Heftige (?) ruzie met ouders | Kindertelefoon Community

Hey,

Ik ben een meisje van 13 en ben dus best wel jong. Ik heb al een lange tijd ruzie met mijn ouders, elke dag weer en elke ruzie begint steeds erger te worden.

Het is vooral met mijn moeder, met haar kan ik het erg slecht vinden. Zo had ik vandaag zoals gewoonlijk weer ruzie, het was net weer een beetje klaar totdat mijn moeder weer beneden kwam en me expres boos/verdrietig wilde maken. Dan doet ze me na, noemt me kut kind en andere erge dingen. Op een gegeven moment ben ik er klaar mee (Wat ik zelf erg logisch vind).

Ik zei dat ze nooit moeder had mogen worden en ik weet het, dat is ook niet ok om te zeggen maar het kwam er gewoon uit. Ze speelde gelijk weer slachtoffer zodat mijn vader zich er ook mee ging bemoeien. Ik sta er dus eigenlijk helemaal alleen voor.

Als ik boos ben loop ik opgefokt naar boven toe, wat ik nu dus weer deed. Opeens komt mijn vader achter me aan rennen, duwt me de trap af en scheld me uit. Ik sloot me op in de badkamer omdat ik bang begon te worden en me helemaal niet meer veilig voel hier. En daar gingen we weer, hun rammen op de deuren en willen dat ik de badkamer uit kom terwijl ze hem zelf niet eens nodig hebben. Zoals ik al zei, ik durf niet. Dus ze worden nog meer agressief.

Uiteindelijk kwam ik eruit, pakte een potlood en begon er met een schaar in te knippen (ik probeer het als vervanging te gebruiken, normaal snij ik mezelf.). Op dat moment stormde mijn moeder de kamer in en zei tegen mijn vader: "Moet je nou eens kijken! Wat een sukkel. Ik breng je maandag echt naar een psycholoog en je rot maar op uit huis.'’

Op dat moment begonnen de tranen nog meer te stromen en liep ze trots mijn kamer uit (ik neem aan dat ze blij was omdat ze me nog meer pijn had gedaan). 5 minuten later kwam mijn vader weer binnen en begon boos te schreeuwen naar me. Hij heeft me al eens geslagen en vandaag dus van de trap gerukt. Hij zei dat ik de hele familie kapot maakte en dat ik ze emotioneel mishandelde, ik was zoals gewoonlijk dus heel erg teleurgesteld in mezelf en begon wat met mijn potlood te spelen in de hoop dat mijn tranen zouden stoppen. Ja hoor, toen pakte hij mijn potlood hardhandig uit mijn hand, brak hem doormidden en gooide hem door mn kamer heen.

'’Je bent echt dood vanbinnen he? haha'’ dat is wat hij zei en liep daarna weg.

Ik wil echt weg uit huis maar kan helemaal nergens heen. Normaal praat ik met wat vrienden via Whatsapp om me wat beter te voelen maar ze hebben mijn telefoon ook afgepakt. Ik heb alleen mijn laptop nog voor schoolwerk. Ik ben laatst ook al op gesprek met mijn mentor geweest en daar barstte ik in janken uit omdat ik niets durfde te zeggen over mijn thuis situatie.

Laatst hebben mijn ouders ook de playstation op de grond gegooid waardoor ie uit elkaar viel, sinds dien ben ik steeds banger aan het worden voor ze en durf ik niet te slapen zonder een schaar/mes bij mijn bed. Ik heb het gevoel dat ik gek aan het worden ben, maar zelfs mijn hersenen snappen niet of ik me aanstel.

Ze laten me altijd geloven dat ik het probleem ben en het allemaal aan mij ligt, en nu weet ik niet meer of het echt zo is. Het maakt me letterlijk gek.

Ik durf dus ook niet echt om met iemand hierover te praten want ik weet echt niet of ik me aanstel of dat het gewoon normaal is. Of dat ik de fout ben, of juist niet. Het enige dat ik weet is dat ik het niet meer aankan en dat ik hier weg wil voordat ik mezelf iets aan ga doen.

Kan iemand me alsjeblieft helpen?

Bladzijde 1 / 1

Hoi Bellenox,

We lezen dat je in een lastige situatie zit. Je kunt De Kindertelefoon elke dag van 11:00 tot 21.00 uur bellen (0800-0432) of met ons chatten als je anoniem je verhaal wilt delen of samen met de Kindertelefoon wilt kijken hoe je je situatie kunt verbeteren.

Groetjes,

Sara van de Kindertelefoon

Heyy Bellenox

Zoals Sara van de kindertelefoon ook al zegt kan je altijd contact opnemen met de kindertelefoon. Dit is anoniem en je kan zowel chatten als bellen met ze. De kindertelefoon bied een goed luisterend oor en kan je helpen om deze situatie misschien wat te verbeteren, Je kan ook contact opnemen met veiligthuis. Als je denkt dat je jezelf iets aan gaat doen kan je ook contact opnemen met 113

Wat een nare situatie zeg.. Ik snap dat je bang bent. Ten eerste wil ik je vertellen dat jij je niet aanstelt en dat jij absoluut niet het probleem bent! Wat je ouders doen mag niet en dit valt onder kindermishandeling!

Je vertelt dat je niet durft te praten over je gevoelens. Ik weet dat dit een enorme stap is, maar het is denk ik het beste om te doen. Dat je niet met je ouders durft te praten snap ik, maar misschien durf je wel met andere mensen te praten die jij vertrouwt? Je kan bijvoorbeeld praten met je mentor, een docent, je huisarts, een goede vriend/vriendin of een familielid die jij vertrouwd. Dit is misschien heel erg lastig voor je, maar het lucht echt op. Deze mensen kunnen jouw steun en hulp bieden in deze situatie en ze kunnen jou ook veiligheid bieden. Zij zijn er echt voor jou!

Je kan natuurlijk ook altijd op het forum praten. Ook wij zijn er voor jou!

Sterkte.. Ik geloof in je

Groetjes van mij.

Heyy!

Neem contact op met de kindertelefoon! Probeer ook contact op te nemen met je familie leden en hun te bewijzen met filmpjes, spraakopnames etc wat je ouders allemaal doen. Maak je geen zorgen alles komt goed en snijden hoeft helemaal niet. Je verpest je toekomst hierdoor met slechte herinneringen. Probeer je telefoon te krijgen met smoesjes zoals: Ik heb het nodig voor mn huiswerk want dat maakt het makkelijker. Om contact op te nemen met iemand. Je ouders zijn niet normaal. Zij zijn degene die slecht zijn jij niet!

Heel veel lucht knuffels van Schaapjess♡

hey

ik zag wat er stond en ik schok ik heb respect voor je dat je daar nog leeft en dit durf te zeggen dus zoals de andere al zeiden praat met de kindertelefoon hier over

groetjes,

amaay

Hey allemaal,

Super bedankt voor het advies en steun. Ik heb mijn telefoon teruggekregen een paar dagen geleden dus dat is in ieder geval mooi.. Ik heb al vaak hulp gezocht bij bijvoorbeeld mijn oma, maar die zei dat mijn moeder het altijd lastig heeft gehad (Mijn vader had kanker toen ik nog net geboren was en ze heeft toen altijd voor me gezorgd.) en dat ik me aanstel en liever tegen haar moet zijn. Mijn hart brak echt onmiddellijk toen zelfs mijn eigen oma het niet eens wilde geloven. Maar nu zeggen mensen steeds vaker dat ik me aanstel en dat ik de slachtoffer rol speel. Ik weet niet meer wat ik moet geloven. Straks speel ik echt slachtoffer en speelt dit zich gewoon af in mijn hoofd en is het minder erg dan dat ik denk. Ik weet het allemaal echt niet meer. Dat is ook 1 van de redenen dat ik geen echte hulp kan/wil zoeken. Mensen gaan vast denken dat het niks is en dat mijn ouders super aardig zijn.

Ik heb ook altijd een schuldgevoel als ze dan wel een paar minuten aardig doen of zelfs maar aan me vragen hoe mijn dag is. Dan lijkt het alsof ik het allemaal voor aandacht doe en dat het de beste ouders op aarde zijn..

Hey Bellenox!

Fijn dat je ons even een update geeft!

Ten eerste is het fijn dat je je telefoon wel weer terug hebt!

Het is niet fijn dat je oma op die manier reageerde.. Echter is het echt niet zo dat jij je aanstelt. Het verhaal wat je aan ons hebt verteld kan echt niet en je speelt echt geen slachtofferrol.

Denk je dat je wel met iemand durft te praten die buiten jouw familie staat? Je zou bijvoorbeeld eens een keer naar de huisarts kunnen gaan. hoe lastig het ook is om te gaan praten, ik weet haast zeker dat als je aan je huisarts je verhaal verteld dat hij/zij goed zal reageren en echt niet gaat zeggen dat je je aanstelt, want dat doe je echt niet. Je kan daar 100% eerlijk zijn want de huisarts is er ook om naar je verhaal te luisteren en zal je dan ook echt hulp bieden!

Ik geloof in je dat je dat kan. Het lijkt mij echt goed voor je om hulp te krijgen om met deze situatie om te gaan.

Verder kan je natuurlijk altijd je verhaal hier op het forum kwijt en kan je anoniem bellen / chatten met de kindertelefoon.

Groetjes van mij.

Heey,

Als aanvulling op bovenstaande reacties zou ik dit willen zeggen. Je geeft aan dat je denkt dat mensen gaan denken dat het niks is, je weet het niet meer en je hebt een schuldgevoel. Je hebt een angst om dit met mensen te delen.

Je zit in een bepaalde situatie en daarbij heb jij een gevoel. Omdat mensen daarop gereageerd, vaak met afwijzing, heb jij het idee dat dat gevoel er niet mag zijn. Maar mensen kunnen niet denken dat er niks is, want dit gevoel is er nou eenmaal. Dat valt niet te ontkennen. Met wie je ook gaat praten, zolang het over gevoel gaat is dat niet te ontkennen of af te wijzen.

Ik hoop heel erg dat je de stap durft te nemen om te praten, want ik denk dat dat heel erg kan helpen. Sterkte en succes!

Groetjes,
Simply Me