Ik heb een paar problemen in mijn leven die echt niet erger zijn dan die van iemand anders maar ik wil nog steeds mij hart graag luchten.
Ik ben 16 en mijn ouders zijn 12 jaar geleden gescheiden voor een lange tijd dacht ik dat dit mijn schuld was. Wat ik nu weet dat dat niet zo is. Mijn moeder is een manipulatieve vrouw en daar kunnen veel mensen zich met mij aansluiten. Iik haat haar niet omdat ze nog steeds mijn moeder is maar vroeger werd ze nog wel eens boos. Ze werd nooit geweldadig maar ze wist precies hoe ze de sfeer van oké naar kil en gevaarlijk kon brengen. Mijn oudere broer is zonder mijn moeder uuit te nodigen getrouwd ongeveer 2 jaar geleden en dat heeft mijn moeder zo erg aan gegrepen dat ze Alles dat weekend met een vergrootglas bekeek en op een zekere zondag zette ze mij het huis uit. en ben ik naar mijn vader gegaan. Gelukkig woont hij niet ver en kon ik er met veel tassen naartoe fietsen. Het voelde de hele 10 minuten fietsen alsof iedereen om mij heen wist wat er was gebeurd en ik schaamde me dood. Ik was verdrietig en kon mijn hart miet kwijt bij de vriendin van mijn vader. Mijn vader was er namelijk niet. Ik dhad hem toen echt nodig.... Ik ben toen echt ontnomen van mijn 'veilige haven' bij mijn moeder. Wat voor mij echt het aller ergste was is dat mijn vader na een week bij hem mij terug heeft gestuurd naar mijn moeder.... Ik heb mezelf sinds toen erg terug getrokken en bben er op de een of andere manier er wéér uit gestuurd nog niet eens een week later. Het ergste daarvan was datik écht niet wist waarom ik eruit was gestuurd en dat zorgd voor heel veel stress. Een week later stond ik dus weer op de stoep bij mijn vader. Die me wéér terug stuurde naar mijn moeder omdat ' goed contact met beide ouders' het beste is voor mij. Maar ik voel me in de afgelopen 2 jaar niet meer veilig bij mijn moeder in huis en iedere keer dat ze nu boos, verdrietig of bang is ben ik bang dat ik weer mijn huis uit word gestuurd. Ik heb de afgelopen 2 jaar alles voor me gehouden en heb niks laten merken van hoe erg ik ermee zat. Ik begin over te stromen en huil mezelf nu in slaap... Ik hou niet meer van mijn moeder en moet er geforceerd 1.5 week naartoe terwijl ik maar 0.5 week bij mijn vader ben waar ik wel van hou. Ik mis het gevoel van veiligheid in die 1.5 week bij mijn moeder die ik wel ervaar bijmijn vader in dat nnet meer dan een weekendje. Mijn broer heeft al het contact met mijn moeder verbroken en gaat u een stuk beter verder in zijn leven en verwacht zijn tweede kind met zijn vrouw. En heet een eigen huis... Ik mis hem wel en ga er soms nog wel eens langs met mijn vader gezien mijn moeder er niet meer welkom is.
Iik heb ook no een tweeling broertje waar ik mij de hele tijd mee vergelijk omdat ik me minder voel dan hem en ik kan het niet uitstaan dat mijn ouders, broer en broertje hoog begaafd zijn ook al is mijn broertje er nooit op getest. Ik probeer zoveel mogelijk mijn vader achterna te gaan. Maar ik heb de persoonlijk heid van mijn moeder die steeds duidelijker worden en ik kan er niet tegen om dat toe te geven. Daarom nu, waar niemand mij kent.
Sorry van het lange verhaal,
Groetjes,
AlphaWolf
Bladzijde 1 / 1
Hey!
Knap dat je dit hier gepost hebt. Er zijn mensen met ergere problemen, er zijn mensen met minder erge problemen. Jij voelt je er niet goed door dus heb jij het recht om geholpen te worden, ook al is het probleem in jouw ogen niet zo groot.
Ik ben ook blij dat je ondertussen inziet dat een scheiding niet de schuld van de kinderen zijn, dat is het nooit.
Je ouders zijn gescheiden en jij zou liever bij je vader dan bij je moeder wonen, of toch zeker vaker bij hem zijn.
Volgens de wet wordt er door de ouders beslist (als zij niet overeenkomen, door de kinderrechter) waar je woont tot je 18de.
Het is wel zo dat je vanaf je 12de hier je mening over mag geven. Vanaf 16 is het zo dat jouw mening ook sterker nageleefd moet worden, je mag nog niet volledig zelf kiezen, maar als je duidelijk kan uitleggen waarom je deze keuze maakt (zoals je hier heel goed hebt gedaan), dan mag de rechter dat niet zomaar naast zich neerleggen.
Meer info hierover vind je op deze site.
Je moeder zet je soms uit huis, ik denk dat dat iets is wat echt niet kan! Jij woont daar en jij hebt het volste recht om daar te verblijven. Je mama mag je echt niet zomaar buitenzetten.
Het is uiteraard belangrijk om goed contact te houden met je beide ouders, maar als je je bij één van hen niet meer veilig voelt heeft dat voorrang.
Kun je zelf eens naar je broer gaan zonder dat je ouders er bij hoeven te zijn?
Hij is volwassen en kent jouw ouders meer dan goed genoeg, dus misschien weet hij wel raad hoe je deze situatie kunt verbeteren.
Je kunt het niet uitstaan dat jouw gezin voor het grootste deel hoogbegaafd is en jij dit niet bent.
Hoewel hoogbegaafd zijn vaak heel tof lijkt en uiteraard wel wat voordelen heeft, is het regelmatig ook juist een groot struikelblok en is het niet altijd even fijn.
Op deze blog vind je zowel enkele voordelen als nadelen van hoogbegaafd zijn.
Overigens, wie zegt dat jij niet hoogbegaafd kan zijn? Je broer en jij zijn niet getest, dus alle kan nog.
Dat hoeft overigens ook helemaal niet hé, iedereen is wie hij is, met een iets hoger of lager IQ, of een ander EQ,.. je bent heus wel goed zoals je bent en het heeft geen zin je te vergelijken met jouw tweelingsbroer, hij zal op andere vlakken dingen beter kunnen, op andere vlakken zul jij dan weer dingen beter kunnen.
Ik raad je aan om eens met een vertrouwenspersoon over deze situatie te praten.
Het nuttigste lijkt mij een sociaal werker, omdat deze zowel geschoold is in de psychische begeleiding als in juridische dingen en je eventueel in contact kan laten komen met de rechter die heeft beslist waar jij woont.
Daarnaast kan het ook fijn zijn om er gewoon eens over te praten.
Misschien heb je wel goede vriend(inn)en bij wie je terecht kan, of heb je wel vertrouwen in je mentor.
Je kunt ook eens praten met je broer(s) of een ander familielid.
Je kunt ook altijd een bezoek brengen aan de schoolpsycholoog als je je hart wilt luchten.
Ook kun je hierover chatten of bellen met de kindertelefoon.
Veel succes!
Groetjes
Lot
Knap dat je dit hier gepost hebt. Er zijn mensen met ergere problemen, er zijn mensen met minder erge problemen. Jij voelt je er niet goed door dus heb jij het recht om geholpen te worden, ook al is het probleem in jouw ogen niet zo groot.
Ik ben ook blij dat je ondertussen inziet dat een scheiding niet de schuld van de kinderen zijn, dat is het nooit.
Je ouders zijn gescheiden en jij zou liever bij je vader dan bij je moeder wonen, of toch zeker vaker bij hem zijn.
Volgens de wet wordt er door de ouders beslist (als zij niet overeenkomen, door de kinderrechter) waar je woont tot je 18de.
Het is wel zo dat je vanaf je 12de hier je mening over mag geven. Vanaf 16 is het zo dat jouw mening ook sterker nageleefd moet worden, je mag nog niet volledig zelf kiezen, maar als je duidelijk kan uitleggen waarom je deze keuze maakt (zoals je hier heel goed hebt gedaan), dan mag de rechter dat niet zomaar naast zich neerleggen.
Meer info hierover vind je op deze site.
Je moeder zet je soms uit huis, ik denk dat dat iets is wat echt niet kan! Jij woont daar en jij hebt het volste recht om daar te verblijven. Je mama mag je echt niet zomaar buitenzetten.
Het is uiteraard belangrijk om goed contact te houden met je beide ouders, maar als je je bij één van hen niet meer veilig voelt heeft dat voorrang.
Kun je zelf eens naar je broer gaan zonder dat je ouders er bij hoeven te zijn?
Hij is volwassen en kent jouw ouders meer dan goed genoeg, dus misschien weet hij wel raad hoe je deze situatie kunt verbeteren.
Je kunt het niet uitstaan dat jouw gezin voor het grootste deel hoogbegaafd is en jij dit niet bent.
Hoewel hoogbegaafd zijn vaak heel tof lijkt en uiteraard wel wat voordelen heeft, is het regelmatig ook juist een groot struikelblok en is het niet altijd even fijn.
Op deze blog vind je zowel enkele voordelen als nadelen van hoogbegaafd zijn.
Overigens, wie zegt dat jij niet hoogbegaafd kan zijn? Je broer en jij zijn niet getest, dus alle kan nog.
Dat hoeft overigens ook helemaal niet hé, iedereen is wie hij is, met een iets hoger of lager IQ, of een ander EQ,.. je bent heus wel goed zoals je bent en het heeft geen zin je te vergelijken met jouw tweelingsbroer, hij zal op andere vlakken dingen beter kunnen, op andere vlakken zul jij dan weer dingen beter kunnen.
Ik raad je aan om eens met een vertrouwenspersoon over deze situatie te praten.
Het nuttigste lijkt mij een sociaal werker, omdat deze zowel geschoold is in de psychische begeleiding als in juridische dingen en je eventueel in contact kan laten komen met de rechter die heeft beslist waar jij woont.
Daarnaast kan het ook fijn zijn om er gewoon eens over te praten.
Misschien heb je wel goede vriend(inn)en bij wie je terecht kan, of heb je wel vertrouwen in je mentor.
Je kunt ook eens praten met je broer(s) of een ander familielid.
Je kunt ook altijd een bezoek brengen aan de schoolpsycholoog als je je hart wilt luchten.
Ook kun je hierover chatten of bellen met de kindertelefoon.
Veel succes!
Groetjes
Lot
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
