Hey, ik heb een broer en hij heeft autisme en een verstandelijke beperking. Ik ben 14 en hij 17. Toen ik 11 was (en hij 14) is hij in een instelling gaan wonen.
Nu hij uit huis is, merk ik dat ik erg heb geleden onder mijn thuissituatie. Mijn ouders hebben het nooit echt door gehad. In groep 3 ben ik zijn we naar een therapeut was, (nadat ik mijn juf had geslagen en geschopt) maar ze waren heel erg vaag over wat er met mijn gegevens zou gebeuren, dus daar zijn we niet mee doorgegaan.
In plaats daarvan had mijn moeder haar werkrooster aangepast en ging ik naar toneelles, zodat ik niet zo vaak naar de BSO hoefde. Het hielp veel, maar ik zie nu dat ik echt een heel erg ander leven heb gehad en dat het invloed heeft gehad.
Ik heb bijv. (voor mijn gevoel) geen goede band met mijn ouders. Vooral met mijn vader. Ik vertrouw hem eigenlijk niet met mijn gevoelens. Ik heb soms ook wat moeite met vrienden maken. Het vaakst met groepjes en ik voel me ook niet echt thuis op school, korfbal of überhaupt Nederland. Alleen bij toneelles voel ik me fijn.
Ik heb vlak voor corona een brief geschreven naar mijn ouders, maar daar is niet zoveel mee gedaan. Ik heb er eerlijk gezegd ook spijt van. Een tijd later had ik het ook deels tegen mijn moeder gezegd. Toen zijn we naar een huisarts gegaan, maar daar barstte ik bijna in huilen uit. Ik houd er gewoon niet van als anderen over mij en mijn "problemen” praten.
Daar hebben we een afspraak bij een psychiater gemaakt. Ik ben nu wat opener tegen anderen, zoals de mentor, docenten en sommige klasgenoten. Het lijkt veel beter te gaan, maar ik heb moeite om echt in detail te praten. Zeggen dat ik wat problemen thuis heb kan ik wel, maar hoe ik me voel en wat vind ik moeilijk omdat het grootste deel van de tijd weet ik het zelfs niet eens.
Ik ben ook veel vaker verdrietig. Eerlijk gezegd heb ik geen zin om te leven, maar ik wil geen zelfmoord plegen, omdat ik mijn moeder geen pijn wil doen. Ik had een keer een reactie gelezen onder een video over depressie en ik herkende me er heel erg in:
“You don't want to die. But you don't want to live either. You just don't want to exist."
Ik heb ook niet alles verteld tegen mijn moeder. En ik denk dat ik het ook niet kan.
Hebben jullie ook zoiets en weten jullie iets wat me zou kunnen helpen.
P.S. Ik heb die afspraak bij de psychiater nog niet gehad en op school heb ik al een vertrouwenspersoon.
P.S.S. Mijn ouders zijn ook gescheiden en daar heb ik een beetje moeite mee.
