hoi hoi, ik krijg over ongeveer 2-3 weken een halfbroertje van een andere vrouw en ik vind dat best moeilijk. hier is mijn verhaal; mijn ouders zijn gescheiden vanaf mijn 8ste, ik ben nu 12, en het is niet makkelijk geweest, ik heb een beste vriendin die ook gescheiden ouders heeft maar in een andere situatie (politie en ruzie etc.) ik herinner me weinig van de tijd dat mijn ouders nog bij elkaar waren maar mis het diep van binnen wel… ik heb een broertje van nu 8 jaar en hij heeft het op een andere manier er erg moeilijk mee gehad (en heeft nog steeds). mijn broertje slaat al gauw van zich af en probeert alles af te reageren wat voor mij en mijn ouders best moeilijk is. hij gaat nu naar een kindercoach net als ik. ik ben zelf een meisje die heel erg oplet op hoe mijn ouders zich voelen en eigenlijk altijd probeert te zeggen en te antwoorden wat zij graag willen horen, ookal weet ik dat dat niet klopt en niet hoort natuurlijk. ik ben eens in de 2 weken 2 nachtjes bij mijn vader, dat komt omdat ik in de buurt van mijn moeder op school zit en ik bij mijn moeder ook een normaal huis heb met eigen kamer enz, mijn vader woont in een (illegaal) bedrijfspand, 1 (slaap)kamer, woonkamer en badkamer. het is daar vaak heel erg vies en dat vind mijn moeder echt niet kunnen. mijn vader is heel erg open en vertelt ook gauw aan mij en mijn broertje hoe stom en irritant hij onze moeder vind enz. een jaar geleden heeft mijn vader via tinder een vrouw ontmoet, ze is heel erg lief en heeft een meisje van 4 jaar. ik kan het goed met hun vinden en rij ook wel een paard met de vriendin van mijn vader, ze heeft namelijk 2 paarden, 2 honden, 2 kippen en 1 kat. ongeveer 6/7 maanden geleden vertelden mijn vader en zij dat ze zwanger was, in eerste instantie vond ik dat heel erg leuk maar daarna kreeg ik toch wel mijn twijfels, 12 jaar verschil, een halfbroertje, ik zie hem niet zo vaak, hoe gaat het leven er daarna uitzien etc. mijn vader woont niet samen met haar en het is tijdens de zwangerschap een beetje meer uit elkaar gegroeid, ze zijn nog steeds samen (Ups en Down's natuurlijk), maar ik zie haar echt heel weinig, ik vind dit heel erg moeilijk en heb dat ook heel erg duidelijk gemaakt aan mijn vader, ik heb gezegd dat hij 3 keuzes heeft namelijk; we gaan met z'n 3en daarnaartoe, we gaan daar niet naartoe, of ik kom niet meer en woon fulltime bij mijn moeder. ik had liever gewild dat ik dit nooit had hoeven doen, ik huil me soms in slaap als ik hierover nadenk en vind dit nog steeds heel er moeilijk. mijn vader heeft het er met haar over gehad maar daar is alleen maar uitgekomen dat ik het maar moest accepteren omdat het kwam door haar hormonen. ik heb het hier ook met mijn moeder over gehad maar zij zei juist dat er pas eigenlijk echt hormonen komen na de bevalling en dat tijdens de zwangerschap het voornamelijk de stress en druk is. de vriendin van mijn vader heeft vaak hele drukke weekenden en plant vaak alles helemaal vol, waardoor wij vaak alleen maar kunnen blijven eten en dan weer naar het pand (zo noemen wij dat bedrijfspand) moeten. mijn broertje wordt over een paar weken geboren en ik wil eigenlijk ook wel gwn in dat huis kunnen lopen alsof ik daar half half woon (of ze moeten gwn samen een huis kopen) mijn broertje en ik hebben daar ook geen eigen kamer en als we dan eens een keer blijven slapen moet ik altijd op de stretcher (heel hard bed inklapbaar) en mag mijn broertje lekker in het logeer (2p) bed. mijn broertje is zogenaamd heel erg bang en moet daarom persé naast een van mijn ouders liggen (doet ie nooit maar alleen op van die momenten dat het hem goed uitkomt) ik weet niet zo goed wat ik hiermee moet behalve erover praten met mensen maar mijn wens is eigenlijk dat de hele situatie gewoon verandert en dat mijn vader en zijn vriendin inzien hoe moeilijk het voor mij is en luisteren naar wat ik graag wil…
heeft iemand tips of advies?
je mag er natuurlijk ook gwn op reageren hr.
liefssss
