Hoi Tess,

Ik heb bij mijn vader hetzelfde vermoeden. Het is al een heel belangrijke stap dat je beseft dat het probleem niet bij jou ligt zodat je een deel van het schuld gevoel weg neemt (een van de dingen waar mijn vader het beste in is, is me een schuldgevoel aan praten.) 

Het allerbelangrijkste is praten! Ik heb bij mij op school met de zorgdocent kunnen praten en dat was ontzettend fijn en een hele opluchting. Ik zou je dus zeker aanraden om met iemand te praten: vrienden/ vriendinnen, mentor, zorgdocent op school, familie of de kindertelefoon bellen. 

Ik zit zelf ook nog midden in de situatie, dus voor nu is dit het beste advies wat ik heb.

Ik hoop dat je we wat mee kan!

Groetjes Rosa