Zoals je in de titel kan lezen, ben ik bijna 18.
Hoi allemaal,
Ik heb de laatste tijd een beetje het studentenleven ontdekt, ik ben nu eerstejaars HBO-student. Ik heb hele leuke en gezellige vrienden gemaakt en ik wil daar soms mee een avondje naar de kroeg, stappen, of gewoon een filmavond, whatever. Beetje sociaal doen mag wel na die hele lange lockdown, die voor mijn mentale gezondheid niet al te best was.
Nou is het zo dat ik binnenkort 18 word (November), en dat ik nog niet het huis officieel uit mag, zonder toestemming. Ik heb het geld wel, en ik spaar er al heel lang voor. Desnoods neem ik een lening. De ruzies worden al gestart om niets. Ik word voor vanalles en nog wat uitgemaakt. Ik ben een zogenaamd terrorkind.
Vandaag wilde ik graag avondje weg, ze werden boos toen ik het alleen al vroeg. De ruzies worden steeds onbenulliger. En ik wil dat helemaal niet. Maar ik wil ook wat meer vrijheid, dus ik zit in tweestrijd.
Ze checken vaak in hoelaat ik klaar ben op school, of ik wel echt slaap waar ik hoor te slapen en doorzoeken mijn tas/jas/kamer. Het vertrouwen is bijna nul.
Ik zat er aan te denken om tot mijn 18e bij vrienden en vriendinnen te blijven slapen. Om wat meer rust te creëren thuis. Ik merk hoe vaker ze boos worden op me hoe erger ik me voel mentaal.
Ik probeer het hier nog zo lang mogelijk uit te houden, want ik wil natuurlijk de ruzies niet erger maken dan ze al zijn.
Heeft iemand hier ervaring mee? Overprotective helicopter gedrag van ouders? Telkens controleren waar je bent en wat je aan het doen bent?
