Voor een beetje een verhaal hier achter:

Mijn zus heeft zwaar autisme en selectief mutisme, dus ze heeft het best lastig en heeft dus veel hulp nodig. Dit schooljaar mocht ze starten op speciaal onderwijs nadat ze een half jaar geen school heeft gevolgt, dat ging een beetje rommelig dus veel van mijn ouders hun aandacht ging daar naartoe.  ongeveer een kwart jaar later had ik ze vertelt dat ik het gevoel had dat ze minder aandacht aan mij besteedde dan aan mijn zus. Ze probeerde er wat aan te doen en dat ging een tijdje goed. Maar toen kwamen we erachter dat mijn moeder kanker had en ze haar niet meer konden genezen. Daarna was mijn gezin weer chaos en mijn zus had veel mental breakdowns buitenhuis, mijn ouders werden dus vaak gebeld dat ze haar van bijv. school moesten ophalen (haar school in anderhalf uur rijden) maar dat was vaak wanneer ik net iets met ze aan het doen was. Na deze lastige periode wilde ze niet dat mijn zus met elk klein  dingetje een mental breakdown had dus mocht ze zowat alles doen wat ze wilde.

Ik was net met mijn pc mijn spel aan het doen (zelf gekocht) mijn zus wil dus ik moet hem gelijk geven.

Ik wil een ijsje het antwoord is nee, mijn zus wil 2 min later een ijsje en het antwoord is ja.

mijn zus krijgt een 6 en er word taart gehaald, ik krijg een 9 en ik hoor niet eens dat ik het goed heb gedaan.

mijn zus vraagt of ze niet naar school hoeft te gaan omdat ze niet goed geleert heeft voor dr toets en dat mag. Ik vraag of ik een korte broek aan mag naar mijn sport en er word gedreigd mij er af te halen

ik weet dat dit ook is omdat ze hele grote stappen maakt in het leven, maar ik heb het gevoel alsof ik er niet toe doe