Skip to main content

Voor een beetje een verhaal hier achter:

Mijn zus heeft zwaar autisme en selectief mutisme, dus ze heeft het best lastig en heeft dus veel hulp nodig. Dit schooljaar mocht ze starten op speciaal onderwijs nadat ze een half jaar geen school heeft gevolgt, dat ging een beetje rommelig dus veel van mijn ouders hun aandacht ging daar naartoe.  ongeveer een kwart jaar later had ik ze vertelt dat ik het gevoel had dat ze minder aandacht aan mij besteedde dan aan mijn zus. Ze probeerde er wat aan te doen en dat ging een tijdje goed. Maar toen kwamen we erachter dat mijn moeder kanker had en ze haar niet meer konden genezen. Daarna was mijn gezin weer chaos en mijn zus had veel mental breakdowns buitenhuis, mijn ouders werden dus vaak gebeld dat ze haar van bijv. school moesten ophalen (haar school in anderhalf uur rijden) maar dat was vaak wanneer ik net iets met ze aan het doen was. Na deze lastige periode wilde ze niet dat mijn zus met elk klein  dingetje een mental breakdown had dus mocht ze zowat alles doen wat ze wilde.

Ik was net met mijn pc mijn spel aan het doen (zelf gekocht) mijn zus wil dus ik moet hem gelijk geven.

Ik wil een ijsje het antwoord is nee, mijn zus wil 2 min later een ijsje en het antwoord is ja.

mijn zus krijgt een 6 en er word taart gehaald, ik krijg een 9 en ik hoor niet eens dat ik het goed heb gedaan.

mijn zus vraagt of ze niet naar school hoeft te gaan omdat ze niet goed geleert heeft voor dr toets en dat mag. Ik vraag of ik een korte broek aan mag naar mijn sport en er word gedreigd mij er af te halen

 

ik weet dat dit ook is omdat ze hele grote stappen maakt in het leven, maar ik heb het gevoel alsof ik er niet toe doe

eerlijk gwn niet zeggen en er gewoon mee leven geloof me spreek uit ervaring vrienden maken en daar meer mee optrekken laat je ze snel genoeg zien dat het je niet boeit is dit gezeur zo klaar hoop dat dit helpt


Hey,

Da’s niet zo fijn. Misschien toch met je ouders erover hebben, dat helpt misschien nog een keer. En anders kan je misschien naar je mentor gaan, die kan denk ik ook wel helpen.

Hopelijk hebben andere betere tips voor je!

Sterkte!


Hey, wat ontzettend k*t om het maar zo te zeggen. Ik herken het heel erg(mijn zusje heeft kanker en heeft veel anandacht/tijd/zorg nodig). Wel ironisch dat ik zelf autistisch ben haha, maar met mij houden ze nooit rekening helaas. 

 

Wat ikheb gedaan was vertellen dat ik me nogal vergeten voelde en dat ze meer tijd en aandacht aan mn zusje besteedden, alleen zeiden ze dat het niet waar was, en toen ik het later nog een keer opbracht werden ze boos. Ik heb het toen aan de huisarts verteld(zij zei ook dat het niet waar was en stuurde me weg) en aan school. School heeft het met mn ouders besproken en toen werden mijn ouders weer bood op mij.

 

Kortom, ik heb geen idee hoe je dat aan moet geven, en ik heb geen idee hoe ik met al dat gedoe om moet gaan want ik voel me hierdoor vaak alleen maar een last, veel somber, zelfmoordgedachten, boosheid naar mijn ouders en gewoon rot. Sterkte


Reageer