Hey allemaal,

Dit is mijn eerste post op het platform, maar ik deel graag met jullie waar ik op dit moment mee zit.

Ik hoop dat andere zich hier in kunnen herkennen en misschien ook hun verhalen kunnen delen, omdat ik me nu zo vaak gewoon alleen voel.

Op dit moment in mijn leven voel ik me zo snel overprikkeld en niks brengt me nog echt geluk. Het liefste kom ik nooit thuis, omdat iedereen zo druk is en er zijn dan zoveel prikkels. Ik bots vaak met mijn ouders omdat ze zo anders zijn dan mij. Ik wil bijvoorbeeld veel gezond eten en leven, terwijl zij juist heel vaak heel de dag niks doen en alleen maar junk naar binnen werken. Kijk, oke het is prima als je dat leuk vind en als het je gelukkig maakt maar het is niet gezond. Daar kan ik me daar bijvoorbeeld zo aan irriteren. Verder zeuren zij vaak dat ik negatief ben terwijl mijn moeder letterlijk altijd aan het zeuren is hoe zwaar alles is, terwijl ze nog niet eens een baan heeft omdat ze te lui. Ik kan ze gewoon niet uitstaan, omdat ik zo anders dan mijn ouders ben. Daardoor voel ik me nooit fijn thuis en heb ik het idee alsof ik vreemd ben. Bij mijn schoonouders thuis voel ik me zoveel fijner en gewaardeerd. Ik heb ook het idee dat ik daar wel mezelf ben, maar ik vind het ook moeilijk om me open te stellen en dit met hen te delen. Ik wil niet dat zij mij zielig vinden en eerlijk gezegd schaam ik me vaak ook voor mijn ouders.

Het allerliefste zou ik uit huis gaan, maar ten eerste is dat niet te betalen nu en ten tweede wil ik ook niet vluchten. Alleen loop ik hier al zo lang tegenaan en nu is mijn emmer echt te vol, waardoor ik gewoon niet meer weet wat ik moet doen. Ik voel me niet meer happy en gelukkig. Hoe word ik dat weer zonder dat de situatie veranderd?

Zou iemand mij aub kunnen helpen, want ik weet het gewoon niet meer… gepraat heb ik al met mensen, maar daar haal ik niet de juiste hulpmiddelen uit. 

Dankjewel (alvast) voor het lezen en reageren.