Hallo ik ben E. en ik ben 13 jaar.
Vandaag ga ik jullie mijn situatie vertellen en ik hoop dat jullie enkele tips voor me hebben om het vol te houden.
Toen ik 3 was had ik kanker, nierkanker, door dat ik ziek werd werd mijn familie soort van gesplitst in 2.
Mijn mama bleef bij mij in het ziekenhuis en mijn broer bij mijn papa. Door dat ik tijdens mijn ziekte mijn mama altijd zag heb ik nu een slechte relatie met mijn papa. Mijn ouders zijn nu gescheiden maar mijn papa weet niet eens waarom omdat hij gewoon perfect was en niets misdaan heeft. Hij heeft ook kort na de scheiding een vriendin gevonden dat was zo een 2 jaar geleden denk ik. Zijn nieuwe vriendin heeft ook een zoon. Hij is chill met mij maar soms kan hij wel heel ambetant doen. Mijn papa kan hem niet UITSTAAN. En soms wanneer hij in mijn kamer komt om s'avonds slaapwel te zeggen spreekt hij tegen mij alsof ik zijn psycholoog ben. En dan zegt hij zo 'ja N. (de naam van de zoon van zijn vriendin) is zo ambetant en dom' terwijl dat hij tegen mij zegt als hij in de buurt is dat ik ook dommer doe. Terwijl dat ik mij dan en alleen dan amuseer. Hij zei zelf tegen mij dat hij me liever had toen N. er niet is omdat ik dan meer babbel met hen (papa, vriendin) terwijl dat ik letterlijk niks zeg aan tafel of ergens anders. Ik ben dan gewoon niet mezelf. Ik heb bij al deze problemen nog 'terreur nocturnes' wat hevige nachtmerries zijn. Maar nu heb ik ze niet meer gelukkig. Als ik die had dan schreeuw ik heel hard en word ik gek. Een keer zelfs lag ik op de grond en schreeuwde ik "neem mij neem mij 'als of ik met de duivel sprak. Soms filmde mijn broer me dan. En als ik dat bekijk zie ik er bezeten uit. Mijn broer en vader hebben ook een hele rare manier om me te kalmeren als ik die nachtmerries heb. Mijn papa heeft mij ee keer heel hard geslagen ik werd natuurlijk wakker maar was zo geshockeerd dat hij me durfde slaan dat ik nog meer weende en schreeuwde. Of soms schreeuwde hij tegen mij en beveelde mij om te stoppen met wenen en liet me daarna achter waardoor ik niet stopte en hij nog bozer werd. Zo belde ik soms mijn mama om 1 uur s'ochtens al wenend en zeggen dat mijn vader me schreeuwde en me niet helptte. De volgende ochtend wou hij dan ook dat ik me excuseerde tegen zijn vriendin omdat ik haar wakker maakte met mijn geschreeuw terwijl dat ik er niks aan kan doen dat ik nachtmerries heb en dan agressief wordt. Mijn broer lacht me dan uit als ik nachtmerries heb of bang ben in mijn kamer, sinds altijd neemt hij me nooit serieus en dat haat ik het meeste. Sinds de scheiding heb ik al 2 jaar last van mijn lichaam. Constant pijn aan mijn rug benen knieën voeten buik schouders, overal. Zelfs nu nog denkt mijn papa dat ik me prima voel terwijl ik al zo lang zeg dat ik me slecht voel, en als hij dan vraagt heb je pijn dan zeg ik ja en dan zegt hij meteen ja iedereen heeft het moeilijk dit moment. Terwijl dat ik het al moeilijk heb langer dan dit moment. Soms denk ik na dat ik liever stierf door mijn kanker dan het overleefde om dit leven te leven. Ik haat gewoon zo erg mijn broer en mijn vader. Vorige week gebeurde het ergste dat me ooit is overkomen na mijn kanker. Mijn broer werd me zo beu gewoon omdat ik iets verklapte tegen mijn mama. Hij zei dat ik vergif was van deze familie en dat ik mijn mama papa en familie breek.Nu ben ik zelfs aan het wenen door gewoon eraan te denken. Dit gebeurde ook net voor mijn examens. Hij heeft me gebroken. Nu zelfs zegt hij gewoon dat hij geen spijt heeft van wat hij zei en dat er niks mis is door te zeggen wat je denkt. Ik wou mij gewoon zo graag vermoorden. Ik voelde me zo KAPOT vanbinnen. Alsof zijn woorden mijn hart kapot maakte en mijn bloed in mijn lichaam niet meer stroomde dat ik niet meer kon ademen. Soms denk ik er gewoon aan dat ik gewoon zelfmoord wil plegen en dat ik EINDELIJK verlost ben van hem. Ik wil hem gewoon NOOIT meer zien in mijn leven. Als ik boos word dan wil ik precies mijn oogballen uit mijn gezicht rukken. Dan doet mijn broer me gewoon na. Alsof ik niet serieus was en dat ik voor niets boos word. Terwijl dat zijn aanwezigheid me gewoon bloeddorstig maakt en hem wil doden.
Ik heb echt hulp en tips nodig. Anders kan ik dit niet aan. Alleen mijn mama begrijpt mij maar kent mijn gevoelens niet als ik hem zie of mijn vader. Mijn vader en broer begrijpen ECHT niet wat me dwars zit. Of ha dat ik ze haat. Als ik bij mijn papa ga om daar te blijven slapen heb ik precies 2 vaders. Je weet wel wie ik bedoel. Samen kan ik ze niet uitstaan. Bij mijn mama krijg ik tenminste verdediging bij mijn papa boeit het hem niets als ik ruzie met mijn broer heb.
Bon... ik ga stoppen met schrijven. Dit is niet eens 1/10000 van mijn problemen. Maar dit deed me echt goed om dit eindelijk te kunnen delen met mensen. Mischien ga ik vaker schrijven. Maar hopelijk krijg ik tips van jullie want dat heb ik nodig.
Dag 
en tot de volgende keer mischien.
