Hoi ik zou het erg waarderen als je me kan helpen door dit verhaal te lezen (het is veel, ik type teveel)
Voor ik begin te praten waarom ik mijn moeder zo haat heb ik een vraagje aan alle 15 t/m 17 jarige. Hoeveel uur ben je gemiddeld per week alleen thuis? Want ik 2 of als ik geluk heb 3 uur per week en ik word er dus helemaal gek van. Mijn moeder is namelijk altijd thuis, ze heeft een Ziektewet (je bent incapabel om te werken en deze wet beschermt je door je uit te betalen terwijl je nog steeds incapabel bent) omdat ze iets aan haar heup heeft en geen enkele dokter weet wat het is. Ze al veel dingen geprobeerd, maar niks helpt. Ze is nu al incapabel voor ongeveer anderhalf jaar en bij een ziektewet zit het zo dat na twee jaar je baas je mag ontslaan. Na een jaar mag haar loon ook minder worden en die is dus 30% gezakt naar 70%. Ons pap is daarom full-time gaan werken en ik zie hem nauwelijks terwijl ik met hem de beste band heb. Mijn moeder zal dus hoogstwaarschijnlijk binnenkort haar baan verliezen en dan hebben we alleen het inkomen van mijn vader nog. Daarmee kunnen we het onmogelijk redden.
Misschien is het voor sommigen niet begrijpelijk waarom ik zo gesteld ben op een paar avonden alleen thuis, maar ik heb al heel lang niet gewoon even kunnen doen en laten wat ik wil. Moet je dat eens voorstellen. Een maand lang kan je niet even een zak chips opentrekken, op de bank hangen en Netflix kijken zonder dat er iemand roept: 'Nee, leg dat maar terug. Pak een boterham en heb je geen leerwerk? Oh en ruim de vaatwasser even in en uit.' Of dat je een maand lang iedere dag moet aanhoren: 'Oh, jullie maken er altijd zo'n puinhoop van en ik moet dit altijd maar jullie zooi opruimen.' En ja ik weet dat ik een puber ben en dat deze tijd met mijn ouders nou niet bepaalt de leukste hoeft te zijn, maar ik wordt gek.
Ze is er zo vaak dat ik altijd maar alle negatieve dingen van haar zie. Ik kan geen reden verzinnen waarom ik nou van haar houd, behalve: omdat ze mijn moeder is. Ik kan gewoon niet zeggen dat ze altijd lief is en achter me staat en me begrijpt. Wat dat is niet zo. Ze begrijpt niks van me, want we zijn zo verschillend. Ik ben namelijk best geïnteresseerd in fashion en wil me graag goed kleden, terwijl zij dat teveel om andermans mening geven noemt.
Ik heb zo vaak het gevoel dat ze anders is dan ze eerst was. Ik kan me niet meer herinneren hoe dat was, maar het was beter. Vroeger was alles beter. Ik heb gewoon een enorme behoefte aan zelfstandingheid en privacy, want ik kan nooit vrienden uitnodigen of echt een keer lekker doen waar ik zin in heb.
Ik heb het er al met mijn ouders over gehad, bijvoorbeeld als ze een weekendje weggingen. Ik wilde alleen thuis zijn dat weekend en ik ben zestien dus dat is een leeftijd waarop ik vind dat dat makkelijk moet kunnen. Al mijn vrienden mogend dat al. Ik heb zoveel gesmeekt, maar het mag gewoon niet en voornamelijk van mijn moeder niet. Mijn vader heeft haar nog kunnen overhalen om mij dan een avond alleen met een vriendin te laten zijn.
Ik ben gewoon zo hopeloos dat mijn plan ook is, als ik klaar ben met vwo dat ik dan au pair wordt in het buitenland, even eindelijk weg thuis.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen en of ik het hier met mijn psycholoog over moet hebben of iemand anders, want wat kan je eraan doen?
Wow dit verhaal is veel te lang lol
Bladzijde 1 / 1
Hey,
Om je vraag te beantwoorden, ik ben 16 en ben eigenlijk weinig alleen thuis, maar mij maakt het niet zoveel uit. Ik heb gewoon privacy op mijn kamer en meer hoeft van mij ook eigenlijk niet. Ik ben wel aan het kijken of ik op kamers kan want ik zit al op het hbo.
Het hoort idd een beetje bij de puberteit dat je geen hele goede vrienden bent met je ouders.
Het is wel normaal om iets meer vrijheid te hebben en als ik jou was zou ik idd op kamers gaan als je klaar bent met middelbare (kan ook eerder). Wel zou ik gewoon een kamer in Nederland zoeken. Dan ben je ook weg bij je ouders, maar kun je wel gewoon verder met studeren het scheelt een hele hoop geld.
Je kunt er zeker ook met je psycholoog over pratten misschien heeft hij/zij nog handige tips.
Succes
Jonah
Om je vraag te beantwoorden, ik ben 16 en ben eigenlijk weinig alleen thuis, maar mij maakt het niet zoveel uit. Ik heb gewoon privacy op mijn kamer en meer hoeft van mij ook eigenlijk niet. Ik ben wel aan het kijken of ik op kamers kan want ik zit al op het hbo.
Het hoort idd een beetje bij de puberteit dat je geen hele goede vrienden bent met je ouders.
Het is wel normaal om iets meer vrijheid te hebben en als ik jou was zou ik idd op kamers gaan als je klaar bent met middelbare (kan ook eerder). Wel zou ik gewoon een kamer in Nederland zoeken. Dan ben je ook weg bij je ouders, maar kun je wel gewoon verder met studeren het scheelt een hele hoop geld.
Je kunt er zeker ook met je psycholoog over pratten misschien heeft hij/zij nog handige tips.
Succes
Jonah
Hoi!
Je ergert je aan je moeder. Ze is bijna altijd thuis en heeft commentaar op wat je doet. Dat is inderdaad vervelend.
Dat alleen thuis zijn snap ik. Het liefst ben ik heel de dag alleen thuis. Ik heb geluk dat mijn ouders veel werken, maar als ze thuis zijn, is het meestal ook niet zo gezellig.
Je moeder is thuis voor een medische reden, dus een oplossing zoeken waarbij zij vaker het huis uit is, is waarschijnlijk geen optie. Jullie zouden wel duidelijkere afspraken kunnen maken i.v.m. privacy en het geven van commentaar. Met je psycholoog hierover praten kan helpen. Hij/zij heeft vast eerder met dit soort situaties gewerkt.
Probeer stilaan het vertrouwen van je ouders in jou op de bouwen. Toon dat je volwassen genoeg bent. Dit kan beginnen bij twee uurtjes alleen blijven, dan een avond, dan een nacht. Zorg ervoor dat je hun vertrouwen niet breekt, wat gebroken vertrouwen is moeilijk weer op te bouwen.
Je lijkt ook stress te hebben rond het ontslag van je moeder. Kun je eventueel met je vader praten? Hij heeft misschien antwoorden op de vragen waar jij mee zit. Je psycholoog kan hier ook helpen.
Groetjes
x
Je ergert je aan je moeder. Ze is bijna altijd thuis en heeft commentaar op wat je doet. Dat is inderdaad vervelend.
Dat alleen thuis zijn snap ik. Het liefst ben ik heel de dag alleen thuis. Ik heb geluk dat mijn ouders veel werken, maar als ze thuis zijn, is het meestal ook niet zo gezellig.
Je moeder is thuis voor een medische reden, dus een oplossing zoeken waarbij zij vaker het huis uit is, is waarschijnlijk geen optie. Jullie zouden wel duidelijkere afspraken kunnen maken i.v.m. privacy en het geven van commentaar. Met je psycholoog hierover praten kan helpen. Hij/zij heeft vast eerder met dit soort situaties gewerkt.
Probeer stilaan het vertrouwen van je ouders in jou op de bouwen. Toon dat je volwassen genoeg bent. Dit kan beginnen bij twee uurtjes alleen blijven, dan een avond, dan een nacht. Zorg ervoor dat je hun vertrouwen niet breekt, wat gebroken vertrouwen is moeilijk weer op te bouwen.
Je lijkt ook stress te hebben rond het ontslag van je moeder. Kun je eventueel met je vader praten? Hij heeft misschien antwoorden op de vragen waar jij mee zit. Je psycholoog kan hier ook helpen.
Groetjes
x
Is het erg dat ik dit soort verhalen lees, zodat ik mij realiseer dat ik het eigenlijk echt slecht heb thuis? Ik bedoel... Ik ben 14 en jij 16 (nu 17)..dat betekend dat je al bijna uit huis kan... En om het woord "haat" te gebruiken... Nou nou dat vind ik wel een groot woord hoor.. Ik heb net samen met mijn zus 3 uur lang zonder te bewegen gestaan en geluisterd naar de preek van m'n moeder die zoals gewoonlijk bijna nergens op sloeg.. Als je iets als dat had gezegd dan snapte ik het nog wel... Ik bedoel het niet gemeen ofzo... Gewoon om je te laten realiseren dat er mensen in de wereld zijn die het erger hebben dan jou... Teminste.. Dat denk ik altijd.. Hier had je dus helemaal niks aan en je leest het waarschijnlijk niet eens.. Maar een fijne dag verder..
Hallo Roomsoesje01
Ik vindt het ook bijna altijd wel fijn als ze weggaat want dan kan ik gewoon chillen zonder gezeik. Ik denk dat ze het beste met je voor wil maar jij bent al 16, straks gaat ze nog zeiken over een boterham als je al op kamers bent. Ik zou het bespreken met je ouders dat je al 16 bent en dan kunnen zij ook hun argumenten uiten over dat zelf thuis blijven.
-Dr8gon99
Is het erg dat ik dit soort verhalen lees, zodat ik mij realiseer dat ik het eigenlijk echt slecht heb thuis? Ik bedoel... Ik ben 14 en jij 16 (nu 17)..dat betekend dat je al bijna uit huis kan... En om het woord "haat" te gebruiken... Nou nou dat vind ik wel een groot woord hoor.. Ik heb net samen met mijn zus 3 uur lang zonder te bewegen gestaan en geluisterd naar de preek van m'n moeder die zoals gewoonlijk bijna nergens op sloeg.. Als je iets als dat had gezegd dan snapte ik het nog wel... Ik bedoel het niet gemeen ofzo... Gewoon om je te laten realiseren dat er mensen in de wereld zijn die het erger hebben dan jou... Teminste.. Dat denk ik altijd.. Hier had je dus helemaal niks aan en je leest het waarschijnlijk niet eens.. Maar een fijne dag verder..
Ik vind zelf dat je dit niet had hoeven zeggen. Jij bepaald ten slotte niet hoe erg iets is voor iemand! Ik heb zelf ook een hekel aan mijn moeder om vrijwel dezelfde redenen. Al sinds ik mij kan herinneren stoort ze me in wat ik doe en hebben we ruzie. Ik heb hierdoor een depressie, trauma's en nog een handjevol andere mentale stoornissen aan opgelopen. En dan mag je inderdaad denken dat het niet zo erg is, maar nogmaals dat weet je niet. En dan kan je hartstikke leuk je bericht afsluiten met je hebt hier niets aan. Waarom zeg je dit allemaal dan? Niets aan hebben klopt zeker, maar kwetsen deed t ook!
ik haat mijn moeder echt! Ja ik weet dat haat een groot woord is maar het is gewoon de waarheid. Zij moeit haar met ALLES, zij is altijd thuis, heeft altijd commentaar en als ik op haar in ga als ze tegen mij aan het zagen is, word ik gestraft door niet uit te mogen gaan, niet naar vriendinnen gaan, mijn sport afpakken, … Na mij te straffen verwacht zij van mij dat ik beleefd doe tegen haar. Maar hoe kan ik beleefd zijn als zij mij praktisch opsluit in het huis. Wat ik ook probeer ik kan ook niet niet roepen tegen haar als zij aan het roepen is tegen mij. Zij roept echt een emotie in mij op waarmee ik niet weet hoe ik deze moet uiten. Hoe zouden jullie met mijn moeder omgaan als jullie mij waren?
Hoi iedereen
Eerlijk gezegd is er voor alle verhalen wel een stuk dat ik heb.
Vooral het eerste bericht, daar past bijna alles bij mijn situatie.
Ik denk soms aan weglopen voor een uurtje of zo, om te kijken of mijn moeder het gaat erg vinden.
Sorry ik heb ook geen oplossing, ik zoek ook hulp…
Ik ben echt niet goed in tips met ouders, verplichtingen…
Groetjes
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
