niet alsof ik ooit laat merken dat ik me niet goed voel totdat ik neerval van pijn. Ik had gelukkig geen gaatjes, niet in mijn tanden.
Rolmodellen zijn ze zeker niet, ze zijn juist voorbeelden van hoe het niet moet, maar wie ben ik om erover uit te spreken? Voor je het weet, ben ik de hypocriet.
Niet alsof ze openstaan voor verandering; in hun hoofd zijn zij juist, net als ik in mijn eigen hoofd de juiste ben. Wij zijn allemaal gebrekkig. Nu illustreer ik mijn ouders als het probleem, echter is dit alleen van mijn standpunt, want mijn gedrag is gegarandeerd ook niet altijd goed.
Als ik uit huis ben, dan zie ik wel of ik mijn plek in de wereld kan vinden, of de woorden van mijn moeder waar zijn: dat ik niet met mensen om kan gaan. Of niemand me wil helpen, omdat ik zulke slechte sociale vaardigheden heb, en of ik me daarom eenzaam zal voelen.
*Exhale*
Mijn complimenten voor diegenen die werkelijk ieder woord hebben gelezen, jullie zijn zeldzaam. Om stil van te worden.
