Ik doe dit forum voornamelijk om anderen te helpen of om hulp te vraagen maar nog niet zo iets persoonlijks dus hoor kom t
Nou de titel zecht het al: ik verpest ales.
Bv vandaag nog. We wouden bij ene pannenkoeken huis gaan eeten met mijn gezin (moeder, zus en ik) ik lus gene pannen koeken en ik ben vega dus het was even overhalen voordat ik mee wou (ik kan daar niet echt veel eeten) dus goed vooruit ik ga mee... Maar toen zij mijn moeder na een uur of zo naam (vriend van mij moeder) wilt ook mee... En ik kreeg meteen anxiety (wat background hij is veel jonger dan mijn moeder en heel awkward en ik schaam mij elijgelijk voor hem en ik schaam. Mij voor niemand aleen hem... Ik denk dat dit ook te maaken heeft met het fijt dat mijn vertrouwen in mannen zegmaar 0 is) dus ik zeggen dat wil ik liever niet. Dus ze zecht mara vind ik ook zielig om te zeggen dat ie niet mee mag. En zecht gewoon dat ie mag komen. Dus ondertussen breekt mij 't zweet al uit en ga er erg tegenop kijken. Ik zo weer ik he dat liver niet (ondertussen met tranen in mijn oogen) dus mijn moeder zo van wat vind je er zo erg aan. Ik dus zeggen. Zo gaat 't eff door en op de een of andere manier komen we op het punt dat ik erg zit te huilen en mijn moeder wat harder praat. En dan zecht ze ik moest vroeger zo vaak mee uiteten met (gaat alemaal baamen opnoemen) dus ik zeg wat herder dat is niet mijn schuld. Dus nu word ze echt boos (altijd als zij begint van: ik moest vroeger blabla en ik: das niet mijn schuld)
Dat was een voorbeeld en ik maakte het eigelijk te lang maar goed uiteindelijk kiest ze ervoor om niet te gaan en rent de deur uit naar de alberthein en mijn zus gaat mee...
Dus ik aleen thuis helemaal van streek omdat ik het dus weer verpest heb. En ik keig altijd te hooren dat ik ales verkeerd opvat en het voelt alsof ik niks ooit goed doe.
Ik ben al een paar keer depressief geweest en ik ben nu bang dat 't terug komt....
Mijn vraag is eigelijk hoe kan ik het niet meer verpesten en niet meer ales' ''verkeerd'' opvatten...
Mischien klinkt het raar dat ik moest janken omdat ik niet wou dat hij mee ging maar het komt omdat mijn opa en oma ook een heele omslag hebben gemaakt en het nu ook niet meer gezellig is als we met hun gaan eeten en ik keek er daar door naar uit gezellig met zijn 3e te eeten en je praat toch over anderen dingen als er nog iemand bij is...
Bedankt voor het luisteren
Bladzijde 1 / 1
Heey,
Ik denk dat je professionele hulp nodig hebt. Een psycholoog kan je bijv. Helpen. Hij kan er voor zorgen dat je niet weer depressief word.
Tot die tijd: probeer dingen te accepteren. En leg aan je moeder uit wat je ons hebt uitgelegd. Misschien begrijpt ze je beter. Miss ook niet. Maar dan heb je alles gedaan wat je kon.
Probeer dingen van de positieve kant te bekijken. Denk bij jezelf: "wat is er eigenlijk zo erg aan?? Ik kom er wel overheen. Tis maar een paar uurtjes". Dan gaat je dat echt wel lukken!
Zet m op! Je kan dit!♡
Liefs, xxjee
Ik denk dat je professionele hulp nodig hebt. Een psycholoog kan je bijv. Helpen. Hij kan er voor zorgen dat je niet weer depressief word.
Tot die tijd: probeer dingen te accepteren. En leg aan je moeder uit wat je ons hebt uitgelegd. Misschien begrijpt ze je beter. Miss ook niet. Maar dan heb je alles gedaan wat je kon.
Probeer dingen van de positieve kant te bekijken. Denk bij jezelf: "wat is er eigenlijk zo erg aan?? Ik kom er wel overheen. Tis maar een paar uurtjes". Dan gaat je dat echt wel lukken!
Zet m op! Je kan dit!♡
Liefs, xxjee
Nou mijn moeder is niet fan van professionele hulp... Heb er zelf ook gene goede ervaring mee maar ik krijg wel een coach kwa school dingen... Waar je ook dingen Ana kan vertellen.
Opzich ging het de laatste week heel goed (ik houd elke dag bij hoe ik mij voel door emoties) en ik heb de laatste week aleen maar super blij.. Dus ik denk niet dat ik hierdoor meteen terug val en ik doe er ook ales aan dat tegen te houden. Maar de momenten dat het even niet lukt is het ook meteen echt heel rot...
Het gaat nu al beeter toen ik het schreef zat ik nog midden in ale emoties die ik ook niet goed kan plaatsgeven door hsp.
Mijn gezin is nu weer thuis en de vriend van mijn moeder ook. Ik ben naar ben egerend toen ik hun outos zag aankomen.
En op dit moment voel ik mij nog het rotst omdat ze mij niet riepen en samen veel lol hadden (ik gun ze lol) maar dan voelt het alsof ik dus niet nodig ben. Ik weet nu zeker dat dit morgen weg is en ik zeker een tijd niet meer depressief word (hat eigelijk aleen te maken met school toen) maar ik heb soms gewoon zoon moment die iedereen vast wel eens heeft.
Mischien hat ik dit in het eerste bericht er bij moeten zeggen maar... Mijn vader vond mijn zus altijd leuker en gaf mij straf om aleen te zijn met haar en deed mij vooral metaal pijn maar heel soms ook lichamelijk en daardoor vertrouwen ik nooit meer dat mensje van mij houden of om mij geven en ik realize er mij dit en ik ben over mijn vader al lang. Maar soms doet het nog pijn. Ook op mijn 6 schoolen deed ik echt nooit goed. Ik zei nooit iets tijdens de les. Spijbelde niet en hat nooit strafwerk of nakomen. Maar toch wist niemand hoe ze mij iets konden leeren (terwijl ik een hoog eq heb) dus dat speelt ook zeker mee
Nu lijkt het alemaal echt alsof ik meteen hulp nodig heb misschien maar het gaat echt beter maar op zoon moment realize er ik mij dat even niet meer
Dankje well?
Opzich ging het de laatste week heel goed (ik houd elke dag bij hoe ik mij voel door emoties) en ik heb de laatste week aleen maar super blij.. Dus ik denk niet dat ik hierdoor meteen terug val en ik doe er ook ales aan dat tegen te houden. Maar de momenten dat het even niet lukt is het ook meteen echt heel rot...
Het gaat nu al beeter toen ik het schreef zat ik nog midden in ale emoties die ik ook niet goed kan plaatsgeven door hsp.
Mijn gezin is nu weer thuis en de vriend van mijn moeder ook. Ik ben naar ben egerend toen ik hun outos zag aankomen.
En op dit moment voel ik mij nog het rotst omdat ze mij niet riepen en samen veel lol hadden (ik gun ze lol) maar dan voelt het alsof ik dus niet nodig ben. Ik weet nu zeker dat dit morgen weg is en ik zeker een tijd niet meer depressief word (hat eigelijk aleen te maken met school toen) maar ik heb soms gewoon zoon moment die iedereen vast wel eens heeft.
Mischien hat ik dit in het eerste bericht er bij moeten zeggen maar... Mijn vader vond mijn zus altijd leuker en gaf mij straf om aleen te zijn met haar en deed mij vooral metaal pijn maar heel soms ook lichamelijk en daardoor vertrouwen ik nooit meer dat mensje van mij houden of om mij geven en ik realize er mij dit en ik ben over mijn vader al lang. Maar soms doet het nog pijn. Ook op mijn 6 schoolen deed ik echt nooit goed. Ik zei nooit iets tijdens de les. Spijbelde niet en hat nooit strafwerk of nakomen. Maar toch wist niemand hoe ze mij iets konden leeren (terwijl ik een hoog eq heb) dus dat speelt ook zeker mee
Nu lijkt het alemaal echt alsof ik meteen hulp nodig heb misschien maar het gaat echt beter maar op zoon moment realize er ik mij dat even niet meer
Dankje well?
Je verpest niet alles!
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.