Hoi, ik ben een meisje van 16 jaar en heb een broer van 17 jaar (hij wordt 18 in maart.) Ik heb echt hulp nodig en niemand kan mij dit bieden.. Ik zou het daarom heel erg waarderen als iemand dit zou lezen.
Mijn gezinssituatie is al zo lang als ik kan herinneren niet best. Wij hebben van heel veel organisaties hulp gekregen, maar het is er allemaal niet veel beter op geworden.
Mijn ouders zijn ongeveer 3 jaar geleden gescheiden, wat ervoor heeft gezorgd dat daar al minder spanningen over zijn. Ik vind het dus heel fijn dat ze niet meer getrouwd zijn, want ik kan mijn moeder nu zelf opzoeken wanneer ik wil en hoef niet steeds met haar te dealen (ze heeft best wel erge autisme en dat is gewoon lastig.)
Zelf heb ik ook autisme en een ernstige depressie. Ik ben al ongeveer 6 jaar depressief en kan me niet meer voorstellen dat het leven nou echt leuk kan zijn. Ik heb al 5 jaar lang allerlei therapieën gevolgd en ben nu met 2 soorten therapie bezig.
Ik ga nu ongeveer 2 jaar naar het speciaal onderwijs, omdat ik door mijn combinatie van autisme en depressie veel vermoeiende gedachtes heb en ik het waarschijnlijk niet meer zou kunnen redden op het regulier onderwijs. Ik zit nu in 5 havo.
Mijn broer heeft ADD, maar zelf denk ik dat hij nog wel meer problematiek heeft (ASS bv.) Hij is altijd al erg gemeen tegen mij geweest. Hij zegt van alles wat ik doe of draag wel wat hij er van vindt en hij vindt het erg leuk om te zeggen waar ik allemaal wel zo slecht in ben. Hij doet dit om zichzelf beter te laten voelen. We hebben dagelijks ruzie en schreeuwen daarbij tegen elkaar. Sinds mijn moeder uit huis is, reageert mijn broer al zijn frustratie bij mij af, vaak moet dat ook fysiek.
Ik heb er vorig jaar in juli voor gekozen om uit huis te gaan, omdat ik zijn gedrag niet meer aan kon. Ik ben in februari weer naar huis gekomen, omdat de mensen van het gezinshuis waar ik woonde, me ook niet echt prettig behandelden. We krijgen nu systeemtherapie, waarbij een hulpverlener ons probeert te helpen met onze situatie. Zij is er nu een half jaar denk ik (iets langer) en ze weet ook niet meer hoe ze het moet aanpakken en wilt volgens mij het traject afronden.
Maar ik kan dit niet meer hebben! Mijn eigen mentale ziekte zit me al genoeg in de weg en ik wil niet meer ook nog met mijn kut broer hoeven te dealen. Ik wil gewoon rust.
Ik heb al tientallen keren bij mijn vader en hulpverlener aangegeven dat ik het niet meer zie zitten en dat ik wil dat mijn broer nu het huis uit gaat. Ze doen hier verder niks mee. Ik weet niet meer wie ik om hulp moet vragen.
Wat moet ik doen? De situatie nog verder later escaleren zodat hij wel het huis uit móet? Of heeft iemand een verstandiger idee?
Bedankt dat je mijn verhaal hebt willen lezen.
