houden m'n ouders wel van mij

  • 30 March 2020
  • 5 reacties
  • 125 Bekeken

  • Anonymous
  • 0 reacties

ze zullen waarschijnlijk wel van me houden, maar alleen omdat heet moet;ze zijn m'n ouders.

ik ben een middelste van vier, tweede meisje niet zo bijzonder dus, vaak genegeerd en nogal het pispaaltje in de familie. elk avondeten, elk middageten, krijg ik een lading kritiek over me heen die buiten proporties is. ooit nam ik een vriendin mee naar huis te eten,en ze was zo verbaasd na afloop, ze had medelijden met me aangezien het elke keer hetzelfde is: m'n broer begint meestal met kritiek geven en m'n ouders gaan erin mee. ik heb het de eerste veertien jaar niet eens doorgehad, ik was er zo aan gewend. ik dacht al die tijd dat ik het probleem was in de familie. maar ik werd ouder en begon na te denken over wie ik ben en hoe ik me gedraag en wat ik denk en voel. daardoor ben ik erachter gekomen dat ik heel onzeker ben en dat ik het moeilijk vind om emotionele connecties te maken dus moeilijk vind om mezelf te uiten. en dat komt iit mijn opvoeding vandaan. ik geloof niet in mezelf omdat zij dat nooit hebben gedaan en ik wou dat ik dat kon veranderen want het belemmert mij in m'n dagelijks leven. daarbij is heeft mijn moeder een temperament en ik denk dat haar eigen opvoeding ook niet zo soepel is gegaan. in m'n gezin is het zo dat mijn zus een goeie band heeft met m'n moeder, m'n broer met mijn vader en moeder en m'n zusje met m'n vader en ik met niemand. ooit zei m'n vader tegen mij dat hij me het huis uit wou hebben als ik niet een keer normaal zou doen, en het kwam niet uit een discussie ofzo, het was heel random en erger: hij meende het. ik hoor rhem met mijn moeder praten over dat de opvoeding helemaal wordt gedaan maar niet half, en dat ik daarom maar beter weg kon (was 16) en maandelijks wat geld zou kunnen krijgen. ooit zei m'n moeder tegen me, schreeuwend, dat ik de reden ben dat het hele gezin kapot gaat dat ik het hele gezin kapotscheur. zulk soort dingen worden vaak tegen me gezegd. vandaag bijvoorbeeld mocht ik niet mee middageten omdat mijn moeder geen zin in me had. ik moest op m'n kamer zitten terwijl de rest allemaal gezellig zat te eten. dit soort dingen kwetsen mij enorm en ik huil daarom ook vaak. eerst werd ik in discussies met m'n ouders vaak boos maar de laatste jaren begin ik te huilen. midden in een discussië. dan schelden mijn ouders me uit voor jankend aandacht trekkend kutkind. dat kwetst mij ook. ik heb eindelijk een beetje geleerd hoe ik m'n gevoelens niet moet verbergen en ik wordt uitgescholden. vroeger, en af en toe nu ook nog wel, gaf mijn moeder ook graag een 'corrigerende tik'. het was gewoon slaan. het was echt gewoon slaan. of door de kamer heen gooien,wat ze 'beetpakken' noemde. ik herinner me nog een moment dat ik huilend wegrende voor m'n moeder die schreeuwend achter me aan liep, ik sloot mezelf op in de wc maar m'n moeder maakte hem met een schroevendraaier open. ik herinner me dat ik huilend op de grond lag terwijl ik m'n moeder smeekt me niet te slaan, asjeblieft niet slaan. ook zag ik m'n zusje huilend in de gaan staan, smekend me niet te slaan. gisteren nog liet ik per ongeluk thee vallen en ook toen werden er 'corrigerende tikken' uitgedeeld. een vriendin van me wil liever niet meer langskomen bij mij, omdat de thuissituatie hier gewoon niet prettig is. ik kan me niet meer herinneren dat ik m'n ouders ooit een kus of knuffel gaf, dat soort dingen  worden niet gedaan bij ons thuis, "ouder moeten ouders zijn, niet vrienden". mijn grootste angst is een moeder worden zoals de mijne. ik overweeg daarom geen kinderen te nemen, maar dat ligt nog ver in het vooruitzicht. mijn vader is nooit betrokken geweest bij de opvoeding, in ieder geval niet de mijne. hij zegt nooit iets en ik heb nog een betere band met een verre klasgenoot dan ik ooit met hem zal hebben. de momenten waarop hij wel iets tegen me zegt, zijn kwetsend. mij  oudere zus is inmiddels uit huis en ik geef haar groot gelijk. ze is sinds ze uit huis is ook tot de conclusie gekomen hoeveel kritiek ik krijg. toen ik erachter kwam dat ik niet de enige was die dit dacht, kreeg ik een groot gevoel van opluchting en bevestiging dat ik geen monster ben, ook al denk ik dat soms wel. als ik soms bij vrienden of een willekeurig gezin kom dat wel liefdevol met elkaar om kan gaan, moet ik huilen want ik weet dat ik dat nooit zal hebben. vaak heb ik gezegd tegen m'n gezien dat ik het niet eens ben over de kritiek die ik dagelijks over me heen krijg, maar naar mij wordt niet geluisterd, ik ben maar ik. 

ik weet niet hoe dit genoemd wordt, of het een naam heeft en wat ik hiermee moet doen? 

wat is de juiste oplossing, of is die er niet? 

ben ik me gewoon aan het aanstellen?

is dit een te lang verhaal en leest iemand dit überhaupt? 


5 reacties

Hey, 

Wat vervelend voor je!

Ja ik heb het helemaal gelezen vol verbazing. Nee je stelt je echt niet aan. K ben onder de indruk over hoe sterk je jezelf hebt gehouden de afgelope tijd.

Praat je hier soms met iemand over? Het kan heel fijn zijn om iemand te hebben om altijd, of elke week een keer mee te praten.

Zit je nog op school? Je kan naar je mentor gaan met dit verhaal. Elke school heeft ook een vertrouwenspersoon, misschien zou je daar langs kunnen gaan. Zo'n vertrouwenspersoon heeft zwijgplicht, hij mag die vgm wel doorbreken als het gevaarlijk wordt voor jou.

Ik denk niet dat ik je kan helpen met een directe oplossing. Alsnog zal ik de berichten die je in deze topic plaatst wel lezen en proberen mee te denken.

Ik hoop dat je hier wat mee kunt,

Xx🍀

Reputatie 2
Badge +1

Hey ik heb heel je verhaal gelezen.

Wat dapper dat je dit deelt. En wat ontzettend vervelend voor je ik vind dat niet fijn om te lezen wat er met jou gebeurt. Wat zou kunnen helpen is om naar jou leerlingenbegeleiding te gaan op school zij kunnen jou helpen en tips geven. Zij kunnen dit oplossen. Hoe deze situatie precies heet daar heb ik geen idee van. Maar als je geen aandacht krijgt en wordt uitgescholden. Is dit de juiste uitleg:Kindermishandeling kan zowel actief als passief plaatsvinden. Bij actieve kindermishandeling wordt het kind iets aangedaan (het wordt uitgescholden). Bij passieve mishandeling wordt er iets niet gedaan (het kind krijgt geen aandacht). Als dit bij jou gebeurt en vaak(elke dag). Dan is het mishandeling. Als ik in jou plaats zou staan zou ik echt met de leerlingenbegeleiding gaan praten. Die mensen kan je voor de 100% vertrouwen en die zijn heel vriendelijk. Wat ook belangrijk is dat je op school en/of buiten de school genoeg vrienden hebt waar je veel mee kunt praten,lachen en plezier kunt maken.

Vragen zijn bij mij altijd welkom! 

Ik help je graag! 

Groetjes Jelke

Reputatie 5
Badge +4

Hai,

als eerst wil ik zeggen dat je absoluut geen aansteller bent.  
Je zou met de kindertelefoon kunnen gaan praten, want dit is kindermishandeling. Je kan het ook met je mentor bespreken. Alsjeblieft zoek hulp, dat is het beste. 

xxx

Hi sis,

Zou het geen mogelijkheid kunnen zijn om bij je zus te wonen in plaats van uit huis rennen. En anders gewoon naar een vertrouwde familielid toe gaan en erover praten.  Dit bericht is aangepast door De Kindertelefoon i.v.m. forumregel 7.

Met vriendelijke groet,

kind van Adam en Eva.

Reputatie 2
Badge +1

Hoi, 

Toen ik dit las was het alsof ik mijn eigenevens verhaal las. Dit is hoe ik er zelf mee omga, ik ben zelf 2 weken geleden 14 geworden. Zelf negeer ik altijd alles, ik heb in m'n leven nu gwn een soort van schild opgebouwd. Bij mij komt alles overdag niet binnen en 's avonds komt alles eruit. Ik probeer zelf te doen alsof er niemand om me heen is. Met het slaan(doen mijn ouders ook) ik zelf probeer zo min mogelijk in de buurt van mijn ouders te komen, ik train ook sprinten en ik druk per dag een paar keer op, ik ben nu sterker dan mijn ouders dus ik kan het nu aan en geef ze een keiharde klap terug. Ik heb altijd de huissleutel bij me en mijn telefoon en ren vaak weg van huis. Dan wanneer ik ff weg was(ze doen de deur dan op slot) klim ik het dak op en dan door m'n raam en ben ik binnen of ik open de deur als niemand me op staat te wachten.  Mijn ouders schreeuwen ook vaak dat ze me uit het huis willen en m'n moeder heeft me op een adoptielijst gezet, m'n vader heeft me die avond er toen nog afgehaald. Ik zelf hou dan in mijn hoofd hoe succesvol ik later word(ik werk nu zeg maar echt keihard km veel geld te verdienen en dan later gelukkig te worden) , dat houd mij altijd tegen.

Ik hoop dat je hier iets mee kunt.

Xxx anoniememeid

Reageer