Hey allen,
Net besloten voor het eerst een topic te starten, puur omdat ik vind dat mijn situatie nu echt uit de hand loopt.
Mijn vader sloeg me vroeger vaak, nu gelukkig niet meer. Als hij wat vaker thuis zou zijn (hij werkt veel), zou hij dat waarschijnlijk wel doen. Mijn moeder slaat me nog steeds regelmatig als ik iets doe wat haar niet aanstaat, zoals m’n stem verheffen als ik het ergens niet mee eens ben, of bijvoorbeeld vergeten ben de vaatwasser te vullen. In mijn cultuur vinden ze dit doodnormaal.
Eèn slecht cijfer is gelijk vrijheid weg. Telefoon en laptop inleveren en geen contact meer met vrienden. Hele tijd onder toezicht van m’n moeder, totdat ik het cijfer heb goedgemaakt met andere goeie cijfers. Als het niet aan hun lag, had ik nu havo gedaan in plaats van gymnasium. En ik heb dat veel liever dan nachten opblijven met de stress of ik überhaupt een voldoende haal. Je kan wel zeggen: “ze willen het beste voor je”, maar het enige wat ze doen is toevoegen aan m’n depressie.
Ik draag al vijf jaar een hoofddoek. Nooit gewild. Moest van m’n vader. Ik vind mijn geloof zo mooi, maar omdat het me sinds kleins af aan gedwongen is, wil ik er juist afstand van nemen. Ik ben gelovig omdat mijn ouders dat willen. Niet omdat ik dat wil. En als ik dit tegen hun zeg, mag ik fikse klappen verwachten.
Ik ben 17 en ben van de zomer weggelopen van huis. Heb een nachtje buiten geslapen in een bos. Ik had geen schoenen en jas aan en het regende, dus besloot jammer genoeg de volgende dag weer naar huis te gaan. Ze waren aan het huilen en beloofden het nooit meer te doen. Een week later begon alles weer. Ze durfden toen ik weg was niet de politie te bellen, omdat ze wisten dat jeugdzorg er verzeild in zou raken.
Ik heb meerdere malen aan zelfmoord gedacht. Ik sneed mezelf totdat mijn moeder het ontdekte. Ik heb een keer tijdens een ruzie geschreeuwd dat ik niet kon wachten tot ik het huis uit was, mijn moeder begon te huilen en te vragen waar ZIJ het aan had verdiend. Ik ben het hier thuis zat. Geld heb ik niet, want natuuuuurlijk mag ik niet werken van hun. Ik weet niet of ik nou moet wachten tot ik 18 ben en dan weglopen (want dan ben je niet strafbaar bezig), of gelijk nu moet onderhandelen. Wat het ook is, ik wil weg. Ik wil niet meer thuis wonen en het liefst nooit meer contact met mijn ouders. Ik heb geen idee naar wie of wat ik moet toestappen. Mijn mentor wil ik (nog) niet contacteren, want ik weet dat het enige wat hij doet “op gesprek met mijn ouders gaan” is. Dat wil ik niet. Ik wil GELIJK weg. Ik heb wel een vriendin bij wie ik kan slapen, maar dat is hooooguit 2 dagen. Moet ik naar een opvanghuis? Moet ik veiligthuis bellen? Wat moet ik doen? En wat gebeurt er dan als ik het doe?
Ik wil gewoon mijn eigen leven leiden zonder mishandeld te worden.
