Hallo,
ik ben Lola, ik wil graag mijn verhaal beginnen met alles dat wat ik nu ga vertellen mij zwaar valt maar dat ik wel graag bij gezegd wil hebben dat ondanks alles ik mijn ouders ontzettend dankbaar ben.
ik denk namelijk dat mijn moeder in het spectrum “Narcistische ouder” past, alleen ik heb natuurlijk geen psychologen bewijs, alleen van eigen zoekwerk.
als jong jong meisje werkte mijn ouders beide veel, ik was vaak bij mijn opa en oma. Ik was eigenlijk er op aangewezen om mezelf op te voeden. In sommige gevallen viel dat goed uit, ik kan goed voor mezelf zorgen en kan dingen zelfstandig oplossen. Alleen sommige dingen zijn mij nooit geleerd zoals misschien wel had gemoeten, mijn ouders hebben mij nooit verteld om echt goed gedag te zeggen tegen bijv. De buschauffeur en dat lijkt misschien raar en als “common sense” maar voor mij hebben zulke kleine dingen geleden tot een redelijk vorm van sociale angst.
toen ik ouder werd gingen mijn ouders uit elkaar ik was destijds een lange tijd ziek dus ik heb daar niet veel echt van meegekregen. Ik ging bij mijn moeder wonen, want dat was logisch. Dat was logisch omdat mijn vader het meeste werkte, mijn vader werkt 24/7, 7 dagen, als hij zou kunnen. Als mijn vader niet kan werken voor een langere tijd, beland hij in een psychose, dit heb ik zo ook kunnen accepteren. Hij doet z’n best maar hij kan niet anders, dat is iets wat je weet als je al een tijdje zo leeft en dat heb ik kunnen accepteren.
Alleen voor mijn moeder geldt een ander verhaal, mijn moeder zorgt niet goed voor zichzelf. En heeft een eetprobleem, ik heb zelf ook een eetstoornis gehad alleen Anorexia en mijn moeder heeft het juist de andere kant op. Ik weet dat mijn moeder in haar jeugd ook wat minder prettige dingen mee heeft gemaakt en ik weet niet of het hierdoor komt dat ze zichzelf liever kind en veilig houdt of dat dit dus kenmerken zijn van een narcistische ouder.
:
- -Als mijn moeder thuis komt van haar werk, vraag ik hoe haar dag was dan vertelt ze mij hoe het was en dan hebben we het daar over, maar ik krijg het vervolgens niet terug. >Als ik vraag aan mijn moeder waarom ze nooit vraagt hoe het met me gaat (Wat al een aardig grote stap is om aan te geven, want ik ben der liever niet tot last) dan zegt ze “ja ik weet toch dat het niet goed gaat, wat moet ik daar verder mee doen. Ik kijk gewoon wat ik verder voor je kan doen, zoals eten regelen meer kan ik ook niet”
- als ik mij verdrietig voel vult dat altijd een hele ruimte, op dus daar kom je niet omheen ook al houd ik het voor mezelf. Als we dan samen naar bijv. Tv zitten te kijken en ik krijg dit gevoel, hoop ik dat het afzwakt dus blijf ik zitten. Mijn moeder ziet dit en ik zie haar in mijn ooghoek, de spanning ontvangen. Meestal stelt ze een vraag bijv. Over school, ik antwoord dan meestal met “ik weet het nu even niet mama” ik weet het niet is mijn standaard antwoord voor “sorry er komt nu niks meer uit ik heb er niet de energie voor laten we dit een andere keer doen” dit weet ze maar toch gaat ze door met vragen, ik sta op wat mijn spanning loopt op om naar mijn kamer te gaan en het eerste wat ze zegt is “Dit snap IK niet hoor” inplaats van “Wat is er Lola”
En als ik mijn moeder vertel over een onzekerheid zoals bijv. Mijn neus dan verteld ze me nooit dat ze mij wel mooi vindt of dat ze wel blij is dat ik er ben maar dan zegt ze “Dan zul je flink moeten gaan sparen want zo’n operatie kan ik niet betalen”- Mijn moeder houdt ook niet van knuffels geven, ze vindt lichamelijke affectie niet fijn
Dit waren een paar voorbeelden, en nu ik dit zo schrijf denk ik “Wat stel je je aan” . Ik weet op dit moment niet zo goed of dit nou echt zo erg is, misschien valt het ook wel mee. Misschien het ook juist wel prettig om te weten hoe het in de meeste gezinnen gaat, want misschien is dit wel heel normaal, maar dan heb ik ook een antwoord.
Nou ja alvast bedankt.
