Zoals de titel al zegt ging het een tijdje wat beter tussen mij en mijn moeder. Ik dacht oprecht dat het allemaal wel weer goed zou komen enzo, maar dat was niet zo. Vanmiddag had ik ook weer een gezellige woordenwisseling met haar.
Moeder: *onverstaanbaar*
Ik: Wat zei je?
Moeder: Bemoei je er niet mee! Dat was niet naar jou!
Ik: Oke dan niet.
Moeder: Vind je dat nou nodig met je brutale kankerbek?
Als je dit een raar gesprek vindt, ja dat vind ik ook. Ik bedoelde niet iets slechts met dat “Oke dan niet.” Ik bedoelde gewoon dat ik begreep dat het niet aan mij was en dat ik me er verder niet mee ging bemoeien. Dit soort woordenwisselingen hebben we nu meerdere keren per dag, terwijl het de afgelopen maanden juist weer wat beter ging.
Misschien ben ik een dramatische bitch, maar ik word er hopeloos van. Ik probeer me gewoon goed te gedragen, maar het kan niet zo zijn dat ik altijd maar met de staart tussen de benen in een hoekje ga zitten.
Ook hebben we weer gezeik over de toetsweek. Mijn ouders zijn niet tevreden met mijn cijfers (allemaal voldoendes tussen de 6 en 7) en ze blamen het erop dat ik geen goede samenvattingen maak. Ze willen een vloeiend verhaaltje met “en toen gebeurde dit” en “die vond dit en de andere vond dat”. Dat schrijft voor mij niet fijn. Ik schrijf wel verhalen, maar mijn samenvattingen maak ik liever wat overzichtelijker.
Stel ik me aan? Moet ik er gewoon wat aan gaan doen?
