Mijn naam is romy. 9 jaar geleden is mijn vader plotseling overleden.. ik was toen net 6 jaar oud. Mijn vader was altijd echt een super aardige vader. Sinds ongeveer 6 jaar heeft mijn moeder een nieuwe vriend. Eigenlijk al vanaf het begin kan ik niet goed met hem overweg. Maar omdat ik mijn moeder echt geluk gun doe ik gewoon normaal tegen hem. Sinds mijn moeder met hem samen is, is ze heel erg veranderd. Hij is bij ons gaan wonen 6 jaar geleden en mijn moeder is super gelukkig. Met hem dan. Sinds ongeveer 4 jaar doet mijn moeder heel boos tegenover mij. Het begon met mijn broer. Hij deed vokgens mijn moeder alles fout en bijna elke dag was er ruzie. Nu dat afgelopen is, doet mijn moeder zo tegen mij. Ze ziet alles wat ik doe fout. Als ik een keer iets goed probeer te doen krijg ik geen dankjewel ofzo, nee dan gaat ze schreeuwen en zoekt ze er iets achter wat ik fout heb gedaan. Mijn stiefvader doet precies zo. Ik kan helemaal niks goed doen. Hierdoor mis ik mijn vader super erg. Doordat ik mijn gevoelens bij niemand kan uiten begon ik 4 jaar geleden met zelfbeschadiging.. ik was toen 11. Mijn moeder is hier 2 jaar geleden achter gekomen omdat ik toen met anorexia struggelde en een vriendin naar mijn trainster van turnen was gegaan omdat ze zich zorgen maakte.. ze vertelde mijn trainster over thuis en het snijden en eten.. ze had het beloofd nooit te vertellen maar vond toch dat het na 3 maand tijd werd.. mn moeder werd gebeld en uitetaard deed ze heel meelevend toen we in gesprek waren met mijn trainster erbij. Eenmaal thuis begon ze te schreeuwen en zei ze dat ik aandacht zocht en alles fout doe. Nu 2 jaar later ben ik 15. Nog steeds loop ik elke dag met eten te struggelen en zelfbeschadiging.. 2 maand geleden ging een andere goede vriendin naar mijn mentor, met een smoes kreeg ze mij er toen ook. Ik zat met mijn mentor en vriendin aan tafel. Geen idee wat er ging gebeuren. Toen vertelde die vriendin dus dat ze zich zorgen maakte om me omdat ik nooit at op school enzo. Mn mentor schrok en was natuurlijk heel blij dat mijn vriendin naar haar toe was gegaan. Ze zei ook dat ik mezelf een tijd had gesneden.. ze denkt alleen dat ik ben gestopt..
Mijn mentor heeft hulp ingeschakeld, ik heb toen een gesprek gehad met een maatschappelijk werkster en zei heeft mn moeder gebeld. Mn moeder was echt heel boos en zei weer dat ik het deed voor aandacht en dat ik een kutkind ben enzo. Ze wou niet dat ik gesprekken ging hebben met die vrouw. Dit heb ik nu wel achter haar rug om.
Mijn moeder haat me echt. Ze schreeuwt dagelijks tegen me en dreigt me soms te slaan. Ik ben super bang voor haar en mis papa enorm. Mijn moeder is super gelukkig met mijn stiefvader en hebben zelfs een kindje samen van bijna 4 ( mijn zusje dus ) en ik gun het haar wel maar ze reageert alles op mij af. Als ze boos is reageert ze dat op mij af. Ze snapt ook niet dat ik papa nog mis, hier heb ik namelijk wel eens over geprobeerd te praten. Ze vine het onzin omdat ik nog maar 6 was en bijna geen herrinneringen heb enzo. Ik durf met niemand hierover te praten want ik ben bang dat mama weer gebeld word en weer super boos word.. ik weet het zelf ook gewoon niet meer.. ik wil het liefst gewoon weg zodat mama niet meer boos hoeft te zijn omdat ik toch alles fout doe. Ik wil naar papa toe?
Ik mis papa.. mama altijd boos
A
A
Hey Romy,
Vervelend dat het zo is gelopen.
Het lijkt me wel goed om te praten met iemand, want wat er bij je thuis gebeurt, is echt niet normaal. je kan bijvoorbeeld ook met een vertrouwenspersoon op school. Je kunt deze dan ook uitleggen waarom je niet wil dat hij/zij je ouders belt. Eigenlijk lijkt het me het beste voor je (en misschien ook wel even voor je moeder) als je even ergens anders woont. Heb je misschien familie die je voor tijdelijk even in huis kunnen nemen? Of misschien je vriendin? Ik snap dat dat moeilijk is en niet vaak gebeurt, maar ik denk dat het thuis langzamerhand een onhoudbare situatie wordt. Als je moeder straks ook nog echt gaat slaan, wordt het nog erger en dat moet je toch zien te voorkomen.
Ondanks de vervelende situatie moet je jezelf echt niet pijn gaan doen. Dat lost niks op en maakt het alleen maar erger.
succes
Jonah
Vervelend dat het zo is gelopen.
Het lijkt me wel goed om te praten met iemand, want wat er bij je thuis gebeurt, is echt niet normaal. je kan bijvoorbeeld ook met een vertrouwenspersoon op school. Je kunt deze dan ook uitleggen waarom je niet wil dat hij/zij je ouders belt. Eigenlijk lijkt het me het beste voor je (en misschien ook wel even voor je moeder) als je even ergens anders woont. Heb je misschien familie die je voor tijdelijk even in huis kunnen nemen? Of misschien je vriendin? Ik snap dat dat moeilijk is en niet vaak gebeurt, maar ik denk dat het thuis langzamerhand een onhoudbare situatie wordt. Als je moeder straks ook nog echt gaat slaan, wordt het nog erger en dat moet je toch zien te voorkomen.
Ondanks de vervelende situatie moet je jezelf echt niet pijn gaan doen. Dat lost niks op en maakt het alleen maar erger.
succes
Jonah
A
Hoi!
Dat klinkt helemaal niet prettig 😞 Je moeder doet helemaal niet tof tegen je, en natuurlijk kan het dat je je vader nog mist. Je hebt hem zes jaar bij je gehad, dus hij is een groot deel van je leven geweest.
Ik ben blij dat je gesprekken hebt met die maatschappelijk werkster. Wees daar maar eerlijk tegen, en vertel gerust alles wat je hier verteld hebt. Hoe beter ze de situatie kent, hoe beter ze je kan helpen. Vertel maar over de situatie thuis, zo kunnen jullie samen naar een oplossing zoeken die gunstig is voor jou en je moeder.
Leg maar uit dat je moeder boos wordt elke keer dat school haar contacteert. Als school hiervan op de hoogte is, kunnen jullie samen bekijken hoe jullie het het best kunnen aanpakken, om ongezellige situaties te vermijden.
Het idee van @Jonahhf vind ik goed. Even ergens anders wonen kan een positieve invloed hebben op de relatie tussen jou en je moeder. Thuis zou een plek moeten zijn waar je je goed en veilig voelt, en waar je tot rust kunt komen, en dat lijkt momenteel niet zo te zijn in jouw geval.
Je kunt met die maatschappelijk werkster over je vader praten. Met vrienden kunt je dit ook doen. Over je vader praten en herinneringen ophalen kan hem wat dichterbij doen voelen.
Snijden is niet de oplossing. De situatie en jij zijn er niet mee geholpen, en de pijn komt alleen sterker terug. Als je nog eens de drang voelt om te gaan snijden, is het beter om je gevoelens op een andere manier te uiten. Schrijf ze neer bijvoorbeeld, of bel een vriend(in) op, en praat erover. Je hebt er al goed aan gedaan om hier op het forum je verhaal te doen, dat was een goede stap. Je kunt ook chatten of bellen met de KinderTelefoon.
Blijf er vooral over praten, en houd je gevoelens niet gevangen in jezelf. Praat met die vriendin, je mentor, maatschappelijk werkster... met wie je je maar fijn voelt.
Ik hoop dat de situatie er snel op vooruit gaat!
Groetjes
x
Dat klinkt helemaal niet prettig 😞 Je moeder doet helemaal niet tof tegen je, en natuurlijk kan het dat je je vader nog mist. Je hebt hem zes jaar bij je gehad, dus hij is een groot deel van je leven geweest.
Ik ben blij dat je gesprekken hebt met die maatschappelijk werkster. Wees daar maar eerlijk tegen, en vertel gerust alles wat je hier verteld hebt. Hoe beter ze de situatie kent, hoe beter ze je kan helpen. Vertel maar over de situatie thuis, zo kunnen jullie samen naar een oplossing zoeken die gunstig is voor jou en je moeder.
Leg maar uit dat je moeder boos wordt elke keer dat school haar contacteert. Als school hiervan op de hoogte is, kunnen jullie samen bekijken hoe jullie het het best kunnen aanpakken, om ongezellige situaties te vermijden.
Het idee van @Jonahhf vind ik goed. Even ergens anders wonen kan een positieve invloed hebben op de relatie tussen jou en je moeder. Thuis zou een plek moeten zijn waar je je goed en veilig voelt, en waar je tot rust kunt komen, en dat lijkt momenteel niet zo te zijn in jouw geval.
Je kunt met die maatschappelijk werkster over je vader praten. Met vrienden kunt je dit ook doen. Over je vader praten en herinneringen ophalen kan hem wat dichterbij doen voelen.
Snijden is niet de oplossing. De situatie en jij zijn er niet mee geholpen, en de pijn komt alleen sterker terug. Als je nog eens de drang voelt om te gaan snijden, is het beter om je gevoelens op een andere manier te uiten. Schrijf ze neer bijvoorbeeld, of bel een vriend(in) op, en praat erover. Je hebt er al goed aan gedaan om hier op het forum je verhaal te doen, dat was een goede stap. Je kunt ook chatten of bellen met de KinderTelefoon.
Blijf er vooral over praten, en houd je gevoelens niet gevangen in jezelf. Praat met die vriendin, je mentor, maatschappelijk werkster... met wie je je maar fijn voelt.
Ik hoop dat de situatie er snel op vooruit gaat!
Groetjes
x
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
