Hi,
Mijn ouders zijn toen ik 7 was gescheiden en hoewel dat in het begin natuurlijk moeilijk was heb ik er makkelijk mee om te leren gaan. Mijn ouders zijn ontzettend verschillend en pasden uberhaupt niet bij elkaar. Vroeger was het zo dat ik doordeweeks bij mijn moeder was (behalve donderdagen) en dan om het weekend bij mijn moeder/vader. Nu is dat niet meer zo. Dat komt omdat mijn broer (16) en ik ouder en zelfstandiger zijn geworden en nu is het om de week. Het komt alleen ook omdat mijn moeder een burnout heeft. In het begin probeerde mijn moeder het van ons te verschuilen. Nu doet ze dat niet meer. Nu geeft ze alles de schuld aan die burnout. Bij elke keer dat ze zonder reden boos wordt zegt ‘Ik ben ziek! Begrijp dat nou een keer’ en dan blijft ze daar soms uren over door tieren. Het is verschrikkelijk.
Een van de redenen van haar burnout is het huis. We zijn hier echt al 6/7 geleden gaan wonen, maar het is nooit af gemaakt. Er ligt overal rommel. Het is een BENDE. Er staan verhuisdozen door de hele woonkamer. Mijn kamer is 1.80m x 2m en dat klinkt misschien niet zo klein, maar door de manier dat de deur opent is mijn bed 1.75 m. Ik ben langer dan dat, dus mijn moeder is de zolder aan het renoveren. Ik haat het. De takkebende is nog erger geworden. Ik moet een parkour lopen om naar mijn kamer te komen, die, bdw, helemaal is volgebouwd. Mijn moeder wordt nu elke keer boos op mij dat ik niet zo vaak kan meehelpen met opruimen enz. Het ding is dat ik naar een veeleisende school ga en ik doe ook nog sport en viool, dus ik heb gwn niet zo veel tijd. Ze wordt hier laaiend om. Ze wordt boos om de manier dat ik praat (ik heb een relatief luide stem).
Ook is ze boos dat ik nooit meer praat over de dingen die mij boeien, het ding is dat als ik dat wel doe, ze zegt dat ze moe is en dan gaat ze preken over het feit dat ze niet meer zo veel dingen kan doen. Wanneer ik wel meer dan een zin er uit krijg, krijg ik op mijn kop voor mijn enthousiasme. Of wanneer ik gestrest ben en wat minder vrolijk ben, of wanneer ik de kopjes verkeerd in de vaatwasser heb gezet, of wanneer ik mijn schoenen niet goed heb opgeruimd, of wanneer ik haar niet de eerste keer verstond, of wanneer ik geen tijd/zin heb om met haar naar de stad te gaan en nog veel meer andere dingen. Ik krijg hier enorm veel stres van en ben een paar maanden geleden met zelfbeschadiging en in het begin was het niet zo erg, maar nu zitten mijn hele benen onder.
Wanneer ik bij mijn vader bent stopt dit. De stres, de paniek, het uitkijken met alles wat ik zeg, het voelen alsof ik een gast in haar huis ben. Ik ben hierdoor er ook achter gekomen dat ik bij mijn moeder zijn haat. Als in HAAT. Ik ben vandaag weer bij mijn vader en ik ben nu al bang om weer bij mijn moeder te zijn. Ik weet niet zo goed wat iemand hier over kan zeggen, maar het iemand toevallig advies of iets vergelijkbaar?
Liefs Giraffe
