Hallo forum mensen, ik wilde even iets kwijt. Voordat ik begin wil ik even iets zeggen. Het is half 12 savonds, het is de eerste keer dat ik hierover praat dus mijn gedachten zijn een beetje warrig dus probeer mee te lezen. Nou hier gaan we.
Mijn ouders hebben de 4 jaar geleden de beslissende handtekening gezet op de scheidingsformulieren. Ze waren gescheiden.
Ik zeg 4 jaar, maar 2 jaar daarvoor was de hel al losgebroken. Ik was 6, en er was een vriendinntje spelen.
We speelde schedingkje met de poppen. Mama en papa zeiden dat Lisa (niet haar echte naam) niet kon blijven eten. Ik was verdrietig maar vroeg niet verder. Ze werd opgehaald en toen kwam het gedoemde gesprek:
liefje, papa en mama moeten je wat vertellen. Wat dan? Papa en mama gaan scheiden.
Stilte. Gedachtes. Verwarring. Geen begrip.
Ik weet niet hoe ik het gevoel moet beschrijven, maar het was verschrikkelijk. Daarvoor hadden ze ook al de hele tijd ruzie. Ze gooiden soms zelfs messen naar elkaar. Mijn moeder heeft mijn vader half doof geschreeuwd maar mijn vader stopte nooit met haar slet noemen.
Ik was nog geen 6 en ik herinner het me alsof het gisteren gebeurde. Ze praatte nooit meer alledn schreeuwen.
Tot op de dag van vandaag hebben ze nog steeds geen contact met elkaar en ik vertel altijd alles aan de ander.
Ik hoor de hele dag verschrikkelijke verhalen over mijn vader, terwijk hij 2 dagen geleden nog zei dat mijn moeder ziek in haar hoofd is, dat enge grote mannen in witte pakken haar op komen halen.
Ik weet, ik ben 12 dus ik zou moedig moeten zijn, maar het lukt me niet. Ik weeg niet waat ik het vandaan zou moeten halen. Ik ben in de war; wie noet ik geloven? Het lijkt alsof ze willen dat ik kies maar dat kan ik toch niet!? Ze zijn wel allebei mijn ouders!
Ik ben de boodschapper zeg maar. Als er een dag gewisseld of gecompenseerd moet worden, geef ik het wel door. Anders reageren/lezen ze het niet eens. Wat moet ik doen?
Sorry voor zo'n lang bericht. Ik snap het als je dit niet wil lezen. Ugh daar gaat mn soort anxiety weer. Wat kan ik doen? Pls help me ik ben wanhopig.
