ze zullen waarschijnlijk wel van me houden, maar alleen omdat heet moet;ze zijn m'n ouders.
ik ben een middelste van vier, tweede meisje niet zo bijzonder dus, vaak genegeerd en nogal het pispaaltje in de familie. elk avondeten, elk middageten, krijg ik een lading kritiek over me heen die buiten proporties is. ooit nam ik een vriendin mee naar huis te eten,en ze was zo verbaasd na afloop, ze had medelijden met me aangezien het elke keer hetzelfde is: m'n broer begint meestal met kritiek geven en m'n ouders gaan erin mee. ik heb het de eerste veertien jaar niet eens doorgehad, ik was er zo aan gewend. ik dacht al die tijd dat ik het probleem was in de familie. maar ik werd ouder en begon na te denken over wie ik ben en hoe ik me gedraag en wat ik denk en voel. daardoor ben ik erachter gekomen dat ik heel onzeker ben en dat ik het moeilijk vind om emotionele connecties te maken dus moeilijk vind om mezelf te uiten. en dat komt iit mijn opvoeding vandaan. ik geloof niet in mezelf omdat zij dat nooit hebben gedaan en ik wou dat ik dat kon veranderen want het belemmert mij in m'n dagelijks leven. daarbij is heeft mijn moeder een temperament en ik denk dat haar eigen opvoeding ook niet zo soepel is gegaan. in m'n gezin is het zo dat mijn zus een goeie band heeft met m'n moeder, m'n broer met mijn vader en moeder en m'n zusje met m'n vader en ik met niemand. ooit zei m'n vader tegen mij dat hij me het huis uit wou hebben als ik niet een keer normaal zou doen, en het kwam niet uit een discussie ofzo, het was heel random en erger: hij meende het. ik hoor rhem met mijn moeder praten over dat de opvoeding helemaal wordt gedaan maar niet half, en dat ik daarom maar beter weg kon (was 16) en maandelijks wat geld zou kunnen krijgen. ooit zei m'n moeder tegen me, schreeuwend, dat ik de reden ben dat het hele gezin kapot gaat dat ik het hele gezin kapotscheur. zulk soort dingen worden vaak tegen me gezegd. vandaag bijvoorbeeld mocht ik niet mee middageten omdat mijn moeder geen zin in me had. ik moest op m'n kamer zitten terwijl de rest allemaal gezellig zat te eten. dit soort dingen kwetsen mij enorm en ik huil daarom ook vaak. eerst werd ik in discussies met m'n ouders vaak boos maar de laatste jaren begin ik te huilen. midden in een discussië. dan schelden mijn ouders me uit voor jankend aandacht trekkend kutkind. dat kwetst mij ook. ik heb eindelijk een beetje geleerd hoe ik m'n gevoelens niet moet verbergen en ik wordt uitgescholden. vroeger, en af en toe nu ook nog wel, gaf mijn moeder ook graag een 'corrigerende tik'. het was gewoon slaan. het was echt gewoon slaan. of door de kamer heen gooien,wat ze 'beetpakken' noemde. ik herinner me nog een moment dat ik huilend wegrende voor m'n moeder die schreeuwend achter me aan liep, ik sloot mezelf op in de wc maar m'n moeder maakte hem met een schroevendraaier open. ik herinner me dat ik huilend op de grond lag terwijl ik m'n moeder smeekt me niet te slaan, asjeblieft niet slaan. ook zag ik m'n zusje huilend in de gaan staan, smekend me niet te slaan. gisteren nog liet ik per ongeluk thee vallen en ook toen werden er 'corrigerende tikken' uitgedeeld. een vriendin van me wil liever niet meer langskomen bij mij, omdat de thuissituatie hier gewoon niet prettig is. ik kan me niet meer herinneren dat ik m'n ouders ooit een kus of knuffel gaf, dat soort dingen worden niet gedaan bij ons thuis, "ouder moeten ouders zijn, niet vrienden". mijn grootste angst is een moeder worden zoals de mijne. ik overweeg daarom geen kinderen te nemen, maar dat ligt nog ver in het vooruitzicht. mijn vader is nooit betrokken geweest bij de opvoeding, in ieder geval niet de mijne. hij zegt nooit iets en ik heb nog een betere band met een verre klasgenoot dan ik ooit met hem zal hebben. de momenten waarop hij wel iets tegen me zegt, zijn kwetsend. mij oudere zus is inmiddels uit huis en ik geef haar groot gelijk. ze is sinds ze uit huis is ook tot de conclusie gekomen hoeveel kritiek ik krijg. toen ik erachter kwam dat ik niet de enige was die dit dacht, kreeg ik een groot gevoel van opluchting en bevestiging dat ik geen monster ben, ook al denk ik dat soms wel. als ik soms bij vrienden of een willekeurig gezin kom dat wel liefdevol met elkaar om kan gaan, moet ik huilen want ik weet dat ik dat nooit zal hebben. vaak heb ik gezegd tegen m'n gezien dat ik het niet eens ben over de kritiek die ik dagelijks over me heen krijg, maar naar mij wordt niet geluisterd, ik ben maar ik.
ik weet niet hoe dit genoemd wordt, of het een naam heeft en wat ik hiermee moet doen?
wat is de juiste oplossing, of is die er niet?
ben ik me gewoon aan het aanstellen?
is dit een te lang verhaal en leest iemand dit überhaupt?
